ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 273

บทที่ 273 ผู้ชายคนนั้นคือใคร

เวลาผ่านไปทีละวันทีละวัน นอกจากวันอาทิตย์เจียงสื้อสื้อก็จะมาโรงพยาบาลอยู่เป็นเพื่อน วันอื่นๆอยู่บ้านบ้างอยู่บริษัทบ้าง บางทีก็ไปซุปเปอร์มาเก๊ตซื้อของ

เป็นวันที่ธรรมดามาก

ถึงแม้แรกๆจะไม่ชิน นอนไม่หลับเพราะคิดถึงพ่อลูกจิ้นเฟิงเฉินมากเกินไป แต่ค่อยๆชีวิตของเธอก็โดนงานมาเติบเต็ม ไม่มีเวลาเยอะขนาดนั้นที่จะไปคิดถึงพวกเขา

ตอนว่าง ก็จะคิดถึงพวกเขา รู้สึกเหมือนตัวเองฝัน

ตอนนี้ก็แค่ฝันมันตื่นขึ้นมาเท่านั้นเอง

เธอยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางที เร็วมากเธอก็จะลืมพวกเขาเอง พวกเขาก็จะลืมเธอ

แบบนี้ก็ดี

……

ตั้งแต่เจียงสื้อสื้อทำงานมา เธอแทบจะไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำของบริษัท ทำให้เพื่อนร่วมงานเริ่มบ่นกัน

“สื้อสื้อ เธอไม่เข้ากลุ่มจริงๆ งานเลี้ยงกินข้าวตอนกลางคืนไม่เข้าร่วมก็ไม่เป็นไร แม้แต่ข้าวเที่ยงก็ไม่ไปกินกับพวกเรา เธอทำแบบนี้ พวกเราเข้ากันดีดีได้ยังไง？”

ตอนเที่ยง เพื่อนร่วมงานไม่กี่คนอยู่ข้างๆเจียงสื้อสื้อ ความรู้สึกเหมือนทำผิดแล้วโดนซักถาม

เจียงสื้อสื้อรู้พวกเธอแค่ปากพูดเฉยๆ ไม่ได้บ่นเธอจริงๆ

ดังนั้น เธอยิ้มแล้วอธิบายว่า：“ ฉันเพิ่งเข้าบริษัท ฉันไม่รู้เกี่ยวกับงานธุรกิจของบริษัทมากนัก เลยอยากทำความเข้าใจกับข้อมูลเพิ่มเติม”

“ สื้อสื้อ พวกเราไม่กี่คนอยู่บริษัทมาหลายปีแล้ว เธออยากทำความเข้าใจบริษัท หาพวกฉันสิ สะดวกแค่ไหน”

“นั้นแหละ เราทั้งกินเป็นเพื่อน มีคำถามอะไรก็ตอบ สะดวกกว่าเธอไปทำความเข้าใจเองเยอะเลย”

“ขอบคุณพวกเธอนะ”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย นี่คือความอบอุ่นที่เธอรู้สึกได้ในเมืองที่ไม่คุ้นเคยนี้

“โอเค นัดกันอย่างนี้แหละ งานเลี้ยงกินข้าวครั้งต่อไปเธอต้องไป ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “โอเค”

ตอนเย็นตอนใกล้จะเลิกงาน หัวหน้าแผนกเดินออกมาตบมือทั้งสอง

ทุกคนก็ต่างวางงานในมือลง เงยหน้ามองไป

“มีข่าวดีจะบอกทุกคน”ตาของหัวหน้าแผนกยิ้มจนใกล้เป็นตาเส้นเดียวแล้ว

ทุกคนเธอมองมองฉัน ฉันมองมองเธอ ทุกคนต่างสงสัยว่าข่าวดีอะไรที่ทำให้หัวหน้ามีความสุขขนาดนั้น

ได้ยินหัวหน้าแผนกพูดต่อไป：“ข้อเสนอการพัฒนาที่ดินทางตะวันออกของเมืองข้างบนให้ผ่านแล้ว”

พอประโยคนี้พูดออกมา ทุกคนก็อึ้งไม่กี่วิ จากนั้นก็มีเสียงเฮฮาไชโยดังขึ้น ทุกคนตื่นเต้นมาก

แม้แต่เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ไหวยิ้มขึ้นมา

แผนการนี้ทุกคนใช้ความพยายามอย่างมากต้องใช้เวลาและแรงมาก ตั้งแต่การเยี่ยมชมและตรวจสอบเพื่อหารือเกี่ยวกับแผน จากนั้นจึงจะกำหนดแผนได้ แค่แก้ไขปรับปรุงแผนการ ก็อดหลับอดนอนมาหลายคืน

โชคดีที่แผนการได้รับการยอมรับจากหัวหน้าระดับเรียบร้อยแล้ว

ไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนตื่นเต้นดีใจกันมาก

“เพื่อตอบแทนทุกคน คืนนี้ฉันเลี้ยง”

พอหัวหน้าแผนกพูดคำนี้ออกมา ทุกคนก็ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่

“สื้อสื้อ เธอก็ต้องไปด้วยกัน ”หัวหน้าเรียกชื่อของเจียงสื้อสื้อเป็นพิเศษ

“ถูกต้อง สื้อสื้อ วันนี้เธอต้องไปด้วยกัน”

เพื่อนร่วมงานต่างมองมาที่เธอ

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วพยักหน้า “โอเค ฉันไปด้วย”

นี่คือครั้งแรกที่เธอไปเข้าร่วมงานเลี้ยงตั้งแต่เข้ามาในบริษัทสองเดือน

เห็นเพื่อนร่วมงานมีความสุข เจียงสื้อสื้อก็โดนอารมณ์ดีกับพวกเขาเช่นกัน และส่วนโค้งของมุมปากลึกขึ้นเล็กน้อย

……

สถานที่งานเลี้ยงอยู่ที่คลับชื่อดังในเมืองหนาน

เจียงสื้อสื้อถูกเพื่อนร่วมงานลากเข้าไปในห้องโถงอันงดงามของคลับ

“ครั้งนี้หัวหน้าใจกว้างมาก เชิญพวกเรามากินข้าวที่แบบนี้”

เพื่อนร่วมงานที่อยู่รอบตัวยังคงแสดงอารมณ์ที่หลากหลาย เจียงสื้อสื้อได้แต่ยิ้ม ไม่พูดอะไร