ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 272

บทที่ 272 เธอคือคนที่อยู่บนหัวใจของเขา

คืนวันนี้ จิ้นเฟิงเฉินกลับมาถึงบ้าน เห็นหลี่หยวนหยวนก็อยู่ สายตามืดมน หันไปแล้วเดินออกไป

เห็นสถานการณ์ สีหน้าของหลี่หยวนหยวนก็เปลี่ยนดูน่าเกลียดทันที

“เฟิงเฉิน ลูกจะไปไหน？”แม่จิ้นตามไป

“กลับบ้าน”จิ้นเฟิงเฉินไม่แม้แต่จะมองไปที่แม่ พูดสองคำนี้ออกจากปากอย่างเย็นชา

ตอนเดินมาถึงหน้าประตู จิ้นเฟิงเหรากลับมาพอดี

เขาเห็นพี่ชายเขาออกมา ถามด้วยความแปลกใจว่า：“ พี่ นี่พี่จะไปไหน？”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบ เดินอ้อมเขาแล้วออกไป

จิ้นเฟิงเหราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ลากแม่จิ้นที่กำลังวิ่งไล่ออกไปตาม“ แม่ นี่พี่ผมเป็นอะไรเนี่ย？”

“อย่าลากฉัน”

แม่จิ้นตบมือของเขา ไม่ทันตอบเขา รีบวิ่งไล่ตามลูกชายคนโต

“นี่เกิดอะไรขึ้นเนี่ย？”

จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

เดินเข้าไปในบ้าน ตอนเห็นหลี่หยวนหยวนในห้องรับแขก ค่อยเข้าใจมา

ที่แท้แม่ของเขายังไม่ตายใจ ยังอยากยัดผู้หญิงให้พี่ชายเขา

เขาเม้มปาก ดูท่าทาง เปล่าประโยชน์อีกแล้ว

“จิ้นเฟิงเฉิน หยุด！”

เพราะยังไงแม่จิ้นมีอายุแล้ว ไล่ตามไม่กี่ก้าวก็เริ่มหอบ ดังนั้นเธอจึงตะโกนใส่จิ้นเฟิงเฉินที่เดินไปไกลแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินกลับเชื่อฟังหยุดเดิน

แม่จิ้นรีบตามขึ้นไป เดินไปตรงหน้าเขา จ้องเขาด้วยความไม่พอใจ“ เฟิงเฉิน นี่ลูกหมายความว่าไง？”

จิ้นเฟิงเฉินไม่พูด

แม่จิ้นหายใจเข้าลึกๆคำหนึ่ง อดกลั้นไว้ พูดด้วยน้ำเสียงดีดี：“ลูกไม่ได้กินข้าวกับแม่ และพ่อของลูกมานานแล้วนะ ดังนั้นวันนี้แม่เลยเรียกลูกกลับบ้าน ”

ทุกวันนี้ เพราะเรื่องของสื้อสื้อ เขาละเลยพ่อแม่และลูกจริงๆ

ดังนั้น จิ้นเฟิงเฉินพูดว่าแม่：“ กินข้าวกับพวกคุณได้ แต่กับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้”

“หยวนหยวนเป็นแขกที่แม่เชิญมา”

“แขก？”จิ้นเฟิงเฉินยิ้มพูด“แม่ ผมเคยพูดแล้ว ทั้งชีวิตนี้ผมเอาแต่สื้อสื้อคนเดียว คนอื่นผมมองก็ไม่มองหรอก”

พอพูดถึงสื้อสื้อ แม่จิ้นโกรธขึ้นมาทันที“เจียงสื้อสื้อเจียงสื้อสื้อ ตกลงผู้หญิงคนนั้นดีตรงไหน？ เธอเก่งกว่าหยวนหยวน พูดจาเก่งกว่าเหรอ？”

จิ้นเฟิงเฉินมองเธอด้วยสายตาที่มืดมิด และทุกคำพูดอย่างชัดเจน：“ในสายตาของผม เธอดีกว่าผู้หญิงทุกคน”

“แม้ว่าเธอจะเคยมีลูกกับคนอื่นมาแล้ว ลูกก็ยังรับได้ไหม？”

นี่เป็นจุดที่แม่จิ้นรับไม่ได้ที่สุด ผู้หญิงคนหนึ่งแค่เคยมีลูกเคยแต่งงานมา ดีแค่ไหนก็ดีไปไม่ถึงไหนหรอก

ไม่ว่ายังไงตระกูลจิ้นไม่สามารถยอมรับลูกสะใภ้ที่มีอดีตแบบนี้ได้

“แม่ แม่อย่าลืม ผมก็มีลูกแล้ว”

“นั้นมันไม่เหมือนกัน！” “ลูกเป็นผู้ชาย เธอเป็นผู้หญิง นี่มีอะไรน่าเปรียบเทียบ”

เพราะเธอเป็นแม่ของตัวเอง ดังนั้นไม่ว่าเธอจะทำอะไร พูดอะไร เขาก็เลือกที่จะทน แต่ตอนนี้เขาทนไม่ได้แล้ว

ไม่มีสิ่งใดในคำพูดของเธอที่ไม่ดูหมิ่นสื้อสื้อ

สื้อสื้อเป็นคนที่อยู่ในหัวใจของเขา จะทนได้ยังไงให้คนอื่นมาดูหมิ่นแบบนี้ แม้ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นแม่ของตัวเองก็ตาม

“แม่ แม่ก็เป็นผู้หญิง ทำไมต้องอคติกับสื้อสื้อแบบนี้ ？”

“ฉัน……”

แม่จิ้นโดนย้อนจนพูดอะไรไม่ออก สุดท้าย ได้แต่เน้นย้ำสิ่งที่ตัวเองหมายถึง：“ยังไง ผู้หญิงคนนั้นแม่รับไม่ได้ เธอก็อย่าคิดจะเข้าประตูบ้านจิ้นได้”

จิ้นเฟิงเฉินโกรธจนยิ้ม“ได้ เธอเข้าประตูบ้านจิ้นไม่ได้ งั้นผมออกจากประตูบ้านจิ้นเอง ”

พอประโยคนี่พูดออกไป แม่จิ้นตกใจ“ ลูกหมายความว่ายังไง？”

“มันหมายความตามตัวอักษร”