ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 279
บทที่ 279 ค่าไถ่
ลักพาตัว？
จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว เขานิก็คิดเหมือนที่ตัวเองคิด
เด็กคนหนึ่งที่อายุแค่ 5 ขวบ คนเยอะขนาดนั้นตามหา แทบจะหาทั่วเมืองจิ่น ก็ไม่เห็นเงาแม้แต่นิด
มีเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถอธิบายได้ นั้นก็คือโดนคนพาไป
สำหรับการลักพาตัว เก็บไว้ดีกว่า อย่าไปพูดถึงเลย
“พี่ พี่พูดสิ”โทรศัพท์ทางนั้นจิ้นเฟิงเหราพูด
เขามีสติกลับมา พูดเสียงทุ่มว่า ：“ลองหาดูอีกที ถ้ายังหาไม่เจอก็แจ้งตำรวจ”
“แต่ยังไม่ถึง 24 ชั่วโมง ตำรวจรับแจ้งเหรอ？”
“รับดิ”
จิ้นเฟิงเฉินวางสายไป สายตามืดมนมองไปทางไหล ถ้าเป็นลักพาตัว เวลานี้ผู้ลักพาตัวก็น่าจะโทรมาแล้ว
ตอนกลางคืน 10โมง โทรศัพท์ของบ้านจิ้นก็ดังขึ้นกะทันหัน ทำให้พ่อจิ้นและแม่จิ้นตกใจกันใหญ่
“ดึกขนาดนี้แล้ว ใครโทรมาเนี่ย？”แม่จิ้นพูดพึมพำด้วยความสงสัย
พ่อบ้านทางนู้นรับโทรศัพท์ “สวัสดีครับ บ้านจิ้นครับ ไม่ทราบว่าเป็นใครครับ？”
“เด็กอยู่ในมือของเรา ถ้าอยากให้เด็กปลอดภัย ก็เอาเงินมาแลก”
เสียงมืดมนดังมาจากโทรศัพท์ และใบหน้าของพ่อบ้านก็ซีดเหมือนกระดาษทันที และดวงตาคู่หนึ่งจ้องไปที่แม่จิ้นที่กำลังจะเดินมา“ ท่านหญิงเกิด……เกิดเรื่องแล้ว！”
แม่จิ้นเห็นสีหน้าเขาผิดปกติ รีบแย่งโทรศัพท์มา “ฮัลโหล ใช่เสี่ยวเป่าไหม？”
“เด็กอยู่ในมือของเรา……”
พอได้ยินคำนี้ สีหน้าของแม่จิ้นก็ซีดขาว อารมณ์ใจร้อนพูดว่า ：“นายเป็นใคร ？ตกลงนายอยากทำอะไรกับเสี่ยวเป่า？”
เห็นสถานการณ์ พ่อจิ้นก็รีบตามมา“ เป็นอะไร？ เกิดอะไรขึ้น？”
แม่จิ้นวางโทรศัพท์ลงด้วยความเหม่อลอย สมองเต็มไปด้วยคำพูดของฝ่ายตรงข้าม
“ตอนนี้เด็กปลอดภัย เราแค่ต้องการเงิน ขอแค่เงินมาถึงมือ เด็กก็จะกลับไปอย่างปลอดภัย ตรงกันข้าม เหอะเหอะ เธอน่าจะรู้จะเกิดอะไรขึ้นกับเด็ก จำไว้ว่าอย่าโทรแจ้งตำรวจ ไม่อย่างนั้นพวกเธออย่าคิดจะได้เจอเด็กอีกต่อไปเลย ”
“ตกลงเป็นอะไร？”พ่อจิ้นถามอีกรอบด้วยความใจร้อน
“คุณท่าน คุณชายน้อยโดนลักพาตัวไป” พ่อบ้านที่อยู่ข้างพูดเสียงเบา
“ลักพาตัว？”สีหน้าของพ่อจิ้นเปลี่ยนทันที “ทำไมถึงโดนลักพาตัวละ？เสี่ยวเป่าไม่ใช่……”
คำพูดยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินพ่อบ้านตกใจพูดว่า：“ ท่านหญิง！”
……
จิ้นเฟิงเฉินและจิ้นเฟิงเหรารู้ข่าวรีบกลับมาบ้าน
เรื่องที่พวกเขากังวลก็ยังเกิดขึ้น
กลับมาถึงบ้าน หมอครอบครัวกำลังตรวจร่างกายให้แม่จิ้น
“คุณหญิงจิ้นไม่เป็นอะไรมาก แค่ปราสาทถูกกระตุ้น กระตุ้นแรงเกินไปเลยทำให้เป็นลม”
คำพูดของหมอทำให้ใจของทุกคนสงบนิ่งลง
“คุณหญิงจิ้นเองเป็นโรคความดันโลหิตสูง ทางที่ดีอย่าทำให้เธอรับอารมณ์ที่รุนแรงอีก ไม่งั้นในครั้งต่อไปเธออาจจะไม่โชคดีขนาดนี้”
หลังจากส่งหมอไป บ้านจิ้นพ่อลูกสามคนเข้าไปห้องสมุด
“พ่อ โจรลักพาตัวบอกอะไรไหม？”จิ้นเฟิงเหราพูดก่อน
“โทรศัพท์แม่นายเป็นคนรับ รายละเอียดพูดว่าอะไรฉันก็ไม่รู้” พ่อจิ้นพูดด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด
ตอนนี้คนเป็นลมอีก ตอนนี้ยังไม่รู้โจรลักพาตัวพูดอะไร
“นอกจากจะเอาเงินแล้วจะพูดอะไรได้อีก”
สายตาแหลมคมของจิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองไปที่พ่อจิ้นและจิ้นเฟิงเหราอย่างรวดเร็ว และพูดต่อว่า：“ถ้าโจรลักพาตัวต้องการแค่เงินงั้นก็จัดการได้ง่าย ว่าอีกฝ่ายจะไม่สนชีวิตคน นอกจากเงินจะเอาชีวิตด้วย”
พอได้ยินคำนี้ พ่อจิ้นและจิ้นเฟิงเหราก็ตื่นเต้นกันขึ้นมา
“งั้นทำไงดี ？เราไม่มีวิธีอื่นนอกจากจ่ายเงินให้ไถ่คนมาแล้วเหรอ ？”
ตอนนี้จิ้นเฟิงเหราเสียใจทีหลังมาก ถ้าตอนนั้นเขากลับมาเร็วหน่อย สามารถห้ามเสี่ยวเป่าได้ทันเวลา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！