ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 280

บทที่ 280 ตั๋วกลับเมืองจิ่น

คืนนี้ เจียงสื้อสื้อนอนไม่สนิท

“หม่ามี๊ หม่ามี๊ไม่เอาผมแล้ว？”

เสี่ยวเป่ามองเธอ น้ำตาเม็ดใหญ่เม็ดใหญ่ไหลลงมา

เห็นเขาร้องไห้จนจมูกแดง เธอเอ็นดูมากๆ รีบส่ายหัวปฏิเสธ“ ไม่ใช่ แม่ไม่ได้ไม่เอาลูก”

“งั้นแม่ไปไหน？ ทำไมไม่กลับบ้าน？”

“แม่……แม่……”ไม่รู้จะอธิบายกับเขายังไง ได้แต่พูดว่า：“ขอโทษนะ เสี่ยวเป่า หม่ามี๊มีธุระหน่อย รอทำงานเสร็จก็จะกลับบ้านนะ”

“จริงเหรอ？”เสี่ยวเป่าจ้องตาโต น้ำตายังหมุนอยู่ข้างใน

เธอยิ้มเบาๆแล้วพยักหน้า“ อืม จริงๆ”

จู่ๆ เสี่ยวเป่าเปลี่ยนสีหน้า จ้องมองเธออย่างแรง ตะโกนว่า ：“แม่โกหก ！แม่โกหก ！คนร้าย ！แม่เป็นคนร้าย！”

ไม่เคยเห็นเสี่ยวเป่าเสียสติขนาดนี้ เธอใจร้อนแล้ว และกลัวแล้ว ยื่นมือจะไปจับเขา “เสี่ยวเป่า ลูกอย่า หม่ามี๊……”

เสี่ยวเป่าหลบมือของเธอ ยิ้มอย่างเยือกเย็น“ เธอไม่ใช่หม่ามี๊ของฉัน ไม่ใช่หม่ามี๊ของฉัน……”

หน้าของเสี่ยวเป่าค่อยๆกลายเป็นจิ้นเฟิงเฉิน เขาต้องมองเธอด้วยความเจ็บใจ“ สื้อสื้อ เธอทำให้ฉันผิดหวังมาก เราเลิกกันเถอะ”

พูดเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินหันไปแล้วจากไป

“เฟิงเฉิน！”

จิ้นเฟิงเฉินตกใจตื่น เธอลืมตาโตมองบนเพดาน ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัวและวิตกกังวล

ในห้องเงียบจนได้ยินแต่เสียงลมหายใจของเธอ

ที่แท้ ……เป็นแค่ฝันนี่เอง

เธอยกมือขึ้นปิดตา เม้มริมฝีปาก น้ำตาอุ่น ๆ ก็ร่วงหล่นจากมุมตา

ตอนกลางวันได้ยินว่าเสี่ยวเป่าหายตัวไป ใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทั้งวัน อยากมีปีกรีบบินกลับเมืองจิ่น

แต่เธออดกลั้นไว้

ด้วยอำนาจของบ้านจิ้น เร็วมากก็จะหาเสี่ยวเป่าเจอ

เธอกลับไปยิ่งทำให้ตัวเองยิ่งไม่อยากจากพวกเขาไป

เช็ดน้ำตาทิ้ง เธอลุกขึ้นมานั่ง หยิบโทรศัพท์บนหัวเตียง หาเบอร์โทรของลู่เจิงแล้วโทรออกไป

เสียงกริ่งดังสักพัก ทางนู้นค่อยรับขึ้น

“สื้อสื้อ” เสียงของลู่เจิงแหบเล็กน้อย เหมือนเพิ่งนอนตื่น

ทันใดนั้นเจียงสื้อสื้อก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ และมองลงไปที่เวลา เพิ่งจะสังเกตว่าตอนนี้เป็นเวลาหลังจากเที่ยงคืนแล้ว

เธอรีบขอโทษ：“รุ่นพี่ขอโทษค่ะ รบกวนพี่ตื่น โทษฉันเองที่ไม่ดูเวลา ฉัน……”

“เหอะเหอะ……”

โทรศัพท์ทางนู้นมีเสียงหัวเราะต่ำของลู่เจิงดังขึ้น เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “รุ่นพี่……”

“สื้อสื้อ เธอไม่ต้องขอโทษ เธอโทรหาฉันดึกขนาดนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ ใช่ไหม？”

เขาก็ยังอ่อนโยนเหมือนเดิม

จมูกของเจียงสื้อสื้ออยากร้องไห้ เสียงมีความสะอึกสะอื้นพูดว่า ：“รุ่นพี่ ขอโทษ……”

ได้ยินเธอร้องไห้ แต่เดิมลู่เจิงยังนอนอยู่บนเตียง ลุกขึ้นมานั่งทันที ถามด้วยความใจร้อนว่า：“ สื้อสื้อ เธอเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？”

“ไม่ใช่”รู้ว่าเขามองไม่เห็น เธอก็ยังส่ายหัวอย่างรีบร้อน“ ไม่ใช่ฉัน คือเสี่ยวเป่า”

เสี่ยวเป่า？ ลู่เจิงขมวดคิ้ว“เขาเป็นอะไรเหรอ？”

เจียงสื้อสื้อหายใจเข้าลึกๆ “รุ่นพี่ พี่ช่วยดูให้ฉันหน่อยได้ไหมว่าเสี่ยวเป่ากลับบ้านหรือยัง？”

“ได้อ่ะได้ แต่เธอต้องบอกฉันก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น？”

เจียงสื้อสื้อเล่าเรื่องตอนกลางวันนี้ให้ลู่เจิง ฟังจบก็เงียบ

“รุ่นพี่ ？”เจียงสื้อสื้อออกเสียงเรียก

“อืม ฉันอยู่”

เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปาก “รุ่นพี่ ลำบากใจมากใช่ไหม？”

“ไม่ใช่”ลู่เจิงยิ้มอย่างขมขื่น ถึงแม้ตัดสินใจไปจากเมืองจิ่น ใจของเธอก็ยังจากพ่อลูกจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้

“รอฟ้าสว่าง ฉันไปดูให้เธอ มีสถานการณ์อะไรฉันจะบอกเธอ”

ได้ยิน เจียงสื้อสื้อรีบขอบคุณ ：“ขอบคุณรุ่นพี่”

“อย่ากังวล ด้วยอำนาจของบ้านจิ้นน่าจะหาเจอเด็กแล้ว เธอรีบนอนเถอะ”

เจียงสื้อสื้อ“ อืม” คำหนึ่ง จากนั้นก็วางสายไป

หันไปมองหน้าต่างด้านนอกมืดไปหมด เธอถอนหายใจ

ยังไม่รู้สถานการณ์ของเสี่ยวเป่า เธอนอนหลับที่ไหนละ

……