ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 284

บทที่ 284 เปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริง

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ประตูห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออก พร้อมทั้งเจียงสื้อสื้อที่ถูกเข็นออกมา

จิ้นเฟิงเฉินกับจิ้นเฟิงเหราเห็นแบบนั้น ก็รีบรุดเข้าไปหาทันที

“คุณหมอ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ?” จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนอย่างไม่เคยมีมากก่อน

“ช่วยชีวิตได้สำเร็จแล้วครับ ลูกกระสุนอยู่ห่างจากหัวใจเพียงสามเซนติเมตรเท่านั้น ถือว่าเป็นโชคดีมากเลยนะครับ! แต่ก็ยังต้องคอยตรวจร่างกาย แล้วก็พักฟื้นอยู่หลายวัน เวลาพวกคุณอยู่ดูแลก็ต้องระมัดระวังด้วยนะครับ อย่าให้บาดแผลโดนน้ำเป็นอันขาดเลยนะครับ”

พอได้ยินคุณหมอพูดแบบนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็โล่งอก แต่คิ้วของเขายังคงขมวดแน่น พร้อมด้วยแววตาที่ไม่อาจปกปิดความเจ็บปวดใจเอาไว้ได้

เจียงสื้อสื้อถูกส่งตัวไปยังห้องผู้ป่วย เป็นเพราะยาสลบยังมีฤทธิ์อยู่ ทำให้เธอยังคงหลับไม่ได้สติแบบนั้น

“พี่ครับ นอกจากคนที่หลบหนีไปได้ พวกโจรคนอื่นๆ ก็ถูกจับดำเนินคดีหมดแล้วล่ะครับ”

พลันจิ้นเฟิงเหราก็รับสายขึ้น หลังจากฟังอีกฝ่ายพูดเสร็จ เขาก็ลดมือถือลง พร้อมกับหันไปรายงานให้จิ้นเฟิงเฉินรับทราบ

“หลบหนีไปได้งั้นหรือ?” จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว

“คนที่ทำให้พี่สะใภ้บาดเจ็บคนนั้นน่ะครับ”

จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตาลง จนเผยให้เห็นความดุร้ายในแววตา “บอกตำรวจซะ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ต้องตามจับมันคนนั้นมาให้ได้”

คิดจะหลบหนีหลังจากทำคนบาดเจ็บ มันคงจะไม่ง่ายแบบนั้นหรอกนะ

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้ารับ “เข้าใจแล้วครับ”

“แด๊ดดี้”

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้ามองตามเสียง

“เมื่อไหร่หม่ามี๊จะตื่นหรือครับ?” เสี่ยวเป่าถามด้วยดวงตาที่แดงก่ำเพราะน้ำตา

“แปปเดียวเท่านั้นล่ะลูก” จิ้นเฟิงเฉินลูบหัวของเขา หลังจากนั้นก็มองไปทางเตียงที่เจียงสื้อสื้อนอนอยู่ พร้อมด้วยดวงตาที่ยากแท้หยั่งถึง “เดี๋ยวหม่ามี๊ของลูกก็ตื่นแล้วล่ะนะ”

คำพูดนี้พูดเพื่อให้ตัวเขาเองได้ฟัง

บนใบหน้าของเธอตอนนี้แทบจะไม่มีเลือดฝาดอยู่เลย ย้อนกลับไปคิดถึงภาพตอนที่เธอถูกยิงนั้น เขายังคงรู้สึกหวั่นกลัวอยู่ในใจไม่หาย

ตอนนั้น ถ้าหากเขากับตำรวจไปไม่ทันล่ะก็ เขาแทบไม่กล้าจะจินตนาการเลย ว่าเธอกับเสี่ยวเป่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว

ครั้งนี้ เขาจะไม่มีทางให้เธอหนีไปอีกแน่นอน

จิ้นเฟิงเหราที่มองดูพวกเขาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ก็ยกมือขึ้นลูบจมูกของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ ถอยออกไปอย่างเงียบๆ เพื่อเหลือที่ให้พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกัน

จิ้นเฟิงเหราค่อยๆ ปิดประตูอย่างแผ่วเบา ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะขึ้นมา ในที่สุดครอบครัวของพี่ชาย ก็ได้อยู่พร้อมหน้ากันแล้วสินะ

ช่างน่าอิจฉาจริงๆ

ถ้าหากเขาสามารถทำให้ทุกอย่างสงบสุขได้ก็คงดี

ความคิดนี้ผ่านเข้ามาให้สมองของเขาเพียงแวบเดียว จิ้นเฟิงเหราก็ตื่นขึ้นอย่างทันที ก่อนจะยกมือตบแก้มของตัวเองไปมา

นี่เขาบ้าไปแล้วหรือ?

ทำไมถึงได้ไปมีความคิดที่น่ากลัวแบบนี้นะ!

เขายังเที่ยวยังเล่นไม่พอใจเลย คงจะหาความสงบสุขตั้งหลักปักฐานแบบนี้ไม่ได้หรอก

ตัวของเขาสั่นเทาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองประตูที่ปิดสนิท จากนั้นก็รีบเดินจากไปทันที

หากอยู่ต่อไปมากกว่านี้ คงจะต้องได้รับผลกระทบอะไรบางอย่างแน่ๆ

......

“อะไรนะ? ไอ้คนต่ำต้อยนั้นกลับมาแล้วหรือ?” ซูชิงหยิงลุกขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ ใบหน้าที่ดูวิจิตงดงาม ถูกเขียนไว้ด้วยคำว่ายากที่จะเชื่อได้เต็มหน้า

น้ำเสียงของเธอเองก็ไม่ใช่เบาๆ เพราะมันทำให้ลูกค้าทั้งร้านกาแฟ ต่างก็พุ่งความสนใจมาที่เธอ

เว่ยจี้เหิงมองดูสายตาที่มองมาจากรอบๆ เขาจึงยื่นมือไปรั่งซูชิงหยิงเอาไว้ “เงียบๆ หน่อยสิ ทุกคนมองมาที่เธอหมดแล้วนะ”

ซูชิงหยิงจึงรู้สึกตัวว่าตัวเองกระวนกระวายไปหน่อย จึงรีบนั่งลงทันที

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เพราะกลัวว่าจะดึงความสนใจจากคนอื่นอีก ซูชิงหยิงจึงตั้งใจกดเสียงให้ต่ำลง

“ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดเหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่าที่เธอมาครั้งนี้เพื่อมาช่วยลูกเอาไว้ แล้วก็ยังได้รับบาดเจ็บอีกด้วย”

“แล้วบาดเจ็บถึงขั้นไหนล่ะ?”