ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 283

บทที่ 283 สูญเสียเพื่อสิ่งที่ดีกว่า

ทันทีที่จิ้นเฟิงเฉินกับตำรวจมาถึงนั้น ก็เป็นช่วงที่เจียงสื้อสื้อถูกยิงล้มลงไปพอดี

พอเห็นว่าคนๆ นั้นคือเจียงสื้อสื้อ แววตาของจิ้นเฟิงเฉินหดเล็กลง พร้อมกับส่งเสียงร้องตะโกนออกไป : “สื้อสื้อ!”

หลังจากนั้นเขาก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที

พอโจรคนนั้นเห็นว่าตำรวจมาถึง เขาก็รีบสาวเท้าวิ่ง โดยไม่สนใจเด็กและเจียงสื้อสื้ออีกต่อไป

“หยุดเดี๋ยวนี้!” ตำรวจเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งตามไปทันที

“สื้อสื้อ!” จิ้นเฟิงเฉินรีบอุ้มเธอขึ้นมาได้ทันเวลา เพื่อเลี่ยงไม่ให้เธอกับเสี่ยวเป่าต้องตกลงพื้น

“เฟิงเฉิน......” เป็นเพราะถูกยิงไปสองนัด ทำให้เจียงสื้อสื้อเจ็บปวดจนใบหน้าซีดเผือด อีกทั้งยังมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาจากหน้าผากจนไหลนองเต็มไปหมด

เธอรีบส่งเสี่ยวเป่าเข้าสู่อ้อมกอดของเขา พร้อมทั้งยิ้มมุมปาก “เฟิงเฉิน ฉันช่วยเสี่ยวเป่าออกมาแล้วนะ”

“คนโง่!” ถึงแม้จิ้นเฟิงเฉินจะเป็นคนใจแข็งมาตลอดก็ตาม แต่พอได้มาเห็นท่าทีที่ฝืนอดกลั้นความเจ็บปวดของเธอแบบนี้ ทำให้ลำคอของเขารู้สึกฝืดขึ้นมาทันที

เสี่ยวเป่าที่เห็นเลือดตรงไหล่ของเธอก็ส่งเสียง “แง้” ร้องไห้ออกมาทันที “ผมไม่อยากให้หม่ามี๊ต้องตาย”

พอได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เขาเบาๆ ก่อนจะฝืนยิ้มพูดปลอบใจขึ้นมา : “อย่าร้องไห้นะเสี่ยวเป่า หม่ามี๊ไม่เป็นอะไรหรอก...อุ๊บ...”

การที่เธอยกมือแบบนั้น ทำให้บาดแผลที่ไหล่ของเธอฉีก เธอจึงก้มหน้าลงกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บปวด

ปวดเหลือเกิน!

พอเห็นแบบนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็รีบอุ้มเธอขึ้นมาทันที

จิ้นเฟิงเหราเองก็รีบวิ่งเข้ามาหา พอเห็นว่าเจียงสื้อสื้ออยู่ในอ้อมกอดของเขาเท่านั้น ดวงตาของเขาก็เบิกโพลงด้วยความประหลาดใจ

คนที่พวกเขาอุตส่าห์ตามหากันอย่างยากลำบาก ทำไมจู่ๆ ถึงมาโผล่ที่นี่กันได้ล่ะ?

“เฟิงเหรา ดูแลเสี่ยวเป่าให้ดีด้วย เดี๋ยวพี่จะพาสื้อสื้อไปโรงพยาบาล” จิ้นเฟิงเฉินส่งเสี่ยวเป่าไปให้น้องชายของตัวเอง พร้อมทั้งอุ้มเจียงสื้อสื้อสาวเท้ายาวจากไปทันที

“เสี่ยวเป่า ทำไมหม่ามี๊ของเสี่ยวเป่าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?” จิ้นเฟิงเหราที่ได้สติกลับมาแล้ว ก้มหน้าถามเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่ายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาพลางตอบ : “หม่ามี๊มาช่วยผมไว้ครับ”

จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้ว หรือว่าพี่สะใภ้จะรู้เรื่องที่เสี่ยวเป่าถูกลักพาตัว ก็เลยตั้งใจกลับมาช่วยยังงั้นหรือ?

ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงล่ะก็ ก็รู้ได้ทันทีว่าเสี่ยวเป่ามีความสำคัญต่อเธอมากแค่ไหน

พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็คุกเข่าลง จ้องตาของเสี่ยวเป่าพร้อมถามขึ้น : “อยากไปหาหม่ามี๊ที่โรงพยาบาลไหม?”

เสี่ยวเป่าผงกหัวหงึกๆ “อยากครับ!”

“ถ้างั้นก็ดี พวกเราจะไปที่โรงพยาบาลกัน” จิ้นเฟิงเหราจูงมือของเขา เดินไปทางที่ๆ จิ้นเฟิงเฉินเดินไปทันที

......

ณ บ้านตระกูลจิ้น

คุณพ่อคุณแม่จิ้นที่รู้ว่าเสี่ยวเป่าถูกช่วยออกมาสำเร็จแล้ว ใจของพวกเขาที่เหมือนถูกแขวนไว้บนเส้นด้าย ก็กลับมาอยู่ที่เดิมในที่สุด

“ขอบคุณสวรรค์ที่คุ้มครอง! ขอบคุณสวรรค์ที่คุ้มครอง!” คุณแม่จิ้นพนมมือทั้งสองข้าง พร้อมทั้งบ่นพึมพำกับตัวเอง

คุณพ่อจิ้นที่ได้ยินแบบนั้น ก็เลิกคิ้วเล็กน้อย “เรื่องครั้งนี้ต้องขอบคุณเจียงสื้อสื้อที่เข้ามาช่วยไว้ ไม่อย่างนั้นคงจะช่วยเสี่ยวเป่าออกมาไม่ได้ง่ายแบบนั้นแน่”

คุณแม่จิ้นคลายมือลง พร้อมกับทำท่าเหม่อลอย ราวกับกำลังตกอยู่ในห้วงความคิด

“คุณคิดอะไรอยู่หรือ?” พอเห็นว่าเธอไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา คุณพ่อจิ้นก็ผลักเธอเบาๆ

“ไม่ได้คิดอะไรหรอก” คุณแม่จิ้นจ้องเขาเขม็งอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะพูดขึ้นต่อว่า : “อย่าคิดว่าการที่เธอทำแบบนี้ แล้วฉันจะยอมรับเธอนะ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หรอก”

คุณพ่อจิ้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน “ทำไมคุณถึงถือทิฐิแบบนี้กันนะ?”

“ฉันไม่ได้ถือทิฐิเสียหน่อย ฉันแค่มีหลักการที่ยึดถือเท่านั้นเอง!”

“นี่คุณ!” คุณพ่อจิ้นเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี จึงทำได้เพียงส่ายหัวพร้อมถอนหายใจ “หวังว่าคุณจะยึดถือหลักการอะไรของคุณไปได้ตลอดล่ะนะ แล้วก็อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน”

“ไม่ใช่สิตาเฒ่า ทำไมคำพูดของคุณมันฟังดูแปลกๆ? นี่คุณไม่ได้คิดจะย้ายข้างหรอกใช่ไหม?” คุณแม่ขมวดคิ้วแน่น