ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 282

บทที่ 282 หม่ามี๊ไม่หลอกลวง

ที่พงหญ้ารอบๆ นั้นมีความสูงกว่าตัวคนเสียอีก ซึ่งร่างกายของเธอสามารถซ่อนตัวอยู่ในนั้นได้พอดี

เธอค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปใกล้ๆ ต้นไม้ต้นนั้นอย่างช้าๆ

ยิ่งเข้าไปก็ยิ่งใกล้มากขึ้นทุกที

หลังจากผ่านช่องแคบพงหญ้านั้นมาได้ เธอก็มองเห็นคนๆ หนึ่งที่กำลังยืนอยู่ที่ใต้ต้นมะเดื่อต้นนั้น

เป็นร่างกายที่สูงโปร่งกำยำ จนให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยพุ่งเข้ามา

เธอกัดปากเอาไว้ภายใต้จิตใต้สำนึก พร้อมกับจ้องเขม็งไปยังร่างกายนั้น ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า

เป็นจิ้นเฟิงเฉินจริงๆ

พลันจิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกได้เหมือนกับว่ามีสายตากำลังมองตัวเองอยู่ จึงหันหน้าไปมองทางพงหญ้าที่สูงเทียมคน ด้วยแววตาที่ดุร้าย

เจียงสื้อสื้อก็รีบทรุดกายนั่งลงทันที

พอเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติไป จิ้นเฟิงเฉินก็ถอนสายตากลับมา

ฟู่!

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจยาว

ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงทุ้มราวกับเป็ดดังขึ้น “ประธานแห่งบริษัทจิ้นกรุ๊ปช่างน่าประทับใจ มาตามนัดคนเดียวจริงๆ ด้วยสินะ”

พลันเจียงสื้อสื้อได้ยินก็ตื่นตะลึง ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมอง

สิ่งที่เธอเห็นก็คือผู้ชายสี่คน ที่แต่งตัวอย่างลวกๆ กำลังเดินไปทางจิ้นเฟิงเฉิน

คนๆ นั้นน่าจะเป็นโจรเรียกค่าไถ่แน่ๆ

แล้วเสี่ยวเป่ามาด้วยหรือเปล่านะ?

เธอจึงมองไปยังด้านหลังของผู้ชายทั้งสี่คนนั้น ก็ยังไม่เห็นตัวเสี่ยวเป่าอยู่ดี

มีเพียงผู้ชายมาแค่สี่คนเท่านั้น โดยไม่ได้พาเสี่ยวเป่ามาด้วย

“แล้วเด็กล่ะ?”

พอเห็นว่าพวกโจรมาถึงแล้ว คำถามแรกที่จิ้นเฟิงเฉินถามออกไปก็คือเด็ก

ชายที่เดินนำหน้ามาก็ยิ้มจนตาปริก่อนจะถามขึ้น : “แล้วเงินล่ะ?”

พลันในแววตาของจิ้นเฟิงเฉิน ก็เหมือนส่องประกายอะไรบางอย่างออกมาอย่างรวดเร็ว จนคนไม่สามารถจับสังเกตได้เลย

จากนั้นเขาก็หยิบบัตรใบหนึ่ง ออกมาจากกระเป๋ากางเกง “บัตรใบนี้มีเงินอยู่ทั้งหมดสองร้อยล้าน”

พอได้ยินจำนวนถึงสองร้อยล้าน ดวงตาของโจรเรียกค่าไถ่ทั้งสี่คนก็สว่างจ้าขึ้นทันที

รวยแล้ว!

พวกเขาจะรวยจริงๆ แล้ว!

ขอเพียงได้เงินสองร้อยล้านนี้มา พวกเขาก็สามารถจะทำในสิ่งที่อยากทำได้ทั้งหมด

“โยนมันมา” ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าสุดตะโกนขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินบีบบัตรในมือไว้ พร้อมกับพูดส่งสายตาเย็นชาไปมองพวกเขา : “ฉันอยากเห็นตัวเด็กก่อน”

“เด็กแข็งแรงดี อยู่สงบสุขดี ขอเพียงแกส่งเงินนั้นให้ฉัน ฉันจะพาเด็กออกมาส่งให้แกเอง”

“ไม่! ฉันอยากเห็นเด็กก่อน”

พลันโจรเรียกค่าไถ่คนนั้นก็โมโหขึ้น “ทำไมหัวแข็งแบบนี้ล่ะ? ฉันบอกไว้แล้วไงว่าให้ส่งเงินมาก่อน แล้วค่อยคืนเด็กให้กับแก”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างเยือกเย็น “ตอนพูดในโทรศัพท์ พวกนายบอกว่าเงินมาเด็กไป แต่ตอนนี้ฉันยังไม่เห็นเลยว่าเด็กไม่เป็นอะไรจริงๆ แบบนี้ฉันคงจะให้เงินพวกนายไม่ได้หรอกนะ”

“นี่แก!” ชายที่อยู่หน้าสุดโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

“พี่ใหญ่ครับ ถ้างั้นให้ผมไปพาเด็กออกมาไหมครับ?” หนึ่งในโจรพวกนั้นเสนอแนะขึ้น

“นี่แกโง่หรือเปล่า!” โจรที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่นั้น เอาฝ่ามือตบลงไปบนหัวของคนที่พูด ก่อนจะด่าขึ้นว่า : “ถ้าหากแกเอาเด็กส่งให้มัน แล้วเกิดมันแจ้งตำรวจขึ้นมา พวกเราทั้งหมดก็คง...”

พลันพี่ใหญ่คนนั้นก็ทำท่าทางเอามือวาดผ่านที่คอของตัวเอง ส่วนคนที่เหลือก็รีบยกมือขึ้นกุมคอของตัวเอง โดยที่ไม่พูดถึงเรื่องพาเด็กมาอีก

พาเด็กมายังงั้นหรือ?

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเด็กก็ต้องอยู่ใกล้ๆ นี้น่ะสิ

เธอมองไปทางจิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ด้วยกันกับพวกโจรเรียกค่าไถ่นั้น หลังจากนั้นก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปทางโจรพวกนั้นอย่างแผ่วเบา

ถ้าหากเสี่ยวเป่าอยู่ใกล้ๆ นี้ล่ะก็ เธอก็อาจจะคิดหาทางช่วยเขาออกมาได้

ไม่รู้ว่าเธอโชคดีหรือว่าอะไรกันแน่ แต่เธอก็เห็นเสี่ยวเป่าอยู่จริงๆ

ซึ่งเขาอยู่ห่างจากต้นไม้ต้นนั้นเพียงประมาณร้อยเมตรเท่านั้น