ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 289

บทที่ 289 แม่ซูมาหาถึงบ้าน

“พ่อ ฉันเป็นลูกสาวของท่าน ท่านพูดอย่างนี้กับฉันได้ยังไง?!”

คำพูดของพ่อซูทำให้ซูชิงหยิงโมโห เธอโมโหจนไม่มีที่ระบายร้องไปทั่ว จากนั้นวิ่งขึ้นไปข้างบน

“คุณดูสิ คุณรักลูกสาวคุณเกินไปจนกลายเป็นสภาพแบบไหนแล้วล่ะ?”

พ่อซูโมโหชี้ไปทางที่ซูชิงหยิงขึ้นไปร้องพูดกับแม่ซู

“แล้วฉันเป็นยังไงล่ะ?” แม่ซูก็โมโหเช่นกัน “เดิมทีก็คือคุณไม่ถูก ทั้งๆที่รู้ว่าชิงหยิงชอบจิ้นเฟิงเฉิน คุณยังพูดแบบนั้นอีก นี่ไม่ใช่ตั้งใจใส่น้ำเย็นไปบนกายชิงหยิงหรือ?”

“ชอบก็ต้องปล่อยวางเช่นกัน”

พ่อซูนั่งลงอยู่บนโซฟา พูดต่ออีกว่า “คุณพูดสิพวกเราตระกูลซูคือคู่ปรับของตระกูลจิ้นได้หรือ? ถ้าวันไหนทำให้จิ้นเฟิงเฉินไม่พอใจแล้วพวกเราตระกูลซูก็จบเลย คุณรู้ไหม?”

แม่ซูไม่คิดว่าเรื่องจะหนักถึงขนาดนี้เลย “ก็แค่อาศัยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราตระกูลซูกับตระกูลจิ้น เฟิงเฉินไม่กล้าโหดร้ายตัดขาดหรอก”

“ยังไม่กล้าหรือ?” พ่อซูโมโหจนยิ้ม “ก็ก่อนหน้านั้นชิงหยิงผลักคุณเจียงลงเขา เฟิงเฉินต่อกับพวกเราตระกูลซูยังไงล่ะ? คุณลืมไปแล้วหรือ?”

เขาพูดเช่นนี้ขึ้นมา แม่ซูจึงนึกออกยังเคยเกิดเรื่องเช่นนี้อีก

ทันทีนั้นก็รู้สึกตัวถึงเรื่องหนักกว่าที่ตนเองคิด

เธอคิดแล้วคิดอีก พูดว่า “ถ้าไม่ฉันไปพูดโน้มนาวใจชิงหยิงหน่อย?”

“คุณพูดโน้มนาวใจได้หรือ?”

เขาถามถูกแล้ว เธอพูดโน้มนาวใจได้หรือ?

แม่ซูลำบากใจขึ้นมา ด้านหนึ่งเป็นลูกสาวของตนเอง ด้านหนึ่งต้องดูแลตระกูลซูให้ดีๆ ยากที่จะเลือกจริงๆ

เธอสูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที “ไม่ได้ ฉันจะไปหาฉินมู่หลันเรียกร้องความรับผิดชอบ”

“คุณบ้าไปแล้วหรือ?” พ่อซูจ้องมองเธออย่างยากที่จะเชื่อ “คุณจะไปหาเธอทำไมหรือ? สิ่งที่ตระกูลจิ้นทำยังไม่ชัดเจนพอหรือ? คุณต้องหาความอัปยศอดสูให้ได้หรือ?”

“ไม่อย่างงั้นจะทำยังไงดีล่ะ? ฉันก็พูดโน้มนาวใจชิงหยิงไม่ได้ด้วย ฉันได้แค่หน้าด้านไปทำแบบนี้!”

แม่ซู ฮึ เย็นชาเสียงหนึ่งใส่เขาอย่างโมโห จากนั้นไม่สนปฏิกิริยาของเขาไปตระกูลจิ้นเลย

……

“พี่หยาง ช่วงเวลานี้ที่คุณเจียงอยู่ในบ้านนี้ แกต้องดูแลให้เป็นพิเศษหน่อย รู้ไหม?”

แม่จิ้นวางแผนให้เจียงสื้อสื้ออยู่ในห้องพักแขกที่อยู่ชั้นสอง จากนั้นหันหน้าไปสั่งคุณน้าที่อยู่ในบ้าน

พี่หยาง พยักหน้า “คุณหญิง ฉันรู้แล้วค่ะ”

ต่อจากนี้ แม่จิ้นยิ้มพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “คุณเจียง คุณก็คิดว่าบ้านนี้เป็นบ้านของตนเอง อยากกินอะไรอยากดื่มอะไรก็บอกกับ พี่หยาง ก็ไม่ต้องเกร็งเกินไป ตามสบายสักหน่อย”

เจียงสื้อสื้อยิ้มเขินอายหนึ่งที “ขอบคุณคุณน้า ”

“งั้นคุณพักผ่อนให้ดีๆ”

“เอ๊ะ”

จ้องมองแม่จิ้นกับ พี่หยาง ลงไปข้างล่าง เจียงสื้อสื้อจึงปิดประตูลง

เธอพิงอยู่ที่ประตู มองรอบๆในห้องนอน ถอนหายใจยาวๆหนึ่งทีอย่างจนใจ

ไม่มีใครอธิบายสาเหตุได้ ตนเองถึงขนาดเข้ามาอยู่ในตระกูลจิ้นเลย จนถึงตอนนี้เธอยังล้วนไม่สามารถสงบสติกลับมา

เธอค่อยๆเดินไปถึงข้างเตียงและนั่งลง กอดหมอนอยู่ในอก จ้องมองสิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยนี้ จากนั้นคิดอีกว่าทุกๆวันล้วนต้องเผชิญหน้ากับพ่อจิ้น แม่จิ้น เธอก็อึดอัดไปหมด

ไม่ได้!

เธอนั่งตัวตรงขึ้นมา จิตสติมั่นคงเป็นพิเศษ

จำเป็นต้องพูดกับจิ้นเฟิงเฉินให้ชัดเจนหน่อย เธอไม่อยากอยู่ที่นี่

หามือถือได้ เธอส่งข้อความหนึ่งให้กับจิ้นเฟิงเฉิน

……

“ฉันไม่อยากอยู่บ้านของคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองตัวหนังสือที่อยู่บนหน้าจอ คิ้วกระบี่ที่ดูดีขมวดขึ้น

“ท่านประธาน?” กู้เนี่ยนเห็นเขามึนงงจ้องมองมือถือ ก็เรียกอย่างระมัดระวัง

ได้ยินเสียง จิ้นเฟิงเฉินเปิดหนังตาเบาๆขึ้นมา สายตาเย็นชาจ้องมองเขา

ในใจกู้เนี่ยนขนลุกหนึ่งที ตัวเองน่าจะไม่ได้รบกวนอะไรแล้วมั้ง?

เขารีบเอาเอกสารที่อยู่ในมือวางอยู่บนโต๊ะ “นี่คือการพัฒนาและออกแบบที่ดินของ เมืองหนาน ผืนนั้น เชิญท่านดูหน่อย”

“วางไว้ก่อน” จิ้นเฟิงเฉินพูดคำหนึ่งอย่างราบเรียบ จุดสังเกตก็อยู่บนมือถืออีก