ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 293

บทที่ 293 เห็นว่าเคยมีลูกมาก่อน

ซูชิงหยิงเดินเข้ามาคล้องแขนของเธออย่างสนิทสนม พร้อมถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย : “อาการบาดเจ็บดีแล้วหรือคะคุณเจียง?”

“ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ” เจียงสื้อสื้อชักมือกลับมา เพราะรู้สึกว่าเธอที่เป็นแบบนี้ มันทำให้รู้สึกไม่สงบใจลงได้เลยจริงๆ

ราวกับรู้สึกว่าเธอกำลังวางแผนชั่วร้ายอะไรอยู่เลย

แววตาของซูชิงหยิงฉายประกายเยือกเย็นออกมา พร้อมด้วยใบหน้าที่เผยรอยยิ้มอย่างสดใส “ดีขึ้นก็ดีแล้วล่ะ ฉันเองก็ยังเป็นห่วงอยู่เลย”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ” เจียงสื้อสื้อไม่คิดจะพูดอะไรกับเธออีก จึงเปลี่ยนไปพูดกับคุณแม่จิ้นแทน : “คุณป้าคะ เฟิงเฉินบอกว่าวันนี้ทำงานล่วงเวลา อาจจะไม่ได้กลับมากินข้าวด้วยนะคะ”

คุณแม่จิ้นได้ยินก็ขมวดคิ้วแน่น “ทำไมถึงมีงานเยอะขนาดนั้นกันล่ะ?”

เป็นเพราะช่วงนี้เจียงสื้อสื้อมาอยู่ที่นี่ ดังนั้นทุกวันจิ้นเฟิงเฉินจะกลับมากินข้าวที่บ้าน แม้แต่จิ้นเฟิงเหราที่ไม่ค่อยอยู่บ้านก็ยังมาด้วย ทำให้ที่บ้านดูครึกครื้นมากขึ้น

แต่วันนี้จู่ๆ ก็บอกว่าจะไม่กลับมา ทำให้คุณแม่จิ้นรู้สึกใจหายหน่อยๆ

จิ้นเฟิงเฉินไม่กลับมากินข้าวด้วยกันหรือ? ซูชิงหยิงลอบกัดฟัน ทำไมถึงได้บังเอิญแบบนี้กันนะ?

ในเมื่อเขาไม่กลับมา เรื่องที่เธอรอจะทำก็ไม่มีความหมายน่ะสิ?

ขณะนั้นเอง คุณแม่จิ้นก็พูดอย่างช่วยไม่ได้ : “ในเมื่อเขาไม่กลับมา พวกเราก็กินกันไปก่อนเถอะ”

ต่อมา เธอก็เรียกคุณแม่ซู กับซูชิงหยิงไปที่ห้องอาหารทันที

ซูชิงหยิงหันมามองเธอด้วยแววตาที่เป็นประกาย อย่างน้อยเธออยู่ที่นี่ก็ถือว่าโอเคแล้วล่ะ

แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าซูชิงหยิงมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า ทำไมจู่ๆ ถึงได้มานั่งข้างๆ เธอได้ ทำให้ในใจของเจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกระแวงขึ้นมา

ความรู้สึกมันบอกกับเธอว่า ความคิดของซูชิงหยิงนี้ต้องไม่บริสุทธิ์แน่ๆ

ไม่อย่างนั้นคนที่รังเกียจเธอถึงขนาดนี้ ทำไมถึงได้มายิ้มอย่างใจดี แล้วยังมานั่งข้างเธออีกล่ะ?

มื้ออาหารดีๆ มื้อหนึ่งนี้ ราวกับว่าแปรเปลี่ยนเป็นงานเลี้ยงที่มีเลศนัยแอบแฝงเลย

แต่เรื่องที่น่าบังเอิญก็คือ จิ้นเฟิงเฉินกับจิ้นเฟิงเหราไม่ได้กลับมาที่นี่ ส่วนเสี่ยวเป่าเองก็มีงานชุมนุมที่โรงเรียน จึงไม่ได้กลับมาเช่นกัน

ทำให้ที่บ้านเหลือเพียงแต่เธอ และคุณพ่อคุณแม่จิ้น เดิมทีก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่แล้ว มาตอนนี้มีพวกซูชิงหยิงเพิ่มเข้ามาอีก ทำให้หลังจากกินข้าวเสร็จ คงต้องรู้สึกมวนท้องแน่ๆ

แค่แรกเริ่ม ทุกคนต่างก็นั่งกินข้าวกันเงียบๆ แต่ทันใดนั้นซูชิงหยิงก็พูดขึ้นมา : “คุณเจียงคะ พอดีฉันได้ยินข่าวลือที่เกี่ยวกับคุณมาเรื่องหนึ่งน่ะค่ะ”

นั่นไง มาแล้ว!

ในใจของเจียงสื้อสื้อเต้นโครมครามไปมา พร้อมกับเพิ่มความระแวดระวังขึ้น “ข่าวลืออะไรหรือคะ?”

“ก็คือ......” ซูชิงหยิงเงยหน้าขึ้นมามองทางคุณพ่อคุณแม่จิ้น พร้อมกับลังเลขึ้นมา “ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดดีหรือเปล่าน่ะสิ”

เจียงสื้อสื้อแอบยิ้มอย่างเยือกเย็นในใจ ก่อนจะพูดขึ้น : “ชิงหยิง ถ้าอยากจะพูดก็พูดเลย หรือจะไม่พูดก็ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”

ซูชิงหยิงกัดปากแน่น “ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดล่ะนะคะ”

จากนั้นเธอก็หันมามองเจียงสื้อสื้อ “คุณเจียง ที่ฉันได้ยินมาว่าคุณมีลูกมาก่อน เรื่องจริงไหมคะ?”

“ตุ้บ!” ตะเกียบของเจียงสื้อสื้อหล่นลงบนโต๊ะ พร้อมใบหน้าที่สวยงามของเธอ ก็ขาวซีดราวกับกระดาษทันที

พอเห็นแบบนั้น แววตาของซูชิงหยิงก็ฉายแววพึงพอใจออกมา ก่อนจะพูดขึ้นต่อ : “คุณเจียงบอกเรื่องข่าวลือนั้นกับฉันได้ไหมคะ ว่าเป็นเรื่องจริงหรือปลอมกันแน่?”

ซูชิงหยิงแสร้งทำท่าเป็นสงสัย ราวกับไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อน

ตอนนี้ทั้งโต๊ะเงียบสงัดขึ้นมาทันใด

เจียงสื้อสื้อในตอนนี้ ได้ยินเพียงเสียงหวึ่งๆ ในหูทั้งสองข้างเท่านั้น ทำให้เสียงของซูชิงหยิงราวกับ ดังออกมาจากที่ไกลๆ ยังไงยังงั้น