ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 297

บทที่ 297 สงสารไอ้คนต่ำต้อยนั่นหรือ

หลังจากกินข้าวเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อก็จูงมือกันออกจากโรงแรมไป

“ผมจะไปขับรถมานะ”

“ได้ค่ะ”

พอเห็นจิ้นเฟิงเฉินกำลังเดินไปที่ลานจอดรถนั้น เจียงสื้อสื้อก็สอดมือเข้าในกระเป๋าเสื้อโค้ทของเธอ พร้อมทั้งก้มหน้าจ้องมองดูเท้าของตัวเองอย่างเรื่อยเปื่อย

“หยุดรถ!” หลานซือเฉินที่กำลังเพ่งสมาธิกับการขับรถอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นข้างหูของเขาเอง ทำให้ตกใจจนเหยียบเบรกลงกะทันหัน

เอี๊ยด......

เสียงล้อรถเบียดไปกับพื้นถนน จนเกิดเสียงดังแสบแก้วหูขึ้น

“นี่คุณทำอะไรเนี่ย?” หลานซือเฉินหันหน้าไปจ้องมอง เจียงนวลนวลที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างโกรธเคือง

เจียงนวลนวลก็ทำเป็นหูทวนลม พร้อมทั้งหรี่ตาจ้องมองออกไปนอกรถแบบนั้น

“นี่กำลังมองอะไรอยู่น่ะ?” หลานซือเฉินมองตามสายตาของเธอไป พลันเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างทางคนนั้น ก็พูดขึ้น “สื้อสื้องั้นหรือ?”

เจียงนวลนวลที่ได้ยินแบบนั้น ก็ส่งเสียงเอ็ดอย่างไม่พอใจ “คุณนี่ตัวดีเลยนะหลานซือเฉิน อยู่ตั้งไกลแบบนี้แต่ยังมองออกด้วย บอกมาสิ! ว่าในใจของคุณคิดถึงนังนั่นอยู่ใช่ไหมล่ะ?”

“นี่คุณพูดจามั่วซั่วอะไรเนี่ย?” หลานซือเฉินรู้สึกรำคาญใจขึ้นมา

“นี่คุณทำท่าทีแบบนี้ใส่ฉันหรือหลานซือเฉิน?” เจียงนวลนวลดูเหมือนจะร้องไห้ออกมา “แสดงว่าคุณยังคิดถึงมันอยู่สินะ ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่แสดงท่าทีรำคาญฉันแบบนี้หรอกใช่ไหม?!”

หลานซือเฉินรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าช่วงนี้เป็นเพราะเจียงนวลนวลท้องหรือว่าอะไร ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ แถมอารมณ์ก็ขึ้นๆ ลงๆ เดี๋ยวก็ร้องไห้ แถมมักจะบอกว่าเขายังลืมเจียงสื้อสื้อไม่ได้อีก

แค่ครั้งสองครั้ง เขาก็ยังอดทนกล่อมเธอได้ แต่พอเยอะครั้งเข้า เขาก็เริ่มรู้สึกว่าเธอหาเรื่องแบบไม่มีเหตุผล ทำให้รู้สึกน่ารำคาญมากจริงๆ

หลานซือเฉินสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่ออดกลั้นความรู้สึกหงุดหงิดใจเอาไว้ ก่อนจะพูดเกลี้ยกล่อมไป : “นวลนวล คุณอย่าคิดเรื่อยเปื่อยแบบนี้จะได้ไหม? พวกเราแต่งงานกันแล้วนะ ลูกก็มีด้วยกันแล้ว คุณจะยังกลัวอะไรอีกล่ะ?”

เจียงนวลนวลพูดสะอึกสะอื้น “ก็ฉันกลัวว่าคุณจะกลับไปอยู่ข้างๆ มันอีกครั้งนี่นา” พอพูดถึงตรงนี้ การแย่งเอามาโดยไม่เลือกวิธี มักจะสร้างความไม่สงบใจแบบนี้ล่ะนะ

“ผมจะกลับไปอยู่ข้างๆ เธอคนนั้นทำไมล่ะ?”

ถึงแม้ว่าเขาจะคิดแบบนั้นก็ตาม แต่ก็ต้องการให้เจียงสื้อสื้อเห็นคล้อยตามด้วย

“จริงหรือ?” เจียงนวลนวลหยุดร้องไห้ พร้อมกับจ้องมองไปที่เขา

“จริงสิ” เพราะกลัวว่าเธอจะไม่เชื่อ หลานซือเฉินจึงยกมือขึ้นทำท่าทางสาบาน “ถ้าหากว่าผมพูดโกหกล่ะก็ ขอให้ผม......”

“ฉันเชื่อคุณแล้วล่ะ” เจียงนวลนวลกลัวว่าเขาจะสาบานอะไรไป จึงรีบเอามือปิดปากเขาไว้ทันที

หลานซือเฉินต้องใช้วิธีนี้ทุกครั้ง ถึงจะคลายความกังวลของเธอได้ ซึ่งในใจของเขาเองก็รู้สึกล้าไม่น้อย แต่ก็ยังพูดด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม : “หลังจากนี้ผมไม่อนุญาตให้คุณคิดเรื่อยเปื่อยแบบนี้อีกแล้วนะ พอผมเห็นคุณร้องไห้แล้ว ผมก็รู้สึกทุกข์ใจขึ้นมาด้วยนะ”

“รู้แล้วล่ะค่ะ”

พอได้ยินแบบนั้น เจียงนวลนวลก็รู้สึกพึงพอใจขึ้นมา แต่ยังคงจับจ้องไปยังเจียงสื้อสื้อ ที่ยังคงยืนอยู่ไม่ห่างจากตรงนั้น

“ทำไมถึงกลับมากันนะ?”

เป็นเพราะเธอหายไป ทำให้จิ้นเฟิงเหราให้คนของเขามาจัดการพ่อของเธอ จนแทบจะลุกออกจากเตียงไม่ได้เลย จนถึงตอนนี้ก็ยังคงไม่สบายดีขึ้นเลย

ทุกอย่างเป็นเพราะไอ้คนต่ำช้านั่นแท้ๆ

เจียงนวลนวลยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เธอหันหน้าไปพูดกับหลานซือเฉินว่า : “พวกเราลองไปกันเถอะ”

“ไปทำอะไรน่ะ?” หลานซือเฉินไม่อยากทำอะไรให้เกิดเรื่องอีก เพราะเขากลัวตระกูลจิ้นขึ้นมาแล้วจริงๆ

“ฉันให้คุณไปก็ไปสิ” เธอเริ่มพูดด้วยเหตุผลไม่ได้อีกครั้ง หลานซือเฉินขยับปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดออกมา

ขณะที่กำลังขับรถไปตามที่เธอพูดนั้นเอง จู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งขับมาหยุดอยู่ข้างๆ เจียงสื้อสื้อ

“ให้ตายเถอะ” พอเห็นว่าเจียงสื้อสื้อขึ้นรถไป เจียงนวลนวลก็อดไม่ได้ที่จะสบถออกมา

หลานซือเฉินเองก็อดทนต่อไปไม่ไหวอีก “นวลนวล อย่าลืมสิว่าคุณตั้งท้องอยู่นะ ระมัดระวังด้วย” น้ำเสียงของเขาดูแย่อย่างมาก เผยให้เห็นอารมณ์ที่ตำหนิติเตียน

เจียงนวลนวลเองก็เริ่มบ่นพึมพำออกมา : “ทำไมล่ะหลานซือเฉิน? แค่ฉันด่ามันว่าคนต่ำช้า คุณก็รู้สึกเจ็บปวดใจแล้วหรือไง?”

“นี่คุณเลิกเอาเรื่องอะไร โยงไปที่ตัวเธอคนนั้นได้บ้างหรือเปล่า?” หลานซือเฉินพยายามอดกลั้นความโกรธเอาไว้

“คุณดูสิ นี่คุณเจ็บปวดใจแทนไอ้คนต่ำช้านั่นจริงๆ ด้วย!” เจียงนวลนวลส่งเสียง “ฮึก” ร้องไห้ออกมา ราวกับเขาทำเรื่องที่ผิดต่อเธอไปยังไงยังงั้น

หลานซือเฉินเองก็อยากจะระเบิดโมโหออกมา แต่พอคิดว่าท้องของเธออุ้มเด็กอยู่ สุดท้ายก็พยายามระงับเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆ กล่อมเธออย่างใจเย็น

......

“เดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่ๆ หนึ่งนะ”

ทันทีที่เจียงสื้อสื้อขึ้นมาบนรถ จิ้นเฟิงเฉินก็พูดขึ้น

“ไปไหนหรือคะ?” เจียงสื้อสื้อถามขึ้น

“ไปถึงคุณก็รู้เองล่ะ”