ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 298

บทที่ 298 เกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งแล้ว

“ชอบจริงๆ หรือ?”

“อืม ค่ะ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้าหงึกๆ

จิ้นเฟิงเฉินเองก็ยิ้มและเก็บมือถือของเขาลง ก่อนจะจูงมือเธอ “พวกเราขึ้นไปดูชั้นบนกันเถอะ”

เจียงสื้อสื้อเองก็ชอบบ้านหลังนี้เข้าจริงๆ โดยเฉพาะตอนที่ยืนอยู่ระเบียงชั้นสอง ทั้งลมทะเลที่พัดปะทะใบหน้า ทั้งวิวทะเลที่ราบเรียบ ดูกว้างใหญ่ไพศาลที่เข้าสู่สายตาของเธอ ทำให้ความปีติและพึงพอใจปรากฏสู่ใบหน้าของเธอ จนไม่อาจหุบยิ้มได้เลย

“ฉันชอบที่นี่จริงๆ นะ” เธอหันหน้ามามองเขา ด้วยแววตาอันสวยงาม ที่เต็มไปด้วยความสุขสว่างและความปีติยินดี ทำให้แววตาของเธอยิ่งดูสวยงามขึ้นเป็นพิเศษ

จิ้นเฟิงเฉินเองก็ยิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยน “แค่คุณชอบก็ดีแล้วล่ะ”

“ขอบคุณนะคะ” เจียงสื้อสื้ออิงไหล่ของเขา ตอนนี้เธอรู้สึกมีความสุขอย่างมาก

จิ้นเฟิงเฉินเองก็เอื้อมมือไปโอบเธอไว้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน : “ถ้าหากว่าคุณชอบ พวกเราก็ย้ายมาอยู่ที่นี่กันนะ”

“ย้ายมาที่นี่หรือคะ?”

“อืม”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ถึงที่นี่จะดีแค่ไหนก็ตาม แต่ก็อยู่ห่างจากเขตตัวเมืองไกลไปหน่อยนะ

แถมเขายังต้องเข้าไปทำงานทุกวัน เสี่ยวเป่าเองก็ต้องเข้าเรียนอนุบาล ดูไม่สะดวกสุดๆ เลย

“เอาเป็นว่ามาเที่ยวที่นี่ทุกสุดสัปดาห์ดีกว่านะคะ” เจียงสื้อสื้อพูด

จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม “แล้วแต่คุณละกันนะ”

เจียงสื้อสื้อเองก็ยิ้มให้เขา หลังจากนั้นก็เคลื่อนสายตาไปมองยังทะเลไกลๆ พร้อมทั้งเงยหน้าขึ้น เพื่อรับลมทะเลที่เข้ามาปะทะอย่างสุขกายสบายใจ

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาจนเที่ยงคืนกว่าๆ พวกเขาจึงจะกลับเข้ามาในเมือง พร้อมทั้งวางแผนเอาไว้ว่า วันสุดสัปดาห์วันพรุ่งนี้ จะพาเสี่ยวเป่ามาเที่ยวที่นี่ด้วย

......

แต่แผนที่วางไว้ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน

จิ้นเฟิงเฉินมีประชุมกะทันหัน จึงได้ให้คนขับรถที่บ้าน มาส่งเจียงสื้อสื้อกับเสี่ยวเป่า มาที่บ้านพักตากอากาศที่ริมทะเลแทน

“ไปเที่ยวกัน!” พอได้ยินว่าจะไปที่ชายหาด เสี่ยวเป่าก็ร้องออกมาอย่างยินดี

แต่พลันเขาก็นิ่งเงียบลงอย่างรวดเร็ว

เขาเอียงคอพร้อมกับเอามือค้ำคางเอาไว้ ราวกับกำลังคิดบางอย่างอย่างจริงจัง

เจียงสื้อสื้อที่กำลังเก็บข้าวของลงกระเป๋าสำหรับสองวันอยู่ พอจู่ๆ ไม่ได้ยินเสียงของเสี่ยวเป่า เธอก็เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นว่าเขากำลังอยู่ในท่าทางครุ่นคิดเคร่งเครียดอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “กำลังคิดอะไรอยู่หรือจ้ะ?”

“หม่ามี๊ ผมพาชุดว่ายน้ำไปด้วยได้ไหมครับ? แล้วก็ยังมีอีก ผมอยากจะเอาเครื่องมือขุดทรายไปด้วย ได้ไหมครับ?” เสี่ยวเป่าโผมาตรงหน้าของเธอ ก่อนจะเงยใบหน้าที่ดูจิ้มลิ้มของเขา ขึ้นมองเธออย่างมีความหวัง

เธอจึงลูบใบหน้าของเขา พร้อมกับยิ้มพูด : “ได้แน่นอนสิจ้ะ”

“ดีจังเลยครับ!” เสี่ยวเป่ากระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ก่อนจะโน้มกายลงไปหอมแก้มของเธออย่างหนักหน่วง “ขอบคุณนะครับหม่ามี๊”

เจียงสื้อสื้อเองก็รู้สึกได้ถึง ใจที่มีความสุขขึ้นโดยพลัน

ทำไมเขาถึงได้น่ารักแบบนี้นะ?

เสี่ยวเป่าวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง เพื่อหยิบชุดว่ายน้ำกับเครื่องมือขุดทรายของเขา แต่เขาก็กลับไม่เจอชุดว่ายน้ำอยู่เลย

“หม่ามี๊ๆ ชุดว่ายน้ำของผมหายไปแล้ว” เสี่ยวเป่าวิ่งตะโกนกลับมาอย่างร้อนรน

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “หายไปแล้วหรือ?”

“ครับ หายไปแล้ว แบบนี้ผมคงจะเล่นน้ำที่ชายหาดไม่ได้แน่เลย” เสี่ยวเป่าคอตกอย่างผิดหวัง

“หม่ามี๊จะช่วยหาให้เองนะจ้ะ” พอเห็นท่าทางที่ผิดหวังของเขา เจียงสื้อสื้อก็จูงมือเขาเดินออกไปทันที

แต่หลังจากแทบจะพลิกตู้เสื้อผ้าออกมาดู โดยที่ไม่ให้มุมใดมุมหนึ่งเล็ดรอดออกไปได้ ก็ยังหาชุดว่ายน้ำของเสี่ยวเป่าไม่เจอเลย

“เสี่ยวเป่า ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปซื้อใหม่อีกชุดดีกว่านะ” เจียงสื้อสื้อเสนอขึ้น

พลันใบหน้าที่อึมครึมของเสี่ยวเป่า ก็สุกสว่างขึ้น “ได้เลยครับ”

เจียงสื้อสื้อเองก็ยิ้มตอบ “ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปกันเถอะ”

......