ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 31

บทที่31 คุณรังเกียจฉันหรือ?

เจียงสื้อสื้อตกใจจนสำลักน้ำลายตัวเอง เธอไอแรงมาก เธอเริ่มสงสัยว่าเธอหูฝาดไปรึเปล่า เธอพูดอย่างไม่กล้าเชื่อหูตัวเองว่า “นาย..นาย...นี่นายพูดอะไรเนี่ย?”

จิ้นเฟิงเฉิน นั่งนิ่งๆ เขาพูดอีกรอบโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาว่า “ฉันบอกว่า แต่งงานกับฉันนะ”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกตกใจเล็กน้อย เธอคิดในใจว่า ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาพูดอะไรน่าตกใจแบบนี้ล่ะ?

อีกอย่างๆ อยู่ดีๆ มาขอแต่งงาน นี่บ้าไปแล้วหรือ?

“คุณจิ้นคะ.........อย่าล้อกันเล่นเลยนะคะ ไม่ค่อยตลกเลยฮ่าๆ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแห้งๆ แล้วพูดกับเขา เธอจ้องไปที่เขา หวังว่าเขาจะแสดงสีหน้าที่ล้อเธอเล่นออกมา แต่ว่ามันไม่มีเลย!

“ฉันจริงจังมาก” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างจริงจัง

เจียงสื้อสื้อรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย เธอคิดในใจว่า : อยู่ดีๆ นายมาจริงจังอะไรกัน เราเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันเอง นายก็คิดไปถึงขั้นแต่งงานแล้วหรือ!!!

เธอบังคับตัวเองให้ใจเย็นลง เธอถามจิ้นเฟิงเฉินว่า “คือว่า.....คุณจิ้นคะ ทำไมอยู่ดีๆ คุณถึงคิดตัดสินใจแบบนี้ล่ะคะ?”

เรื่องแต่งงานนี่มันเรื่องใหญ่นะ แต่ทำไมเขาถึงพูดออกมาง่ายๆ แบบนี้?

จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้จะตอบยังไง

ตอนนี้เขาพูดเรื่องนั้นออกมา เขาไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ มันเป็นความวู่วามของเขา

แต่ตอนนี้มีเวลาคิดแล้ว แต่เขาก็ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงมีความคิดแบบนั้นขึ้นมา

อีกอย่างเขาไม่เคยขอใครแต่งงานมาก่อน ตอนนี้เขาเริ่มรู้แล้วว่ามันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ที่เขาพูดออกไปพรำๆ แบบนี้

บรรยากาศเงียบลงทันทีทันใด

เจียงสื้อสื้อกลับไม่ตื่นเต้นขนาดนั้นแล้ว เธอนั่งรอคำตอบของจิ้นเฟิงเฉินอย่าเงียบๆ

ตั้งนานก็ไม่เห็นเขาตอบอะไรเธอมา เธอมองหน้าเขาด้วยความสงสัย “ฉันว่าคุณจิ้นคงไม่ได้ขอฉันแต่งงานเพราะเสี่ยวเป่าใช่ไหมคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินอึ้งไปสักพักแล้วตอบ “คง.........เพราะแบบนั้นแหละ”

เมื่อกี้เห็นเธออุ้มเสี่ยวเป่าไว้ มันช่างดูอบอุ่นเหลือเกินเลยทำให้เขาอดใจไม่ไหว

พอเจียงสื้อสื้อรู้เข้า เธอก็หัวเราะออกมาพร้อมพูด “คุณจิ้น ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ที่ฉันคอยดูแลเสี่ยวเป่าเพราะว่าฉันชอบเสี่ยวเป่าจริงๆ ฉันไม่ยากเห็นเขาเสียใจ ไม่อยากให้เขาโดนทำร้ายฉันก็เลยทำแบบนี้ ฉันไม่เคยหวังว่าจะได้อะไรมาตอบแทน ละก็ไม่ได้อยากจะขอให้คุณ.....มารับผิดชอบด้วยค่ะ”

พอจิ้นเฟิงเฉินได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไป “นี่เธอรังเกียจฉันหรอ?”

เจียงสื้อสื้อรีบตอบกลับไปอย่างตกใจว่า “ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่......... ฉันจะรังเกียจคุณได้ไง? คนมีระดับอย่างคุณ แค่ทั้งเมืองจิ่นก็มีผู้หญิงที่อยากแต่งงานกับคุณจนนับไม่ถ้วนแล้ว ฉันมีสิทธิ์อะไรไปรังเกียจคุณล่ะคะ?”

“แล้วทำไมเธอถึงปฏิเสธฉัน?”

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าเขาไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่

เจียงสื้อสื้อเองก็แอบตกใจ เธอค่อยๆ ตอบอย่างระวัง “นี่......นี่ยังต้องถามกันอีกหรอคะ? ก็เพราะว่ามันดูเป็นไปไม่ได้น่ะสิ อย่างอื่นเรายังไม่ว่ากัน เอาแค่เรื่องแต่งงานละกันนะ แต่งงานเป็นเรื่องใหญ่เกี่ยวพันไปกับเรื่องหลายๆ อย่าง มันไม่ได้ง่ายที่คุณพูดนะ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ “เช่น?”

“เช่น เจ้าสาวกับเจ้าบ่าวก็ต้องรู้จักอีกฝ่ายก่อน แล้วค่อยๆ คบกันให้มั่นคง สุดท้ายค่อยดูครอบครัวทั้งสองฝ่ายว่าโอเคกันไหม แล้วถึงจะเข้าเรื่องแต่งงานได้ ฉันว่าคุณคงไม่ทราบว่าสังคมสมัยนี้ มีคู่รักที่กำลังจะแต่งงานแต่ดันมาเจอการขัดขวางของครอบครัวไปแล้วกี่คู่ สุดท้ายก็ต้องแยกจากกันเพราะพ่อแม่ไม่เห็นด้วย ยิ่งครอบครัวที่เป็นตระกูลใหญ่ๆ อย่างตระกูลจิ้น เรื่องที่เขาแคร์ที่สุดก็เรื่องของการเหมาะสมกันทั้งทางฐานะและด้านอื่นๆ ของทั้งสองครอบครัว เพราะฉะนั้น......ฉันรู้สึกว่า เรา..........เราสองคนเหมือนจะเป็นไปไม่ได้”

เจียงสื้อสื้อพูดอย่างมีเหตุผล สุดท้ายเสียงเธอก็ค่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ จนแทบไม่ได้ยิน ไม่ใช่เพราะเธอกลัวหรืออะไร แต่เพราะว่าสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เหมือนวันที่มีฝนฟ้าคึกคะนอง ทำให้คนที่เห็นรู้สึกกลัวไปด้วย