ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 32

บทที่32 ทุกอย่างมันเป็นความจริงไปแล้ว

เหมือนว่า จิ้นเฟิงเฉิน จะเดาออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาเลยพูดว่า “ไม่ต้องคิดมาก เรื่องเมื่อกี้นี้ฉันจะไม่พูดอีก แต่ฉันคิดว่าฉันคงยังไม่เปลี่ยนใจไปอีกสักพัก แต่ถ้าเธอเปลี่ยนใจก็บอกฉันหน่อยละกัน ส่วนผ้าห่มนั้น......เพิ่งซักเมื่อวาน เธอนอนได้ ถือว่าทำเพื่อเสี่ยวเป่าละกันนะ รบกวนด้วยนะ”

เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะตอบยังไง

ถ้าเขายังใช้เรื่องที่คุยกันเมื่อกี้นี้รั้งเธอไว้ล่ะก็ เธอหนีแน่ๆ

แต่เขาใช้เสี่ยวเป่า เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

เธอก็เลยตอบไปอย่างจำใจว่า “ก็ได้”

จิ้นเฟิงเฉิน รู้สึกโล่งอกทันที “งั้นคุณพักผ่อนเถอะ ฉันอยู่ห้องข้างๆ นะ ถ้ามีอะไรเรียกฉันได้ทันที”

“ค่ะ ฝันดีค่ะ”

“ครับ ฝันดี”

พอพูดจบ เขาก็ออกจากห้องไป

ในห้องเหลือแค่เจียงสื้อสื้อคนเดียว ถึงแม้ว่าคืนนี้จะเกิดเรื่องมากมายและเหนื่อยจริงๆ หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินออกไปได้สักพัก เธอก็นอนลงไปข้างๆ เสี่ยวเป่าแล้วก็หลับไปในที่สุด

ช่วยดึกๆ เจียงสื้อสื้อรู้สึกร้อนๆ เธอค่อยลืมตาขึ้นมาแล้วคลำไปทางที่มันร้อนๆ พอเธอไปโดนเสี่ยวเป่าเธอตกใจจนตื่นขึ้นมาทันที เสี่ยวเป่าตัวร้อนมาก เธอรีบลุกขึ้นเช็คดู ปรากฏว่าเสี่ยวเป่าเป็นไข้จริงๆ ด้วย น่าจะ39องศาได้

เธอรีบลุกขึ้นแล้วไปเคาะห้องของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินตื่นขึ้นมาแบบงงๆ เขาใส่ชุดนอนไว้ อาจจะเพราะเพิ่งตื่น ผมเขาดูยุ่งๆ นิดหนึ่ง เขาดูเซ็กซี่และมีเสน่ห์

ฮอร์โมนผู้ชายพุ่งเข้ามาอย่างแรง ให้ความรู้สึกแบบดูดีแต่เอื่อยๆ เล็กน้อย

เจียงสื้อสื้อรีบดึงสติกลับมา เธอบอกกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “เสี่ยวเป่าเป็นไข้ ตัวร้อนมาก” จิ้นเฟิงเฉินตกใจเล็กน้อย แล้วบอกกับเธอว่า “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันไปเรียกพี่เลี้ยงมา”

เจียงสื้อสื้อมองเขาเรียกพี่เลี้ยงมาแล้วให้พี่เลี้ยงติดต่อหมอ แล้วเขาก็หยิบกล่อมปฐมพยาบาลออกมา หยิบยาลดไข้ข้างในให้เสี่ยวเป่ากิน แล้วก็สั่งให้พี่เลี้ยงเอาน้องร้อนมาเช็ดตัวให้เสี่ยวเป่า เช็ดหัวให้หายร้อน

ระหว่างนั้น เสี่ยวเป่าพรึมพรำๆ ว่า “น้าสื้อสื้อ จะเอาน้าสื้อสื้อ........”

เจียงสื้อสื้อรีบไปอุ้มเสี่ยวเป่า แล้วโอ๋เบาๆ ว่า “เสี่ยวเป่าเด็กดี น้าสื้อสื้ออยู่นี่นะ” ขณะเดียวกันเธอก็แอบยอมในความจัดการทุกอย่างของจิ้นเฟิงเฉิน

วุ่นวายกันมาเกือบทั้งคืน พอช่วงเช้าๆ ฟ้าใกล้สว่าง อาการของเสี่ยวเป่าถึงจะดีขึ้นมาหน่อยนึง

ส่วนเจียงสื้อสื้อนั้นง่วงจนลืมตาแทบไม่ขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินพูดกับเธอว่า “เธอนอนกับเสี่ยวเป่าเลย เดี๋ยวฉันคอยดูอยู่ห่างๆ ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไหว” เจียงสื้อสื้อฝืนลืมตาขึ้นมาแล้วพูด แต่ผ่านไปไม่กี่นาทีหนังตาเธอก็หย่อนลงไปอีก

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกตลกมากแล้วเขาก็พูดว่า “เธอนอนหน่อยก็ดีนะ ตอนนี้ตัวไม่ร้อนแล้ว ถ้าดึกๆ ร้อนขึ้นมาอีกฉันค่อยไปปลุกเธอ”

“อือ ก็ดีนะ งั้นฉันนอนละนะ นายต้องเรียกฉันนะ”

เจียงสื้อสื้อพูดกับเขาอีกรอบเพื่อความแน่ใจ

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า แล้วก็เห็นเธอค่อยๆ นอนลงไป แล้วก็เอามือไปกอดเสี่ยวเป่าไว้ เขาสองคนนอนด้วยกัน ดูเงียบและดูอบอุ่น

จิ้นเฟิงเฉินนั่งมองอยู่ข้างๆ เตียงจนลืมตัว เขาหอมหน้าผากเขาทั้งสองคนที่นอนอยู่อย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกนั้นทำให้ใจของเขาที่เย็นชาไร้ความรู้สึกนั้นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

เขาค่อยๆ ก้มลงไปพูดที่ข้างหูเธอ “เจียงสื้อสื้อ เธอหนีไม่พ้นหรอก”

............

เจียงสื้อสื้อหลับลึกมาก ตื่นมาอีกทีก็8โมงเช้าแล้ว เสี่ยวเป่าหายตัวร้อนแล้ว ตอนนี้กำลังนั่งกินโจ๊กที่พ่อเขาป้อนให้ เห็นว่าเจียงสื้อสื้อตื่นมา เขาก็รีบพุ่งเข้าไปกอดเธอ “น้าสื้อสื้อ ตื่นแล้วหรอครับ?”

เจียงสื้อสื้อรับกอดเขาไว้ พูดพร้อมยิ้มว่า “ใช่ค่ะ ตื่นแล้ว หนูเป็นไงบ้างคะ? รู้สึกดีขึ้นยัง?” เธอพูดไปด้วยลูบหัวเขาไปด้วย

จิ้นเฟิงเฉิน ตอบ “ดีขึ้นแล้ว สายแล้วนะรีบลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วมาทานข้าวกัน”

เจียงสื้อสื้อบ่นๆ เขา “ทำไมนายไม่ปลุกฉันให้เร็วกว่านี้”

จิ้นเฟิงเฉิน ยิ้มๆ แล้วพูด “เขาหายดีแล้วก็เลยไม่ได้เรียกคุณ”