ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 310

บทที่ 310 จะไม่ให้แกมีชีวิตอยู่อย่างดี

"คุณหมายความว่าไอ้กระกรี่คนนั้นคนนั้นไม่รู้ว่าตัวเองแท้งหรือ?"

เจียงนวลนวลขมวดคิ้วและมองมาที่คุณแม่

"ถ้าฉันเดาไม่ผิดนะ น่าจะเป็นเพื่อนตระกูลจิ้นตั้งใจจะปิดบังเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะเสียใจ"

พอพูดถึงที่นี่ เสิ่งซูหลันก็หัวเราะเยาะออกมา"ไม่ทราบว่าไอ้กระหรี่คนนั้นดีตรงไหนเลย ตระกูลจิ้นถึงใส่ใจเธอขนาดนั้น"

เจียงนวลนวลส่ายหน้า"ไม่ได้ เธอไม่รู้เรื่องที่ตัวเองแท้ง นั้นก็เปล่าประโยชน์สิ"

เธออดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา"ความทรมานของฉัน เธอก็ต้องได้รับด้วย"

"นวลนวล คุณอย่าเพิ่งตื่นเต้น"

เสิ่งซูหลันปลอบใจเธอ พร้อมพูดว่า"คุณแม่จะคิดวิธีไปบอกเรื่องนี้ให้เธอเอง คุณไม่ต้องห่วง"

"แม่ คนอย่างเธอยังสามารถได้รับการเอาใจใส่จากตระกูลจินเลย แล้วฉันล่ะ?"

เจียงนวลนวลรู้สึกไม่พอใจ

ตั้งแต่เธอแท้ง นอกจากสองวันแรกหลานซือเฉินยังมาเฝ้าเธอ วันหลังๆล้วนบอกว่าบริษัทงานหนักไม่มีเวลามา

พ่อแม่ของเขาก็อย่าไปพูดถึงเลย ไม่ได้มาเยี่ยมเธอแม้แต่สักครั้งหนึ่ง

ตอนนี้เธอมีท้อง พวกเขาดีต่อเธออย่างยิ่ง พวกอาหาร ผลนำเข้าและอีกอื่นๆล้วนส่งมาที่บ้านเธอเป็นลังๆ

แต่พอเด็กเสียไป ก็เปลี่ยนท่าทีอย่างสิ้นเชิง

น่าตลก และน่าโมโหหรือเกิน

ส่วนไอ้กระหรี่คนนั้นล่ะ แค่เพราะว่ากลัวเธอจะเสียใจ ทุกคนก็ปกปิดเรื่องแท้งไม่ให้เธอรู้

ใส่ใจเช่นนี้!

ไม่ได้!

เธอจะให้เจียงสื้อสื้อได้รับความทรมานจากการสูญเสียลูกไปอีกครั้งแน่นอน!

"แม่!"เธอจับมือของเสิ่นซูหลันเอาไว้"ตอนนี้คุณรีบไปบอกเรื่องให้แก่ไอ้กระหรี่คนนั้น!"

"นี่......."เสิ่นซูหลันรู้สึกลำบากใจ

เจียงนวลนวลใจร้อนขึ้นมา"แม่ หรือว่าคุณไม่ยอม?"

"ไม่ใช่เป็นเพราะฉันไม่ยอม"เสิ่นซูหลันขมวดคิ้ว"เป็นเพราะว่าจิ้นเฟิงเฉินก็อยู่ ฉันพูดไม่ได้"

เจียงนวลนวลทำตาหยีขึ้นมา และหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา"นั้นก็รอเวลาที่เขาไม่อยู่ค่อยไป ฉันไม่เชื่อว่าเขาสามารถเฝ้าไอ้กระหรี่คนนั้นอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง"

"โอเค นั้นก็รอเวลาที่เขาไม่อยู่ฉันค่อยไป"เสิ่นซูหลันตบมือของเธอเบาๆ และพูดปลอบใจเธอ"นวลนวล คุณไม่ต้องห่วง คุณแม่จะไม่ให้ไอ้กระหรี่คนนั้นมีชีวิตอยู่อย่างดีแน่นอน!"

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเธอคาดไม่ถึงก็คือ เจียงสื้อสื้อได้ย้ายโรงพยาบาลในวันนั้น

"อ๊ะ!"เจียงนวลนวลขว้างของบนโต๊ะข้างเตียงลงพื้นอย่างบ้าบอคอแตก และเนื่องจากโกรธสุดๆ ส่งผลให้ใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมด ช่างน่ากลัวหรือเกิน

"น่าโมโหจริงๆ!"

"นวลนวล!"

เสิ่นซูหลันได้ยินเสียงของข้างในจึงรีบวิ่งเข้ามา เมื่อได้เห็นบนพื้นที่ยุ่งเหยิง เธอก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ และค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ก็ได้เห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเจียงนวลนวล

เธอรีบเดินเข้าไป ตบหลังของเธอเบาๆ และปลอบใจว่า"นวลนวล อย่าโกรธเลยนะลูก ไม่นั้นร่างกายจะรับไม่ไหว"

เธอเพิ่งเสียลูกไปคนหนึ่ง ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงเวลาที่ฟื้นฟูร่างกายอยู่ จะสามารถโกรธหนักขึ้นมาขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ

"แม่"เจียงนวลนวลหันมาจ้องที่เธอ และค่อยๆพูดทีละอย่างชัดเจนและโกรธขรึม"ฉันจะไม่มีวันปล่อยไอ้กระหรี่คนนั้นแน่นอน"

"ใช่ พวกเราจะไม่มีวันปล่อยเธอไป!"เสิ่นซูหลันพูดคล้อยตาม จากนั้นพูดโน้มน้าวใจเธออีกว่า"นั้นคุณได้ดูแลร่างกายของตัวเองให้ดี ถ้าหากว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีก ไอ้กระหรี่คนนั้นคงเป็นคนที่ดีใจที่สุด"

พอได้ยินเช่นนี้ เจียงมองมาที่เธอตาหนึ่ง และจึงค่อยๆใจเย็นลงมาภายใต้การสะกิดของเธอ

อีกนาน เจียงนวลนวลถึงอ้าปากถามว่า"แม่ คุณรู้หรือเปล่าว่าย้ายไปโรงพยาบาลแห้งไหนไหม?"

"โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง"

"นั้นคุณหาเวลาว่างไปนะ ต้องบอกเรื่องนี้ให้เธอแน่นอน"

เสิ่นซูหลันพยักหน้า"โอเค ฉันรู้แล้ว"

เจียงนวลนวลจับมือของแม่อย่างแน่น ในสายตาเต็มไปด้วยความมืดมน

เจียงนวลนวล ว่าแกไปอยู่ที่ไหน ฉันล้วนไม่ให้แกมีชีวิตอยู่อย่างดีแน่นอน

……

"ทำไมถึงย้ายโรงพยาบาล?"

เมื่อได้ยินว่าจะย้ายโรงพยาบาล เจียงสื้อสื้อเกิดความสงสัยขึ้นมา

"ไม่ต้องเกรงใจกับฉันนะ"แม่จิ้นยิ้มใส่เธอ จากนั้นมองสังเกตเธอ พร้อมถามด้วยความห่วงใย"ร่างกายเป็นยังไงบ้างแล้ว ยังไม่สบายอยู่หรือเปล่า?"

"ดีขึ้นมาเยอะแล้วค่ะ"

แม่จิ้นพยักหน้า"ดีแล้ว เดี๋ยววันหลังฉันต้องไปขอเครื่องรางนำโชคให้คุณใส่ไว้ คุณเกิดเหตุติดต่อกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต้องเปลี่ยนโชคบ้าง"

"คุณป้าคะ ไม่ต้องค่ะ"เจียงสื้อสื้อจะกล้ารบกวนเธอได้ยังไงล่ะ"ทีหลังฉันระวังเองก็พอค่ะ"

"ไม่ได้ สิ่งที่จำเป็นยังต้องไปขอ"

"คุณป้า......"

"พอแล้ว อย่าพูดเรื่องนี้อีก"แม่จิ้นขัดจังหวะการพูดของเธอโดยตรง

เจีนงสื้อสื้อรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

สมควรที่จะเป็นแม่ลูกกับจิ้นเฟิงเฉิน หยิ่งผยองเหมือนกับเลย

"สื้อสื้อ ถ้ายังมีสิ่งที่ต้องการอีก คุณต้องพูดมาตรงๆนะ เข้าใจไหม"พ่อจิ้นพูด

"ใช่ ไม่ต้องเกรงใจนะลูก"แม่จิ้นก็คล้อยตาม

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า"คุณป้าคุณลุงคะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ"

ท่าทีของพวกเขาเปลี่ยนอีกแล้ว เมตตาต่อเธอ ความห่วงใยที่มีต่อเธอก็มาจากใจอย่างจริงจัง

เจียงสื้อสื้อรู้สึกซาบซึ้งใจมาก ในขณะเดียวกันก็คิดอยู่ว่า คำพูดของจิ้นเจิ้งเฉินพูดถูกจ้องจริงๆ พวกเขาจะยอมรับเธอ

เพียงแค่ต้องใช้เวลาปรับตัวแค่นั้นเอง

พ่อจิ้นแม่จิ้นกลัวว่าจะรบกวนเธอพักผ่อน ไม่ได้อยู่นานก็จากไปแล้ว

เวลาที่จากไปยังเตือนเธอว่าอย่าลืมกินน้ำซุปไก่ลงมา

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินส่งเธอมาที่โรงพยาบาลแล้วก็ถูกโทรศัพท์สายหนึ่งเรียกไปแล้ว พอพ้อจิ้นแม่จิ้นไปเสร็จ ในวอร์ดก็เหลือเธอเพียงคนเดียว

แต่นอกวอร์ดมีบอดี้การ์ด 2 คนเฝ้าอยู่

รู้สึกว่าครั้งนี้จิ้นเฟิงเฉินเหมือนจะระมัดระวังมากๆ ดูเหมือนป้องกันอะไรอยู่

น่าจะป้องกันไม่ให้โจรคนนั้นได้มาทำร้ายเธออีก

เจียงสื้อสื้อคิดอยู่แบบนี้ เพราะหลังจากเกิดเหตุแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็หายตัวไป หาไม่เจออีก