ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 315

บทที่ 315 ตายหนึ่งบาดเจ็บสาม

เจียงสื้อสื้อตกตะลึงและรีบลุกขึ้นมา เธอหันหลังไปมองพบว่าจิ้นเฟิงเหราล้มอยู่ที่พื้น เลือดค่อยๆไหลออกมา

เกิดอะไรขึ้น！！！

เจียงสื้อสื้อเบิกตาโตกว้าง แววตาเธอแฝงไปด้วยความตื่นเต้นตกใจและหวาดกลัว

สื้อสื้อ！

เมื่อได้ยินเสียงนั้น เจียงสื้อสื้อจึงหันหลังกลับไปมอง

“ช่วยพยุงผมที” จิ้นเฟิงเฉินกระแทกลงไปที่พื้นอย่างแรง เขายังเจ็บอยู่ไม่สามารถขยับตัวได้

เจียงสื้อสื้อตั้งสติได้และพยุงเขาขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินจูงมือเธอและเดินไปข้างๆจิ้นเฟิงเหรา มองดูเลือดที่ไหลนองออกมานั้นแล้วจิ้นเฟิงเฉินกุมมือเธอไว้แน่น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”

จิ้นเฟิงเหราถูกส่งตัวไปยังห้อง ICU

จากที่จิ้นเฟิงเฉินเล่าให้ฟัง เจียงสื้อสื้อจึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วพวกคนร้ายขับรถออกไปและกลับมาเพื่อจะชนพวกเขา

แต่จิ้นเฟิงเหราวิ่งเข้ามาขวางไว้

ส่วนตัวเขาเองหลบไม่ทันจึงได้ถูกรถชนเข้าและทับจนขาหัก

ณ ตอนนั้นเธอเองยังอยู่ในสภาพหวาดกลัว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ตอนนี้ได้ฟังเรื่องราวจากจิ้นเฟิงเฉิน เธอจึงได้กลัวขึ้นมา

“คนร้ายล่ะคะ？” เธอถาม

“ตาย 1 บาดเจ็บ 3” ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล มีตำรวจคอยดูอยู่

ตอนที่เกิดเหตุนั้น พวกเขาขับรถมาด้วยความเร็วสูง หลังจากรถชนเข้ากับทั้งสองแล้ว ก็หักเหทิศทางและพุ่งไปชนกับเสาไฟจราจรเข้าอย่างจัง

คนขับตายทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนอีก 3 คนบาดเจ็บ

เจียงสื้อสื้อคิดว่าผู้ร้ายจะหอบเงินและหลบหนีไปด้วยดี คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินและทางตำรวจได้วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกเขาไม่สามารถหลบหนีออกไปจากเมืองจิ่นได้

“ผู้ร้ายคนนั้นบาดเจ็บเยอะไหมคะ？” เจียงสื้อสื้อถามถึงผู้ร้ายคนที่จับตัวเธอเป็นตัวประกัน

“ไม่เยอะ สติสัมปชัญญะเขาครบถ้วน”

“เขาได้พูดอะไรบ้างหรือเปล่า？” เจียงสื้อสื้อถามอย่างร้อนรน

เธออยากจะรู้ว่าเป็นฝีมือของเจียงนวลนวลหรือเปล่าที่ทำร้ายเธอ

จิ้นเฟิงเฉินรู้ถึงความคิดในใจเธอ จึงได้ตอบกลับไปว่า “เป็นเจียงนวลนวล”

ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า “เป็นเธอจริงๆด้วยสินะ”

เธอกำมือแน่น สีหน้าเปลี่ยนไปและคิดว่าเจียงนวลนวลจะทำเรื่องร้ายกับเธอไปถึงไหนถึงจะพอกัน？

“เธอยอมรับหรือเปล่าคะ？”

ยังไม่เจอตัวเธอ

เจียงสื้อสื้อนิ่งไปชั่วครู่จากนั้นพูดว่า “ฉันจะไปกับพวกคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “ได้ครับ”

......

หลังจากการผ่าตัดหลายชั่วโมงผ่านไป จิ้นเฟิงเหราก็ถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด

“เฟิงเหรา！”

พ่อจิ้นแม่จิ้น จิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อรีบวิ่งเข้าไป

“คนไข้ยังไม่ฟื้นจากยาสลบนะครับ” คุณหมอพูด

“คุณหมอคะ ลูกชายฉันเป็นยังไงบ้าง？” คุณแม่สิ้นถามด้วยท่าทางรีบร้อน

“นอกจากบาดเจ็บที่ขาและมีเลือดออกเล็กน้อยในปอด อื่นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”

แต่เธอก็ยังรู้สึกเจ็บปวดแทนลูกชาย น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด

เจียงสื้อสื้อเห็นดังนั้นเธอก็รู้สึกเป็นกังวล

ที่จิ้นเฟิงเหราเป็นแบบนี้ก็เพราะช่วยพวกเขาทั้งสองไว้ อีกทั้งหากสืบสาวราวเรื่องต้นเหตุที่แท้จริงก็มาจากเธอนั่นเอง

เมื่อคิดได้ดังนี้เธอก็รู้สึกผิดมาก เธอได้แต่โทษตัวเอง

ที่ผ่านมาเธอสร้างความเดือดร้อนให้พวกเขามากมาย