ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 314
สรุปบท บทที่ 314 ฉันต้องการผู้หญิงคนนี้: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
สรุปตอน บทที่ 314 ฉันต้องการผู้หญิงคนนี้ – จากเรื่อง ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
ตอน บทที่ 314 ฉันต้องการผู้หญิงคนนี้ ของนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์เรื่องดัง ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดยนักเขียน เมียวเมียว เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่ 314 ฉันต้องการผู้หญิงคนนี้
อีกฝั่งหนึ่ง
“ขับตรงไปเลยค่ะ”
ซูชิงหยิงมองดูไฟจราจรสีแดงตรงหน้า
“ไม่ว่าเราจะรีบขนาดไหนก็ควรเคารพกฎจราจรนะครับ อย่าเอาชีวิตไปล้อเล่นเชียว”
เว่ยจี้เหิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขาหวังว่าเธอจะฟังสิ่งที่เขาพูด
“ถ้าไปช้า ฉันก็คงไม่เหลือชีวิตเหมือนกัน” ซูชิงหยิงพูดกับตัวเองเบาๆ
เว่ยจี้เหิงฟังไม่ชัดจึงถามขึ้นว่า “อะไรนะครับ？”
“ไม่มีอะไรค่ะ”
เว่ยจี้เหิงขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เกิดเรื่องกับพี่ชายคุณหรือครับ？”
ซูชิงหยิงไม่ได้ตอบเขา เธอกำมือเขาไว้แน่นแล้วพูดว่า “จี้เหิงคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณจะยังอยู่เคียงข้างฉันหรือเปล่า？”
“อืม......ครับ” เว่ยจี้เหิงลังเล
เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาก็กระวนกระวายใจ
เขาจับมือเธอไว้แล้วพูดเบาๆว่า “บอกผมได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจะได้หาทางช่วยคุณ”
“ฉัน......”ซูชิงหยิงลังเลว่าจะบอกเขาดีหรือไม่ แต่สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงพูดออกมาว่า “จี้เหิง คุณต้องช่วยฉันนะคะ”
เมื่อสัญญาณจราจรเปลี่ยนเป็นไฟเขียว เว่ยจี้เหิงก็ไม่ได้ซักถามต่อ
เขารีบขับรถเดินหน้าไป
“ชิงหยิง ถึงแล้วครับ”
เว่ยจี้เหิงยังไม่ทันพูดจบ ซูชิงหยิงก็รีบเปิดประตูรถออกไป
เมื่อเห็นดังนั้น เว่ยจี้เหิงก็รีบปลดเข็มขัดและพูดว่า “ชิงหยิง รอผมด้วย！”
เมื่อซูชิงหยิงก้าวเข้ามาในตึก ก็พบว่าผู้ร้ายคนนั้นกุมตัวเจียงสื้อสื้อเดินตรงมาที่ทางออก
หัวใจเธอตกไปที่ตาตุ่ม
จบกัน！
จบเห่แล้ว！
“ชิงหยิง！”
เว่ยจี้เหิงวิ่งตามเธอมา เมื่อเห็นท่าทีที่ไม่ปกติของเธอ เขาก็มองไปยังทิศที่เธอจ้องอยู่
เขาเบิกตากว้างแล้วพูดด้วยความตกใจว่า “นั่นมันคุณเจียงไม่ใช่เหรอครับ？”
ซูชิงหยิงตั้งสติได้ จากนั้นรีบลากเขาไปหลบ
“ชิงหยิง คุณทำอะไรอยู่น่ะ？” เว่ยจี้เหิงถามด้วยความไม่เข้าใจ
“คุณก็รู้นี่คะว่าฉันไม่ชอบเจียงสื้อสื้อ ดังนั้น......”
เธอยังไม่ทันพูดจบ แต่คิดว่าเว่ยจี้เหิงคงเข้าใจเธอ
เว่ยจี้เหิงพยักหน้า “ผมเข้าใจแล้ว”
เธอไม่อยากเห็นเจียงสื้อสื้อนั่นเอง
ทั้งสองหลบอยู่ในมุมตึก มองดูเจียงสื้อสื้อถูกคนร้ายจี้เป็นตัวประกันพาเดินออกไปข้างนอก โดยมีจิ้นเฟิงเฉินตามมา
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย？”เว่ยจี้เหิงเดินออกมามองไปข้างนอกแล้วพูดด้วยความกังวล
เมื่อเห็นพวกจิ้นเฟิงเฉิน ซูชิงหยิงก็รู้ดีว่าครั้งนี้ผู้ร้ายคงหนีไม่พ้นแล้ว
เพียงแค่จับเขาได้ รับรองว่าต้องสืบสาวราวเรื่องมาถึงเธอแน่นอน
เมื่อถึงเวลานั้น เธอ อีกทั้งตระกูลซูก็ถูกจิ้นเฟิงเฉินเล่นงานแน่ๆ
เธอคนเดียวยังไม่เท่าไหร่ แต่พ่อแม่ของเธอไม่เกี่ยวด้วย
เธอจะทำให้พวกเขาเดือดร้อนไม่ได้เด็ดขาด
“ช่างมันเถอะ เรื่องของคนอื่นไม่เข้าไปยุ่งจะดีกว่า” เว่ยจี้เหิงพูดแล้วหันไปมองซูชิงหยิง “ชิงหยิง ไปกันเถอะครับ”
“จี้เหิง คุณต้องช่วยฉันนะคะ”
……
ผู้ร้ายไม่เชื่อคำพูดของจิ้นเฟิงเฉิน เขาต้องลงมาให้เห็นกับตาว่าพรรคพวกเขาถูกปล่อยตัวมาจริงหรือไม่
ระหว่างการเดินออกมาจากอาคาร มีดได้กรีดโดนที่คอเธอบ้างเล็กน้อย แต่เธอกัดฟันทน ไม่อยากให้จิ้นเฟิงเฉินเป็นห่วง
เดิมทีตอนอยู่ในห้องผู้ป่วย ไม่มีใครรู้ถึงเหตุการณ์นี้ แต่เมื่อเดินออกมา ก็ดึงดูดายตาผู้คนทั้งโรงพยาบาล
หลังออกมาจากอาคารใหญ่ ก็มองเห็นชายสามสี่คนยืนอยู่
เมื่อพวกเขาเห็นผู้ร้ายที่จับเจียงสื้อสื้อเป็นตัวประกันอยู่นั้น ก็ตะโกนออกมาว่า “ลูกพี่”
จากนั้นก็วิ่งมาหาเขา
อืม ประโยคนี้ทำให้จิ้นเฟิงเหราพูดไม่ออก
ตำแหน่งคุณชายรองของเขาเทียบไม่ได้กับผู้หญิงของจิ้นเฟิงเฉินเลยจริงๆ
“ประธานจิ้น ผมเป็นคนตรงไปตรงมานะ ผมพูดแล้วทำได้แน่นอน”
ผู้ร้ายพูดจบก็ถอยหลังกลับออกไป พรรคพวกของเขาขับรถมาและจอดอยู่ข้างๆ
“ลาก่อนนะครับประธานจิ้น！”
เมื่อพูดจบเขาก็ผลักเจียงสื้อสื้อออกมาและรีบขึ้นรถไป รถคันนั้นก็วิ่งแล่นออกไปด้วยความเร็วสูง
“สื้อสื้อ！”
จิ้นเฟิงเฉินรีบวิ่งออกไปหาเธอ
เจียงสื้อสื้อเซไปมาสองสามก้าวแล้วจึงยืนนิ่ง ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย
เธอยิ้มออกมาพร้อมน้ำตาอันแสนอบอุ่น
จิ้นเฟิงเฉินกอดเธอเอาไว้ คล้ายกับจะหลอมละลายเป็นร่างเดียวกัน
เจียงสื้อสื้อหลับตาลง ตอนนี้รอบตัวเธอคล้ายกับเงียบสงัดไปหมด พวกเขาทั้งสองได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของกันและกันเท่านั้น
“ไม่เป็นไรแล้วครับ”
ในขณะที่ทั้งสองกำลังหวานซึ้ง ก็ได้ยินเสียงของจิ้นเฟิงเหราพูดออกมาว่า
“พี่ครับ！ พี่สะใภ้ ระวัง！”
หลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงเครื่องรถยนต์เร่งมาด้วยความดัง
เสียงสะเทือนแสบแก้วหู
เจียงสื้อสื้อยังไม่ทันลืมตามองดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นร่างของเธอและจิ้นเฟิงเฉินก็ถูกผลักออกไปอยู่อีกด้านหนึ่ง ทั้งสองคนล้มลงกระแทกพื้น
จิ้นเฟิงเฉินกอดเธอเอาไว้และกลิ้งไปกับพื้น เพื่อเป็นเบาะรองให้เธอไม่บาดเจ็บ
“โอ๊ย！”
เมื่อร่างทั้งสองกระแทกลงที่พื้น จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกเจ็บ
“จิ้นเฟิงเฉิน！”
เจียงสื้อสื้อรีบลุกขึ้นมาและมองดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่ จากนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนร้องดังจากด้านหลังว่า
“คุณชายรอง！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！