ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 313

บทที่ 313 ถูกคนร้ายจับตัว

ท้องได้เดือนกว่าเหรอ？

แท้งตอนที่ล้มงั้นเหรอ？

เจียงสื้อสื้อคล้ายกับถูกมือคู่หนึ่งจิกเข้าอย่างจัง เธอเอามือลูบท้องโดยไม่รู้ตัว

ไม่รู้เพราะอะไร เธอรู้สึกว่าคำพูดของเสิ่นซูหลันคือเรื่องจริง

“เดี๋ยวก่อน！”

เจียงสื้อสื้อพูดขึ้นเพื่อหยุดการกระทำของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสอง แล้วเดินมาหยุดที่ตรงหน้าเสิ่นซูหลัน

“พูดใหม่อีกทีสิ！”

เสิ่นซูหลันมองเธอด้วยสายตาสมเพช “เจียงสื้อสื้อ แกนี่มันน่าสงสารจริงๆ แท้งลูกทั้งคนแกยังไม่รู้ตัว โถๆๆ สงสารลูแกที่ยังไม่มีแม้แต่โอกาสจะเป็นคน”

เจียงสื้อสื้อกำมือแน่น เธอพยายามเก็บความโกรธเอาไว้ แล้วพูดว่า “เสิ่นซูหลัน คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ？”

“ในเมื่อแกเดินมาตรงนี้ มันก็หมายความว่าเชื่อไม่ใช่เหรอ？” เสิ่นซูหลันพูดด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ตอบกลับ เธอจ้องมองเสิ่นซูหลันอยู่สักครู่จากนั้นออกคำสั่งให้เจ้าหน้าที่ขับไล่เสิ่นซูหลันออกไป

“เจียงสื้อสื้อ นี่คือผลกรรมที่แกทำไว้！ แกต้องชดใช้！ แกทำให้นวลนวลแท้งลูก ตัวแกเองก็แท้งลูกเหมือนกัน เป็นยังไงล่ะ？เจ็บปวดใช่ไหม！ ฮ่าๆๆๆ สะใจจริงๆ！”

เจียงสื้อสื้อเดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วย เสียงเสิ่นซูหลันกรีดร้องดังเข้ามา เธอได้แต่ก้มหน้าก้มตา สีหน้าซีดเผือด

ถ้าเสิ่นซูหลันเพียงแต่แต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อตอกย้ำเธอ ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องจัดฉากให้เหมือนจริงแบบนี้

แต่......เธอรู้สึกว่านี่คือเรื่องจริง ซึ่งเธอรับไม่ได้

ตอนที่เธออยู่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ เสิ่นซูหลันก็อยากจะบอกเรื่องนี้กับเธอ

แต่เฟิงเฉินห้ามเธอไว้ อีกทั้งขับไล่เธอออกมา

น่าเจ็บใจนัก

เจียงสื้อสื้อรีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาจิ้นเฟิงเฉิน

เธอจะต้องรู้ความจริงให้ได้

ในขณะที่เธอกำลังเลี้ยวเข้าไปในห้อง ก็มีบุคคลหนึ่งปรากฏขึ้นและจับมือเธอไว้

เธอตกใจกรีดร้องออกมา เมื่อเธอหันไปมองก็พบว่าเป็นคนร้าย

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ปล่อยนะ！ ปล่อยฉันนะ！” เจียงสื้อสื้อพยายามดิ้นหนี

แต่แรงผู้หญิงหรือจะไปสู้แรงผู้ชาย อีกทั้งร่างกายเธอยังไม่หายดี เธอไม่สามารถสู้เขาได้แม้แต่น้อย

ชายผู้นั้นลากตัวเธอเข้าไปในห้อง และเหวี่ยงเธอไปที่พื้น

“โอ๊ย！”

เจียงสื้อสื้อล้มลงกระแทกพื้นอย่างจัง

แต่เธอไม่มีเวลามาสนใจความเจ็บปวดนี้ เธอถือโอกาสที่ชายผู้นั้นเดินไปล็อคประตู รีบลุกขึ้นและวิ่งไปทางหน้าต่าง

ชายผู้นั้นเห็นดังนั้นก็รีบตรงเข้าไปยังเธอ

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อรวดเร็วกว่าเขา วินาทีที่ชายผู้นั้นมาถึงตัวเธอ เธอก็ปีนขึ้นไปยังหน้าต่างแล้ว ขาข้างหนึ่งของเธอก้าวไปด้านนอก

“ถ้าแกกล้าเข้ามา ฉันก็จะกระโดดลงไป！” ความหวาดกลัวหายไปจากสมองของเธอ เหลือเพียงการขู่ที่แน่วแน่

เขาจึงต้องหยุดการกระทำลง สีหน้ามองไปที่เธออย่าเคร่งเครียด

เมื่อพบว่าเขาไม่ได้เดินหน้าเข้ามา เจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นจึงพูดว่า “แกต้องการอะไร？”

เมื่อเธอถามดังนั้น ทำให้ผู้ร้ายเพิ่มความโมโห และตะคอกใส่เธอว่า “ถ้าจะโทษ ก็โทษที่แกมันซวย！”

จากนั้นตรงเข้าไปดึงเธอลงมา

เมื่อเจียงสื้อสื้อเห็นเขาตรงเข้ามาเช่นนั้น เธอก็หันหลังจะกระโดดลงไปข้างล่าง แต่ชายผู้นั้นรวดเร็วกว่าเธอ เขาดึงเธอลงมาได้สำเร็จ

ในขณะนั้นเอง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงผิดปกติจากด้านใน จึงได้พังประตูเข้ามาและเห็นเจียงสื้อสื้อถูกชายผู้นั้นกดทับไว้ จึงถามขึ้นด้วยความตกใจว่า “แกเป็นใคร？”

ชายผู้นั้นไม่ได้ตอบ เขาค่อยๆลากตัวเจียงสื้อสื้อแล้วลุกขึ้นอย่างช้าๆ จากนั้นหยิบมีดพกในกระเป๋ากางเกงออกมาจ่อที่คอของเธอ

เมื่อเห็นว่าผู้ร้ายมีอาวุธ เขาทั้งสองก็สีหน้าเปลี่ยนไป