ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 312
บทที่ 312 ไม่รู้ตัวว่าแท้งสินะ?
ซูชิงหยิงไปขอความช่วยเหลือจากเว่ยจี้เหิง เธอพูดออกมาตามตรงว่า “ช่วยพาคนหลบหนีไปจากเมืองจิ่นได้ไหม？”
“ได้”
เพียงแค่เธอเอ่ยปากออกมา เว่ยจี้เหิงก็รับปากเธอทุกอย่างโดยไม่คิดอะไร
เมื่อเห็นว่าเขาตอบตกลงแล้ว ซูชิงหยิงมองเขาด้วยสายตามีเลศนัย แล้วพูดว่า “ขอบคุณนะคะ คุณดีกับฉันจริงๆ”
น้ำเสียงอันออดอ้อนของเธอ มันทำให้เขาคันใจยิ่งนัก
เว่ยจี้เหิงมองไปยังเธอด้วยสายตาเอ็นดูและตอบกลับด้วยความจริงใจว่า “การที่ผมได้ช่วยคุณ รู้สึกเป็นเกียรติมากครับ”
ซูชิงหยิงยังคงยิ้มแย้ม แต่ในใจเธอตอนนี้กำลังคิดหาหนทางว่าจะส่งผู้ชายคนนั้นออกไปจากเมืองจิ่นยังไง
……
ตกกลางคืน รถของเว่ยจี้เหิงขับเข้ามายังหมู่บ้านเล็กๆนั้น และจอดลงที่หน้าตึกที่เต็มไปด้วยคราบสกปรก
เว่ยจี้เหิงจ้องมองแล้วขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัยว่า “ที่นี่ที่ไหนครับ？”
“เป็นพี่ชายห่างๆค่ะ เขาอยู่ที่นี่” ซูชิงหยิงพูดปด
“อ้อ” เว่ยจี้เหิงพยักหน้าแล้วถามต่อว่า “ทำไมคุณไม่ให้เขาไปอยู่ที่บ้านล่ะครับ？”
“เขาชอบดื่มเหล้าเล่นพนัน คนที่บ้านฉันไม่ชอบเรื่องพวกนี้ จะให้เขาไปอยู่ด้วยคงไม่สะดวกค่ะ”
เมื่อได้ยินว่าเป็นคนดังนั้น เว่ยจี้เหิงก็ถามขึ้นว่า “เขาไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม？”
“ไม่ค่ะ ที่จริงฉันกับพี่สนิทกันอยู่ล่ะ ครั้งนี้ที่ฉันให้คุณช่วยก็คือเขานี่แหละค่ะ”
เว่ยจี้เหิงหันไปมองเธอแล้วพูดว่า “ชิงหยิง คุณนี่ใจดีจริงๆ”
“แหม ไม่หรอกค่ะ” ซูชิงหยิงเขินอายและพูดต่อไปว่า “คุณรออยู่ที่นี่สักครู่นะคะ ฉันจะไปเรียกเขามา”
“ครับผม”
เว่ยจี้เหิงพยักหน้าแล้วมองตามเธอไป
เขามองออกไปที่ด้านนอกแล้วรู้สึกขนลุก บรรยากาศแบบนี้มันชวนสยองขวัญจริงๆ
ซูชิงหยิงขึ้นไปที่ชั้นสามและเคาะประตู พบว่าผ่านไปหลายนาทียังไม่มีใครมาเปิด
เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย จากนั้นจึงเคาะดูอีกครั้ง ผ่านไปหลายนาทีก็ยังเงียบสนิท
หลับไปแล้วงั้นหรือ？
เธอลองใช้แรงผลักไปที่ประตูนั้น
ดังจนทุกคนที่อยู่ในตึกนั้นได้ยิน
มีคนเปิดประตูออกมาบ่นว่า “ใครวะ？ ไร้มารยาทจริงๆ ไม่รู้หรือไงว่าเป็นการรบกวนคนอื่นน่ะ！”
ซูชิงหยิงหยุดเคาะประตูและแอบด่าชายคนนั้นในใจ
ทันใดนั้นเอง ประตูห้องตรงข้ามก็เปิดออก
มีหญิงชราผมขาวคนหนึ่งเดินออกมา
“แม่หนูจะมาหาคนที่อยู่ห้องนั้นรึ？” หญิงชราถามซูชิงหยิง
“ใช่ค่ะ” ซูชิงหยิงพยักหน้า “คุณยายรู้ไหมคะว่าเขาไปไหน？”
“ยายเห็นเขาออกไปข้างนอกตอนบ่ายน่ะ แต่ไม่รู้ว่ากลับมาหรือยัง”
ออกไปข้างนอก？
ซูชิงหยิงเบิกตากว้าง เขาบ้าไปแล้วหรือไง？ เธอกำชับนักหนาว่าอย่าออกไปไม่ใช่เหรอ？
“แม่หนู อย่าเคาะเลย รบกวนคนอื่นๆเขานะลูก” หญิงชราพูดต่อ
“ค่ะคุณยาย ขอบคุณมากนะคะ”
เมื่อพูดจบซูชิงหยิงก็เดินลงไป
ซูชิงหยิงถามเธอเมื่อเห็นว่าซูชิงหยิงเดินกลับมาคนเดียว “พี่ชายล่ะครับ？”
“จี้เหิงคะ” ซูชิงหยิงไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่กลับร้องขอว่า “ช่วยพาฉันไปที่ที่หนึ่งได้ไหมคะ？”
ภายใต้แสงไฟสลัว เว่ยจี้เหิงเห็นว่าท่าทางของเธอร้อนรน จึงถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ？”
“ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วค่ะ ช่วยส่งฉันไปที่โรงพยาบาลแองเจิลทีนะคะ” ซูชิงหยิงพูด
“โรงพยาบาลแองเจิล？”
เว่ยจี้เหิงขมวดคิ้ว กำลังจะถามเธอเพิ่มเติม ซูชิงหยิงก็พูดเร่งว่า “เร็วค่ะ！”
เว่ยจี้เหิงเก็บคำถามไว้ในใจแล้วออกรถตรงไปยังโรงพยาบาลแองเจิล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！