ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 322
บทที่ 322 แสดงสีหน้าโมโหโดยไม่ไว้หน้าใคร
ซูชิงหยิงขึ้นเครื่องแล้ว ดังนั้นโทรศัพท์ไม่ติดหรอก
จิ้นเฟิงเฉินทราบเรื่องนี้เข้า ไม่แปลกใจสักนิด
“รู้จุดหมายปลายทางของเธอไหม?” จิ้นเฟิงเฉินถาม
“สกอตแลนด์ครับ”
จิ้นเฟิงเฉินเคาะนิ้วเบาๆ บนโต๊ะ ท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปนาน เขาค่อยๆ ปริปากพูด “ตรวจสอบบันทึกขาออก เธออาจจะไม่ไปสกอตแลนด์”
กู้เนี่ยนพยักหน้า “ได้ครับ ผมไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้”
กู้เนี่ยนออกไป จิ้นเฟิงเฉินลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองไปยังเมืองจิ่น สายตาเย็นชาล้ำลึก
ด้วยบุคลิกที่ระมัดระวังของซูชิงหยิง เป็นไปไม่ได้ที่จะไปสกอตแลนด์ แต่ไปประเทศอื่น หรือไม่แม้แต่จะไปต่างประเทศ
ซูชิงหยิง เธอแค่ใช้วิธีอำพราง
เธอคิดว่าหนีได้สักพัก ก็จะหนีได้ตลอดไปเหรอ?
มุมปากยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่ปล่อยเธอไปง่ายขนาดนี้หรอก
วันที่สอง หุ้นของซูซื่อกรุ๊ปดิ่งลงอย่างกะทันหัน ธนาคารต่างๆ เริ่มเก็บเงินกู้ ซูซื่อกรุ๊ปตกอยู่ในวิกฤตขาดแคลนเงินทุนชั่วขณะ
แม้แต่โครงการหลายโครงการยังต้องหยุดลง
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ถามธนาคารให้แน่ชัดหรือยัง?” พ่อซูตะโกนถามคนที่อยู่อีกฟากของโทรศัพท์อย่างฮึดฮัด
แม่ซูอยู่ข้างๆ มองดูเขาอย่างเป็นห่วง กลัวว่าถ้าเขาตื่นตูมมากเกินไป ความดันจะสูง จากนั้นผลที่ตามมาจะเป็นหายนะ
แต่ผ่านไปแค่คืนเดียวเกิดเรื่องแบบนี้อย่างกะทันหัน ใครจะไม่ตกใจกัน?
“ว่าไงนะ?” ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามพูดอะไร เสียงของพ่อซูดังขึ้นกว่าเดิม “ธนาคารพูดนี้จริงๆ เหรอ?”
พ่อซูวางสาย พูดอย่างโมโห “ไม่เข้าท่าเลย ไม่เข้าท่าจริงๆ!”
“มีอะไรเหรอ?” แม่ซูรีบถาม
“คุณรู้ไหมว่าทำบริษัทถึงเกิดเรื่องแบบนี้อย่างกะทันหัน?” พ่อซูถาม
“ทำไมเหรอ?”
“เพราะว่าไอ้เด็กจิ้นเฟิงเฉินบอกกับธนาคารว่าไม่ให้ซูซื่อกรุ๊ปกู้เงิน มิฉะนั้นจิ้นกรุ๊ปจะยุติการร่วมมือกับธนาคารต่างๆ”
“กลั่นแกล้งมากเกินไป! กลั่นแกล้งมากเกินไป!”
พ่อซูโกรธจนตัวสั่น หน้าอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง
เห็นเขาแบบนี้ ในใจของแม่ซูกลัวมาก รีบก้าวไปข้างหน้าลูบหลังเขาเบาๆ แล้วพูดปลอบ “คุณใจเย็นๆ ก่อน คนข้างล่างเข้าใจผิดหรือเปล่า? จิ้นเฟิงเฉินจะทำแบบนี้กับซูซื้อกรุ๊ปทำไม?”
“ก็เพราะลูกสาวสุดที่รักของเธอไง!” พ่อซูหันมาตะคอกใส่เธออย่างโมโห
แม่ซูชะงัก แล้วตั้งสติ พูดอย่างน้อยใจ “คุณโกรธก็โกรธสิ ทำไมต้องใส่อารมณ์กับฉันด้วย?”
“เป็นเพราะชิงหยิง ซูซื่อกรุ๊ปจะจบแล้ว!”
พ่อซูนึกถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่สามารถนั่งรอได้ เขาต้องไปหาจิ้นเฟิงเฉินแล้วถามให้ชัดเจน
“ชิงหยิงทำอะไรอีกแล้วเหรอ?”
แม่ซูไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พ่อซูไม่สนใจเธอ เดินตรงออกไป
“คุณจะไปไหน?” แม่ซูรีบตามไป
“ไปหาจิ้นเฟิงเฉิน”
แม่ซูได้ยิน เท้าหยุดเดิน แล้วรีบตามไปทันที “ฉันไปกับคุณ”
……
พ่อแม่ของซูชิงหยิงมาหาถึงบ้าน อยู่ในการคาดเดาของจิ้นเฟิงเฉิน
“คุณลุงคุณน้า เชิญนั่งครับ”
เมื่อผู้ช่วยพาพวกเขาเข้ามา จิ้นเฟิงเฉินยังคงเหมือนเดิม สุภาพมาก
“เฮอะ!” พ่อซูถอนหายใจหนักๆ เดินเข้าไปนั่งลงอย่างโกรธๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！