ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 321
บทที่ 321 บนเรือลำเดียวกัน
เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือหยุดยั้งเจียงนวลนวล ห้ามให้เธอหลุดรั่วแม้แต่นิด ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะจบลงจริงๆ
ดังนั้น ซูชิงหยิงเปลี่ยนน้ำเสียงในการพูด พูดเสียงไพเราะ “นวลนวล ความจริงที่ฉันทำแบบนี้ เพราะไม่มีทางเลือก”
“ไม่มีทางเลือก?”
เจียงนวลนวลที่อยู่ในสายหัวเราะเยาะเย้ย “ฉันว่าคุณหาข้ออ้างให้ตัวเองมากกว่า!”
“นวลนวล ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันเป็นแบบนี้ล่ะ? พวกเราคือคนที่ลงเรือลำเดียวกันนะ ไม่ว่าคนไหนเกิดเรื่อง อีกคนก็หนีไม่พ้นอยู่ดี”
ซูชิงหยิงพูดต่อ “เธอคิดดูสิ ถ้าฉันโดนจับ ฉันก็จะสารภาพแน่นอน ดังนั้นเพื่อป้องกันเรื่องแบบนี้ ฉันจึงโกหกคนนั้นว่าฉันคือเจียงนวลนวล ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเราสองคนก็จะปลอดภัยไม่ใช่เหรอ?”
เจียงนวลนวลขมวดคิ้ว ฟังเธอพูดแบบนี้ ดูเหมือนจะถูกต้อง
แต่เธอก็พูด “ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดี เธออย่าเล่นตุกติกจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้นพวกเราจะอยู่ไม่เป็นสุข”
“เธอวางใจได้ ฉันรู้ดีกว่าเธอเรื่องผลประโยชน์และผลร้ายที่เกี่ยวข้อง จะเล่นตุกติกได้อย่างไร?”
“งั้นฉันจะเชื่อใจเธอชั่วคราวแล้วกัน”
เจียงนวลนวลวางสาย ซูชิงหยิงวางโทรศัพท์ลง มือจับโทรศัพท์ไว้แน่น ท่าทางดูมืดมน
ด้วยความสามารถของตระกูลจิ้น ใช้เวลาสั้นๆ ก็ตรวจสอบได้ชัดเจน
เธอต้องรีบไปต่างประเทศให้เร็วที่สุด
เธอจึงโทรศัพท์ไปหา “จี้เหิง…..”
……
จิ้นเฟิงเฉินรู้ว่าลู่เจิงเคยมา สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาสีดำจ้องมองเจียงสื้อสื้อ
รู้จักกับเขามานานขนาดนี้ ความคิดบางอย่างของเขา เจียงสื้อสื้อดูก็ดูออกแล้ว
แต่เธอก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ตั้งใจพูด “รุ่นพี่ดีกับฉันมากจริงๆ รู้ว่าฉันเบื่อ ก็หางานให้ฉันทำ”
จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตาเล็กน้อย ถามนิ่งๆ “ดีกว่าฉันเหรอ?”
เจียงสื้อสื้อยักคิ้ว “นายคิดว่ายังไง?”
ดูจากสีหน้าของเธอ เหมือนบอกว่าลู่เจิงดีกว่าเขา
จิ้นเฟิงเฉินไม่พอใจทันที เสียงต่ำลงเล็กน้อย “เจียงสื้อสื้อ เธอยิ่งอยู่ยิ่งกล้าแล้วนะ”
ฟังแล้ว เจียงสื้อสื้อยิ้มตาปิด “ก็เพราะนายชอบตามใจฉันไม่ใช่เหรอ?”
เธอพูดต่อ “นายดีกว่ารุ่นพี่ ในใจฉัน นายดีที่สุดเลย”
จิ้นเฟิงเฉินเข้าใจทันที เมื่อกี้เธอตั้งใจแกล้งเขา
เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “เห็นฉันหึงเธอ รู้สึกสำเร็จใช่ไหม?”
“อืม...” เจียงสื้อสื้อคิดอย่างจริงจัง “จริงๆ ก็ไม่ได้รู้สึกสำเร็จอะไร แค่รู้สึกว่าแบบนี้นายน่ารักมาก”
นึกภาพผู้ชายที่มักจะเย็นชาและจริงจัง ในเวลานี้แสดงสีหน้าเหมือนผู้ชายธรรมดา น่ารักมากจริงๆ!
จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ “อย่าใช้คำแบบนี้อธิบายฉัน”
แต่เจียงสื้อสื้อฟังเขาที่ไหนกัน
“ก็นายน่ารัก น่ารัก น่ารัก!” เธอยังจงใจพูดอีกหลายรอบ ยิ้มจนตาปิดเป็นขีด
“เธอ!”
จิ้นเฟิงเฉินทั้งหัวเราะทั้งโกรธ แต่พอเห็นเธอท่าทางเด็กๆ ของเธอ อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น
กู้เนี่ยนยืนอยู่หน้าประตู เข้าก็ไม่ใช่ ออกก็ไม่ใช่ เห็นท่านประธานกับคุณเจียงมีความสุขขนาดนี้ เขาไม่อยากรบกวนทั้งสอง
แต่ก็ต้องรายงานงาน
ดังนั้น เขาจึงจำใจต้องเคาะประตู
ได้ยินเสียงเคาะประตู เจียงสื้อสื้อรีบหุบยิ้ม หันไปมองหน้าประตู
เห็นกู้เนี่ยนที่ทำตัวไม่ถูกมองมาที่พวกเขา
เธออยากหัวเราะออกมา แต่ก็กลั้นไว้ได้ และพูดกับจิ้งเฟิงเฉินด้วยท่าทางจริงจัง “นายไปทำธุระเถอะ”
“รอฉัน”
“อื้ม”
จิ้นเฟิงเฉินลูบหัวเธอ และหมุนตัวออกไป แล้วปิดประตู
เจียงสื้อสื้อมองประตูที่ปิดเมื่อครู่นี้ แล้วค่อยๆ ละสายตา อดไม่ได้ที่จะเผยยิ้มออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！