ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 326

บทที่ 326 ยิ่งปกปิดยิ่งเห็นได้ชัด

พูดกับพ่อบ้านเสร็จ แม่จิ้นหันหน้ามา มองเจียงสื้อสื้อ พูดว่า “ช่วงนี้เธออยู่ที่นี่ ต้องการอะไรหรืออยากกินอะไร ก็บอกฉันได้เลยนะ ทำเหมือนอยู่บ้านตัวเอง”

เจียงสื้อสื้ออบอุ่นในใจ พยักหน้าแล้วยิ้ม “ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณน้า”

“ตอนนี้ยังถือว่าเธออยู่เดือน พยายามพักผ่อนเยอะๆ อย่าให้ตัวเองเหนื่อย ดูแลสุขภาพสำคัญที่สุด”

“ค่ะ ฉันจะระวังมากขึ้น”

แม่จิ้นห่วงใยเธออย่างจริงใจ เจียงสื้อสื้อซาบซึ้งแล้วซาบซึ้งอีก แม้แต่ความวิตกกังวลเล็กน้อยในใจก็หายไป

หลังจากพูดคุยกับแม่จิ้นเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็กลับห้องพักผ่อน

เพิ่งเข้าห้อง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

คือลู่เจิง

เธอรีบกดรับสาย “รุ่นพี่”

“สื้อสื้อ เธอออกโรงพยาบาลแล้วเหรอ?”

“ใช่ค่ะ คุณมาหาฉันที่โรงพยาบาลเหรอ?”

“เธอเดา?”

ลู่เจิงยืนอยู่ในห้องผู้ป่วยที่ว่างเปล่า พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเล็กน้อย

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตัวเองพูดถูก ให้เขาไปเสียเที่ยว เจียงสื้อสื้อรู้สึกผิดเล็กน้อย “ขอโทษค่ะรุ่นพี่ ลืมบอกคุณ”

“ไม่เป็นไร เธออย่าคิดมาก” ลู่เจิงพูดและเดินออกจากห้อง “เธอออกโรงพยาบาลก็ดีแล้ว แบบนี้ฉันก็โล่งใจ”

“แล้วตอนนี้เธออาศัยอยู่ที่ไหน?” ลู่เจิงถาม

“บ้านตระกูลจิ้น”

ได้ยินคำตอบนี้ ลู่เจิงชะงักเล็กน้อย คิ้วขมวด “บ้านตระกูลจิ้น?”

“อื้อ” เจียงสื้อสื้อเดินไปนั่งที่เตียง ถาม “รุ่นพี่หาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ฉันส่งข้อมูลทั้งของบริษัทนั้นให้เธอทางอีเมลล์ อีกสองสามวันสินค้าอาจจะส่งมาที่ฉัน ถึงเวลาฉันค่อยเอาให้เธอ”

“สินค้าอะไร?”

“น้ำหอม”

ได้ยินว่าเป็นน้ำหอม เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พูดเยาะเย้ยตัวเอง “ดูเหมือนว่าฉันจะมีความสัมพันธ์กับผลิตภัณฑ์ประเภทนี้นะ”

เธอนึกถึงก่อนหน้านี้ที่ออกแบบโปรแกรมโฆษณาแทนKevin แม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องกับน้ำหอมโดยตรง แต่บริษัทของkevinก็เคยทำน้ำหอม

ดังนั้น เธอมีความรู้เกี่ยวกับน้ำหอมอยู่บ้าง

ลู่เจิงรู้ว่าเธอนึกถึงตอนที่ช่วยบริษัทkevinทำแผนการโฆษณา จึงยิ้มและพูด “ดังนั้นอีกฝ่ายจึงเรียกให้เธอมาทำโปรแกรมประชาสัมพันธ์ครั้งนี้”

“ถ้ารุ่นพี่ไม่แนะนำ เขาก็ไม่รู้จักฉันหรอกค่ะ”

เจียงสื้อสื้อยังคงรู้ตัวเอง เธอรู้ว่าตัวเองไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร มากสุดเป็นแค่นักออกแบบโฆษณาที่มีความสามารถไม่เลว

“นั่นก็เพราะเธอมีความสามารถ ฉันจึงแนะนำเธอ”

ทำไมจู่ๆ ก็กลายเป็นว่าชมกันเองล่ะ?

เกรงว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ ก็ไม่จบไม่สิ้นสักที

ดังนั้น เจียงสื้อสื้อจึงรีบพูด “รุ่นพี่คะ พวกเราไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เดี๋ยวฉันดูเอกสารเสร็จ ก็เริ่มทำโปรแกรมทันที ร่างแรกจะส่งให้คุณดูก่อนนะคะ”

ลู่เจิงตอบกลับ “ครับ” แล้วเปลี่ยนบทสนทนา “คุณแม่เธอ ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว สามารถย้ายโรงพยาบาลได้เลย”

หลายวันก่อนเขาไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล เธอพูดถึงเรื่องช่วยแม่เธอย้ายกลับโรงพยาบาลที่เมืองจิ่น เขากลับไปจึงรีบติดต่อโรงพยาบาลของเมืองหนาน ทำเรื่องย้ายโรงพยาบาลให้เรียบร้อย

เมื่อได้ยิน เจียงสื้อสื้อเซอร์ไพรส์มาก “จริงเหรอคะ?”

“อืม ย้ายได้ตลอด”

“ขอบคุณมากๆ นะคะ รุ่นพี่”

เหมือนว่านอกจากขอบคุณ เธอก็ไม่รู้ว่าจะขอบคุณเขายังไง เขาช่วยเธอไว้เยอะมาก ส่วนเธอติดเขาไว้เยอะมาก

แม้ว่าจะมีโทรศัพท์กั้นไว้ ก็สามารถรับรู้ได้ถึงความดีใจของเธอ ลู่เจิงอดไม่ได้ที่จะยกยิ้ม

เพียงแค่เธอมีความสุข สิ่งที่ตัวเองทำก็คุ้มค่าแล้ว

มีคนเคยถามเขา สิ่งที่ให้ไปแล้วไม่ได้ตอบแทนมันคุ้มค่าเหรอ?

ตอนนั้นเขาไม่ได้ตอบ เพราะไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร ตอนนี้เขารู้แล้ว