ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 327

บทที่ 327 คุณหญิง

สาวใช้เห็นเจียงสื้อสื้อเดินเข้าห้องอาหาร รีบหมุนตัวเดินเข้าห้องครัว ในมือยกถ้วยน้ำซุปที่ยังมีไอร้อนลอยขึ้นออกมา

“คุณหญิง ระวังร้อนนะคะ ค่อยๆ ดื่ม”

ได้ยินสรรพนามที่สาวใช้เรียก เจียงสื้อสื้อรีบพูดแก้อย่างรวดเร็ว “ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับคุณชายของพวกเธอ เรียกฉันว่าคุณเจียงก็ได้”

“ไม่ได้ค่ะ คุณหญิงบอกไว้ค่ะ ให้ทุกคนเรียกคุณว่าคุณหญิง”

แม่จิ้นบอกไว้?

นี่คือ….ยอมให้เธอคบกับเฟิงเฉินแล้ว?

ในใจไม่สามารถอธิบายได้ว่ารู้สึกอย่างไร เหมือนจะดีใจแต่ก็ไม่เหมือนดีใจ ค่อนข้างซับซ้อน

เอาเถอะ อย่างไรก็ตาม แม่จิ้นก็ถือว่ายอมรับเธอจริงๆ แล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอรู้สึกสบายใจ ดื่มซุปให้สะอาดหมดจดในครั้งเดียว

แม่จิ้นเข้ามาเห็นเธอดื่มซุปคำใหญ่ แสดงสีหน้าปลื้มใจ คิดในใจเด็กคนนี้เจริญอาหารได้ดี ต้องให้ห้องครัวเคี่ยวซุปเยอะๆ จะได้ให้สุขภาพดีขึ้นเร็วๆ

เจียงสื้อสื้อมองแม่จิ้นที่เดินมาถึงตรงหน้าตัวเอง รีบกลืนซุปที่อยู่ในปาก ลุกขึ้นยืน “คุณน้า”

เห็นเธอระมัดระวัง แม่จิ้นขมวดคิ้ว “สื้อสื้อ เธอไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น ทำเหมือนว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง”

แม่จิ้นคิด รู้สึกว่าตัวเองพูดไม่ถูก จึงพูดเสริม “หลังจากนี้บ้านตระกูลจิ้นก็จะเป็นบ้านจริงๆ ของเธอ เธอก็จะเป็นหนึ่งในเจ้านายของที่นี่ ดังนั้นก็ผ่อนคลาย มี ความสุขยังไงก็ทำอย่างนั้น”

พูดถูก แต่เจียงสื้อสื้อไม่กล้าที่จะหละหลวม

กว่าพวกเขาจะยอมรับตัวเอง หากตัวเองผ่อนคลายเกินไป เผลอทำนิสัยแย่ๆ ให้พวกเขาจำภาพลักษณ์ที่ไม่ดี นั่นก็แย่เลยสิ

แต่ว่าแม่จิ้นพูดขนาดนี้แล้ว เธอจึงยิ้มและพยักหน้า “คุณน้า ฉันรู้แล้วค่ะ”

แม่จิ้นยิ้มอย่างพอใจ แล้วถาม “จะดื่มอีกไหม?”

“ไม่แล้วค่ะ อิ่มแล้ว”

“ถ้าอยากกินอะไรก็บอกฉัน หรือบอกพ่อบ้านโดยตรงเลยก็ได้นะ”

“ได้ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อเดินขึ้นห้อง จิ้นเฟิงเฉินอยู่ที่ห้องสมุด เธอเดินไปที่หน้าประตูห้องสมุด ยื่นหน้ามองไปข้างใน จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ ก้มหน้าก้มตาตั้งใจอ่านเอกสาร

“เข้ามา”

เขาไม่ได้เงยหน้ามองเธอ กลับรู้ว่าเธอมา หูดีจริงๆ

ในใจเจียงสื้อสื้อถอนหายใจเบาๆ

เธอเดินไปข้างๆ เขา เหล่มองเอกสารของเขา เลิกคิ้ว คืองบการเงิน

“เธออยากดู?” จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้ามองเธอ

“ไม่เอา ตัวเลขเยอะขนาดนี้เห็นแล้วฉันมึนหัว” เจียงสื้อสื้อขอบคุณแล้วส่ายหน้า

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะเบาๆ

เขาเก็บเอกสาร “รอร่างกายหายดีแล้ว มาช่วยฉันที่จิ้นกรุ๊ปไหม?”

“ที่จิ้นกรุ๊ป?”

เจียงสื้อสื้อไม่กล้าเชื่อหูตัวเองเล็กน้อย “นายไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”

จิ้นกรุ๊ปเป็นกรุ๊ปที่ใหญ่เป็นอันดับต้นๆ ของในประเทศ มีคนตั้งเท่าไรพยายามอย่างมากที่จะเข้าไป แต่ก็ไม่เข้าไม่ได้ เพราะข้อกำหนดในการสรรหาบุคลากรของจิ้นกรุ๊ปนั้นถือว่าสูงที่สุดในอุตสาหกรรม นอกจากวุฒิการศึกษาแล้ว ยังต้องดูทัศนคติและนิสัย

แต่ตอนนี้เขาเปิดปากพูดคำเดียวก็จะให้เธอเข้ามาช่วยจิ้นกรุ๊ป

ถ้าเธอตกลง เท่ากับว่าใช้เส้นสายไหม?

แล้วยังเป็นเส้นสายที่ใหญ่ที่สุด

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันจริงจังมาก”

ให้เธอทำงานที่บริษัทอื่น ยังไม่ดีเท่าอยู่ข้างตัวเอง แบบนี้ก็เห็นเธอตลอดเวลา

พูดให้ถูก เขากำลังกลัวว่าเธอจะจากไปแบบไม่กล่าวเหมือนครั้งที่แล้ว

“แต่ฉันเป็นแค่ผู้วางแผนโฆษณา ไปบริษัทนายทำอะไร? พนักงานต้อนรับหรือเลขาเหรอ?”

“เธออยากทำอะไรล่ะ?”

“อืม……” เจียงสื้อสื้อตั้งใจคิด ดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์ พูดด้วยรอยยิ้ม “ผู้ช่วยของนาย ผู้ช่วยแบบกู้เนี่ยน”

“ได้สิ” เขาไม่คิดก็ตอบตกลงทันที