ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 328
บทที่ 328 เสี่ยวเป่า ใครสอนเธอ?
หน้าประตูวิลล่า รถเบนท์ลีย์สีดำจอดลงอย่างนิ่งๆ ร่างเล็กๆ กระโดดลงจากเบาะหลัง ไม่ทันปิดประตูก็รีบวิ่งเข้าวิลล่า
ใบหน้าเล็กแดงของเสี่ยวเป่าถามพ่อบ้าน “คุณลุงพ่อบ้านครับ หม่ามี๊ผมล่ะครับ?”
“เธออยู่ชั้นบนครับ”
เมื่อได้ยิน เขารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน
“คุณชายน้อย ช้าๆ สิครับ ระวังล้ม”
พ่อบ้านมองร่างเล็กที่วิ่งขึ้นชั้นบน ในใจตกใจ รีบตามขึ้นไป
ถ้าล้มขึ้นมา เขารับผิดชอบไม่ไหว
“หม่ามี๊!”
เสี่ยวเป่าผลักประตูห้องของเจียงสื้อสื้อ แต่ข้างไม่มีคนเลย
“หม่ามี๊ล่ะครับ?” เขาหันไปมองพ่อบ้านที่ตามขึ้นมา
“อยู่ที่ห้องสมุดครับ”
พ่อบ้านยังพูดไม่จบ เห็นเสี่ยวเป่าวิ่งไปทางห้องสมุด
“หม่ามี๊!”
คนยังไม่ถึง เสียงถึงก่อน
เจียงสื้อสื้อตกใจแล้วรีบลงมาจากตักของจิ้นเฟิงเฉิน
เสี่ยวเป่าวิ่งเข้าห้องสมุด เห็นเจียงสื้อสื้อ หน้าเล็กดีใจ รีบพุ่งไปหา
เจ้าตัวเล็กช่วงนี้อ้วนขึ้นอีกแล้ว เจียงสื้อสื้อถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วกอดเขาให้แน่น
“หม่ามี๊ ในที่สุดคุณก็กลับบ้าน” เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดเธอ ดวงตากลมโตส่องประกายเพราะมีความดีใจ
“เสี่ยวเป่าคิดถึงหม่ามี๊ไหม?” เจียงสื้อสื้อยื่นมือไปหยิกแก้มเขา ถามด้วยรอยยิ้ม
“คิดถึงครับ!”
เสียงดังฟังชัด
ในใจของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยความสุข รอยยิ้มบนใบหน้ามากขึ้นกว่าเดิม
“ฉันก็คิดถึงเสี่ยวเป่า” เธอพูดอย่างอ่อนโยน
ไม่รู้เพราะการแท้งบุตรหรือเปล่า เธอรักเสี่ยวเป่ามากขึ้นเรื่อยๆ รักที่ลึกเข้าถึงไขกระดูก
เหมือนกับว่าเขาเป็นลูกที่ตัวเองคลอดออกมา
นึกถึงเรื่องนี้ แววตาเศร้าเล็กน้อย
เด็กคนนั้นน่าจะสูงเท่าเสี่ยวเป่าแล้ว
เสี่ยวเป่ายังเด็ก ไม่ได้สังเกตเห็นว่าเธอแปลกไป เขาถอดกระเป๋าที่สะพายไว้วางลงบนพื้น แล้วนั่งยองๆ บนพื้น หาของอะไรบางอย่างในกระเป๋า
“หาเจอแล้ว!”
เขาหยิบกระดาษขนาดเท่ากระดาษ A4 ออกมาจากกระเป๋า แล้วยกขึ้นสูงเหมือนถวายสมบัติ
“หม่ามี๊ ดูสิครับ นี่คือใบประกาศนียบัตร” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
เจียงสื้อสื้อรีบเก็บอารมณ์ รับใบประกาศนียบัตรจากมือเขา ดู เบิกตากว้างอย่างเซอร์ไพรส์ “รางวัลชนะเลิศอันดับที่หนึ่ง?”
“อื้มๆ ภาพวาดที่หม่ามี๊สอนผมวาดได้รางวัลครับ” สีหน้าเสี่ยวเป่าภูมิใจ
“เหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อหอมแก้มเขาอย่างดีใจ แล้วลูบหัวเขาเบาๆ “เสี่ยวเป่าของพวกเราเก่งมาก”
เธอหมุนตัว ยื่นใบประกาศนียบัตรให้จิ้นเฟิงเฉินที่เงียบไป “นายดูสิ เสี่ยวเป่าได้รางวัล”
ตอนนี้ จู่ๆ เสี่ยวเป่าก็พูดขึ้นมา “แดดดี๊ก็อยู่เหรอครับ”
เจียงสื้อสื้อ ……
เขาไม่ได้สังเกตเห็นพ่อเขา
เธอมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินอย่างเห็นใจ ใบหน้าเขานิ่งเรียบ ดูไม่ออกว่าอารมณ์ไหน
เขายักคิ้วเบาๆ “ไม่อยากได้รางวัลเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำว่ารางวัล เสี่ยวเป่ารีบพุ่งขึ้นไป ปีนขึ้นไปบนตักเขาด้วยความชำนาญ นั่งลงตรงข้ามเขา
“แดดดี๊ ผมชอบคุณที่สุดเลย”
จูบที่เต็มไปด้วยน้ำลายพิมพ์ไว้บนแก้มของจิ้นเฟิงเฉิน คิ้วคมขมวดเล็กน้อย
เพราะว่าเป็นลูกชายของตัวเองจึงไม่รังเกียจ ถ้าเป็นคนอื่นคงโยนไปไกลแล้ว
“เธอชอบฉัน?” จิ้นเฟิงเฉินมองเขาอย่างสงสัย
“อื้มๆ” เสี่ยวเป่าพยักหน้าแรงๆ
“แล้วหม่ามี๊เธอล่ะ?”
“หม่ามี๊……” เสี่ยวเป่าเอียงหัว ตั้งใจคิด แล้วพูดเสียงใส “ผมรักหม่ามี๊ที่สุดเลย”
“อุ๊บส์!”
เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เจ้าตัวเล็ก เธอเข้าใจระหว่างชอบกับรักเหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！