ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 330
สรุปบท บทที่ 330 เสือไม่โกรธมองเธอเป็นแมวป่วย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！
สรุปตอน บทที่ 330 เสือไม่โกรธมองเธอเป็นแมวป่วย – จากเรื่อง ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดย เมียวเมียว
ตอน บทที่ 330 เสือไม่โกรธมองเธอเป็นแมวป่วย ของนิยายมนุษย์หมาป่าแวมไพร์เรื่องดัง ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ โดยนักเขียน เมียวเมียว เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่ 330 เสือไม่โกรธมองเธอเป็นแมวป่วย
“คุณผู้หญิงคะ ดิฉันไม่ได้หมายถึงอย่างงั้นค่ะ ขนาดของชุดนี้ไม่เหมาะกับลูกของคุณจริงๆ ค่ะ” พนักงานอธิบายอย่างใจเย็น
แต่ว่าอีกฝั่งไม่ยอมฟัง ยังคงโวยวายอย่างหยิ่งผยอง “ฉันไม่สน ฉันจะเอาชุดนี้”
ผู้หญิงอ้วนจ้องมองพนักงานด้วยความโกรธ “เธอจะหยิบไม่หยิบ? ไม่หยิบก็เรียกหัวหน้าพวกเธอมาก ฉันให้เขาไล่เธอออก!”
เมื่อไม่มีทางเลือก พนักงานจึงทำได้เพียงหยิบชุดเดียวที่มีให้ผู้หญิงอ้วน
“คุณผู้หญิงคะ ขออภัยจริงๆ ค่ะ คุณสามารถดูอื่นๆ อีกนะคะ” พนักงานยิ้มให้เจียงสื้อสื้ออย่างรู้สึกผิด
เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปทำงานต่อเถอะค่ะ”
เธอมองไปที่ผู้หญิงอ้วน แล้วหมุนตัวเดินไปที่ห้องลองชุด
ชุดนั้นสวยจริงๆ และเหมาะกับเสี่ยวเป่า เสียดายที่ช้าไปก้าวเดียว และเสียดายความตั้งใจของนักออกแบบ
เหมือนที่พนักงานพูด สำหรับลูกชายของผู้หญิงอ้วนแล้ว ขนาดของชุดนั้นเล็กจริงๆ และไม่ใช่เล็กนิดเดียว
สามารถจินตนาการได้แล้วว่าชุดนั้นจะถูกทำลายแบบไหน
น่าเสียดายจริงๆ
เจียงสื้อสื้อถอนหายใจในใจ
“หม่ามี๊ครับ”
เมื่อได้ยินเสียง เจียงสื้อสื้อรีบเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาเป็นประกาย
เสี่ยวเป่าเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้ว ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าขาวเนียนมีรอยยิ้มที่สดใส
ทั้งๆ ที่เป็นเพียงเสื้อเชิ้ตธรรมดาและกางเกงยีน แต่พอสวมบนตัวเขากลับเหมือนเสื้อแบรนด์เนม ดูดีและมีออร่า
โดยเฉพาะเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนทำให้ผิวของเขาขาวเนียนกว่าเดิม
“ดูดีไหมครับ หม่ามี๊” เสี่ยวเป่าถามออกเสียง
เจียงสื้อสื้อดึงสติกลับมา พูดด้วยรอยยิ้ม “ดูดีมากๆ”
“จริงเหรอครับ?” เสี่ยวเป่าหมุนตัว ยืนดูตัวเองอยู่หน้ากระจกอย่างมีความสุข
มองที่เขา เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ สมกับที่เป็นลูกชายของเฟิงเฉินจริงๆ
ใส่อะไรก็ดูดี
“งั้นผมเอาชุดนี้ครับ” เสี่ยวเป่าชี้เสื้อผ้าบนตัว
“ได้สิ เอาชุดนี้” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “อยากลองอย่างอื่นอีกไหม?”
“อยากครับ”
ต่อมา เสี่ยวเป่าลองอีกหลายชุด สวมแล้วผลออกมาดีมากๆ ดูดีกว่านายแบบเล็กในโปสเตอร์ที่ติดไว้บนกำแพง
ไม่รู้เนื้อรู้ตัว ในร้านมีลูกค้าเยอะขึ้น
มีไม่น้อยที่เพราะเวลาผ่านหน้าร้าน เห็นชุดที่เสี่ยวเป่าลอง แล้วถูกดึงดูดเข้ามา
“เด็กน้อยคนนี้ดูดีจัง” มีคนอุทาน
“ใช่ค่ะ ฉันเดินผ่านตรงนี้ทุกวัน เสื้อผ้าแขวนไว้บนตู้ดูธรรมดา สวมบนตัวเขากลับดูดีมาก เสื้อผ้าขึ้นอยู่กับคนใส่จริงๆ”
“ถ้าลูกชายฉันดูดีขนาดนี้ก็ดี”
เจียงสื้อสื้อได้ยินคำชมพวกนี้ ในใจดีใจมาก แต่บรรยากาศที่ถูกล้อมรอบแบบนี้รู้สึกไม่ค่อยดี
ดังนั้น เธอพูดกับเสี่ยวเป่า “เธอไปเปลี่ยนชุด จ่ายบิลแล้วพวกเราไปหาแดดดี๊กัน”
จิ้นเฟิงเฉินพาพวกเขามาถึงร้านเสื้อผ้าเด็กก็ออกไปแล้ว บอกว่ามีธุระต้องจัดการ
“ได้ครับ”
เสี่ยวเป่าหมุนตัวจะเดินไปทางห้องลองชุด ทันใดนั้น มีเงาสีดำโผล่มาด้านหน้าเขา ขวางทางที่เขาเดินไป
คือลูกชายของผู้หญิงอ้วนคนนั้น
“เธอผลักเขาแล้ว ยังพูดว่าไม่ได้เป็นอะไร ต้องลงมือตีเขาถึงจะนับเหรอ! ห้ะ?” ผู้หญิงอ้วนตะคอกอย่างลนลาน
มองดูท่าทางคร่ำครวญของฝั่งตรงข้าม จู่ๆ เจียงสื้อสื้อก็สงบลงทันที รู้สึกว่าคุยกับคนแบบนี้ มันสิ้นเปลืองเวลา สิ้นเปลืองชีวิต
เธอหันไปปรึกษากับเสี่ยวเป่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “พวกเราเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วให้พี่ชายคนนี้ ดีไหม?”
เสี่ยวเป่าพยักหน้า “ได้ครับ”
เห็นเธอไม่สนใจตัวเอง ผู้หญิงอ้วนโกรธกว่าเดิม พุ่งเข้าไปผลักเธอ ด่าว่า “เธอหมายความว่ายังไง? เห็นฉันกับลูกชายฉันเป็นอะไร?”
เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึกๆ อดทนและอธิบาย “คุณผู้หญิงคะ ลูกชายของเธออยากได้ชุดที่อยู่บนตัวของลูกชายฉัน ฉันถอดออกมาให้เขาก็แก้ปัญหาเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”
“แล้วเรื่องที่เธอผลักลูกชายฉันล่ะ?”
รู้สึกเหมือนไฟโกรธกำลังเดือดอยู่บนอก เจียงสื้อสื้อพยายามทนไว้ “ฉันบอกแล้วว่าลูกชายเธอผลักลูกชายฉันก่อน ถ้าจะแก้ปัญหา ก็แก้ปัญหาเรื่องนี้ก่อนเถอะค่ะ”
“เฮอะๆ!” ผู้หญิงอ้วนหัวเราะเยาะ “ทำไม? จะให้ลูกชายฉันขอโทษลูกชายเธอก่อนเหรอ?”
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “การขอโทษไม่ใช่เรื่องพื้นฐานที่สุดเหรอคะ?”
“ไม่มีทาง!” ผู้หญิงอ้วนโบกมือ พูดอย่างเย่อหยิ่ง “ลูกชายฉันไม่มีทางขอโทษ เธอฝันเถอะ”
เจียงสื้อสื้อยิ้มด้วยความโกรธ “ได้ งั้นฉันก็ไม่มีทางขอโทษ”
ในเมื่อเธอเป็นคนไม่มีเหตุผล งั้นก็ไม่ต้องมีเหตุผลแล้ว!
พนักงานที่อยู่ข้างๆ เห็นเหตุการณ์จึงรีบพุ่งเข้ามาห้ามเธอ “คุณผู้หญิงคะ มีอะไรก็คุยกันดีๆ นะคะ อย่าลงไม้ลงมือกันเลยค่ะ”
“ไสหัวของเธอไปนะ!” ผู้หญิงอ้วนผลักพนักงานออก พนักงานผอมมาก ทีเดียวก็ล้มลงทันที
ผู้หญิงอ้วนยกมือขึ้นอีกรอบเพื่อจะตี ดวงตาของเจียงสื้อสื้อมีแสงวาบ เสือไม่โกรธมองเธอเป็นแมวป่วยเหรอ?
“เพี๊ยะ!”
ทันใดนั้นเสียงตบหน้าดังขึ้นในร้าน ทุกคนต่างตะลึง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！