ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 337

บทที่ 337 โอเค ฉันตกลง

ซูชิงหยิงไปต่างประเทศแล้ว

หลังจากพ่อจิ้นและแม่จิ้นรู้การตัดสินใจของเจียงสื้อสื้อแล้ว พวกเขาก็ประหลาดใจมาก

แต่เมื่อกลับมาคิดว่า เธอใจดีขนาดนี้ จึงไม่มีอะไรน่าแปลกใจที่เธอจะทำเช่นนี้

คราวนี้ ปัญหานี้ได้รับการแก้ไขอย่างน่าพอใจแล้ว

เจียงสื้อสื้อเริ่มตั้งใจกับงานของเธอ เธอจะต้องทำแผนการโฆษณาที่ยอดเยี่ยมให้เสร็จภายในสองสัปดาห์

ลู่เจิงส่งผลิตภัณฑ์ของ บริษัท อีกฝ่ายให้เธอ

หลังจากที่เธอได้รับ เธอก็ลองใช้ด้วยตัวเอง และขอให้แม่จิ้นทดลองใช้ จากนั้นก็เขียนความรู้สึกหลังใช้ทั้งหมดของแม่จิ้นไว้

พอเริ่มทำงาน เธอก็มักลืมเวลา บางครั้งเมื่อถึงเวลากินข้าว พ่อบ้านขึ้นมามาตะโกนเรียกหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ลงไป

หลายครั้งติดต่อกัน แม่จิ้นเป็นห่วงร่างกายของเธอมาก เธอถือโอกาสนำผลไม้มาให้เธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูด

“ สื้อสื้อ เธออยากทำงานเราไม่มีปัญหาอะไร แต่เธอต้องรู้ตัวเองหน่อยไหม? เมื่อถึงเวลากินข้าวก็ลงไปกินข้าว ถึงเวลาพักผ่อนก็ควรพักผ่อน อย่าใช้เวลาและความคิดทั้งหมดไปกับการทำงาน ไม่งั้นร่างกายจะดีขึ้นได้อย่างไร? "

คำจู้จี้จุกจิกของแม่จิ้นทำให้เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะนึกถึงแม่ของเธอ ผู้ซึ่งใจดีและอบอุ่นมากเช่นกัน

เธอยิ้มให้แม่จิ้นและพูดว่า "คุณป้าคะ ฉันรู้ลิมิตตัวเองดี ท่านไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะคะ"

"ฉันจะไม่เป็นห่วงได้ยังไง? สองวันที่ผ่านมานี้เธอยุ่งมากแค่ไหน ยังไม่ได้ทานอาหารดีๆเลย ฉันไม่เป็นห่วงได้อย่างไร?"

แม่จิ้นยิ่งพูดยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ และสีหน้าของเธอก็แย่ลง

เมื่อเห็นว่าเธอโกรธจริงจัง เจียงสื้อสื้อก็แอบแลบลิ้นออกมา แล้ววางงานในมือลงอย่างรวดเร็ว แล้วลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาเธอ

"คุณป้าคะ ฉันรู้จักร่างกายของฉันดีอยู่แล้ว มันดีขึ้นมากแล้ว" เธอเอาแขนโอบไหล่แม่จิ้นไว้ แล้วพาเธอไปนั่งลงที่โซฟา

จากนั้นก็พูดต่อว่า: "คุณป้าคะ ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉัน แต่ฉันสบายดีจริงๆ แค่งานเล็กๆน้อยๆ ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกค่ะ"

"จริงเหรอ?" แม่จิ้นจ้องมองเธออย่างโกรธ ๆ

"ใช่" เจียงสื้อสื้อยิ้มและพยักหน้าอย่างแรง "เมื่อก่อนฉันยุ่งมากกว่านี้อีก และบางครั้งฉันก็ไม่มีเวลากินหรือนอนด้วยซ้ำ ดังนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันสบายดี"

"ไม่ทันกินข้าวไม่ทันนอนหรอ?" แม่จิ้นขมวดคิ้วมองดูเธอขึ้น ๆ ลง ๆ "ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอผอมขนาดนี้ ไม่ได้แล้ว ในครอบครัวจิ้นเธอทำแบบเมื่อก่อนไม่ได้ ที่บ้านมีแค่เฟิงเฉินก็พอแล้ว เธอเชื่อฟังฉัน กินข้าวดีๆและนอนให้เป็นเวลา เข้าใจไหม?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า "โอเคค่ะ"

แม่จิ้นถึงจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ“ เธออย่าทำแบบเฟิงเฉินนะ เขาทำงานทีไรก็ไม่สนใจใครเลยทุกที ก่อนที่เขาจะรู้จักเธอ ในสายตาของเขามีแต่งานเท่านั้น นับประสาอะไรกับหาแฟน แต่โชคดีที่มีเธอ”

เธอคิดว่าลูกชายของเธอจะได้อยู่กับงานไปตลอดชีวิตซะแล้ว แต่โชคดีที่มีเจียงสื้อสื้อเข้ามา ลูกชายของเธอถึงได้เหมือนคนขึ้นมาหน่อย

"คุณป้าคะ ก็เพราะว่ามีเฟิงเฉิน จิ้นกรุ๊ปถึงได้มีวันนี้ไม่ใช่หรือคะ?" เจียงสื้อสื้อพูดแทนคนของเธอ

แม่จิ้นถอนหายใจ“ เป็นเช่นนี้ก็จริง แต่ฉันอยากให้เขาเป็นเหมือนคนธรรมดาทั่วไปมากกว่า แต่งงานมีภรรยามีลูกและมีครอบครัวที่มีความสุข ฉะนั้น ... ”

เธอมองไปที่ เจียงสื้อสื้ออย่างอ่อนโยน "ฉันขอบคุณเธอมากๆนะ สื้อสื้อ"

เจียงสื้อสื้อผงะ "ขอบคุณสำหรับอะไร?"

เธอเป็นผู้หญิงที่เคยมีลูกมาก่อน พวกเขาไม่รังเกียจเธอก็ดีมากแล้ว ตอนนี้กลับขอบคุณเธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่กล้าคิด

"ขอบคุณที่นำความสุขมาให้เฟิงเฉินและเสี่ยวเป่า"

ความสุข?

เจียงสื้อสื้อ หัวเราะเบา ๆ "ที่จริงฉันควรจะขอบคุณพวกคุณมากกว่า ที่ทำให้ฉันได้มีความอบอุ่นและความสุขของครอบครัวอีกครั้ง คุณป้าคะขอบคุณคุณและคุณลุงจริงๆนะคะ"

แม้ว่าตอนแรกพวกเขาจะไม่ชอบเธอ แต่ในที่สุดพวกเขาก็ยอมรับเธอ

เธอรู้สึกขอบคุณพวกเขามากที่ยอมรับผู้หญิงอย่างเธอ

"เด็กโง่ ขอบคุณอะไรกัน" แม่จิ้นตบๆที่มือเธอ "อย่าพูดอะไรที่น่าเขินอายแบบนี้เลย เธอไปกินผลไม้ก่อนค่อยทำงานนะรู้ไหม?"

"ใช่" Jiang Sese พยักหน้าอย่างแรง

"ออกจากโรงพยาบาล?" ส้งหวั่นชีงขมวดคิ้ว "ขายังไม่หายดี จะออกจากโรงพยาบาลได้อย่างไร?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิ้นเฟิงเหรารู้สึกไม่พอใจทันที "หวั่นชีงนี่คุณอยู่ข้างผมหรืออยู่ข้างเขา?"

“ ฉันอยู่ข้างความจริง” ส้งหวั่นชีงตอบด้วยรอยยิ้ม

จิ้นเฟิงเหราเถียงไม่ออก และทำได้แค่หันหน้าหนีไม่อยากมองพวกเขา

"คุณหมอไปยุ่งก่อนเถอะค่ะทางนี้ปล่อยให้ฉันจัดการ" ส้งหวั่นชีงพูดกับหมอด้วยรอยยิ้ม

“ โอเค ถ้างั้นช่วยเกลี้ยมกล่อมเขาหน่อยนะ”

"ได้ค่ะ"

หลังจากมองดูคุณหมอออกไปแล้ว ส้งหวั่นชีงก็หันหน้าไปมองจิ้นเฟิงเหรา เมื่อเห็นว่าเขาโกรธไม่ยอมมองเธอ เหมือนเด็กเลย เธอก็อดหัวเราะไม่ได้

ดื้อได้ใจจริงๆ!

"เฮ้ จิ้นเฟิงเหรา นายอยากได้หมายเลขโทรศัพท์หัวหน้าพยาบาลของเราไม่ใช่หรือ? ฉันให้นาย"

หลายวันมานี้ พวกเขาสนิทมากพอที่จะเรียกเขาด้วยชื่อ และเธอรู้ว่าจุดอ่อนของเขาคืออะไร

เมื่อเธอพูดแบบนี้จิ้นเฟิงเหราก็หันหน้ามาทันทีและถามอย่างไม่แน่ใจ: “คุณจะให้ผมหรือ? คุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?"

“ ตราบใดที่นายเชื่อฟังและไม่โวยวายที่จะออกจากโรงพยาบาล ฉันก็จะให้นาย” ส้งหวั่นชีงเอ่ยคำขอของเธอออกมา

จิ้นเฟิงเหราหรี่ตาและคิดคำพูดของเธออย่างจริงจัง

ส้งหวั่นชีงไม่ได้เร่งเขา แต่เปลี่ยนยาให้เขาไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จิ้นเฟิงเหราถึงจะพูดว่า: "โอเค ผมตกลง"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มือของส้งหวั่นชีงก็หยุดลง ดวงตาของเธอกระพริบและเธอหันไปมองเขาทันที หัวเราะและพูด: "ดูเหมือนว่าผู้หญิงจะสำคัญกว่าการออกจากโรงพยาบาลนะ”