ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 338

บทที่ 338 เอาคืนเป็นสิบเท่าร้อยเท่า

จิ้นเฟิงเหราหัวเราะเบา ๆ เขาเป็นคนพูดทุกอย่างที่คิดอยู่แล้ว เขามองไปที่ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของส้งหวั่นชีงจู่ๆเขาก็พูดว่า “ไม่งั้นก็ เอาของคุณให้ผมก็ได้นะ ”

ส้งหวั่นชีงถึงกับผงะแล้วหัวเราะอย่างรวดเร็วและพูดติดตลกว่า "ฉันไม่ให้นายหรอก ฉันมีแฟนแล้ว"

บรรยากาศในห้องคนไข้เงียบลงอย่างแปลกๆ

หลังจากตกตะลึงชั่วครู่จิ้นเฟิงเหราก็ยิ้ม“ ช่างน่าเสียดายจริงๆ แต่เดิมผมว่าจะให้โอกาสคุณสักหน่อย อย่างไรก็ตาม คนที่หล่อและรวยอย่างผม มีไม่มากแล้วจริงๆ"

คนรวยที่หลงตัวเองขนาดนี้ก็หายากเช่นกัน ส้งหวั่นชีงกล่าวเพิ่มในใจ โดยพูดอย่างไม่มีความเมตตาเลยว่า "ถ้าอย่างงั้นต้องขอบคุณมากๆนะคะ แต่ฉันไม่ต้องการ”

“ คุณพูดแบบนี้ ผมเสียใจมากนะ” จิ้นเฟิงเหรากุมหัวใจของเขาด้วยท่าทางเศร้าๆ

ส้งหวั่นชีงหัวเราะออกมา เธอไม่เคยเห็นคนอย่างจิ้นเฟิงเหรา

"เป็นยังไงบ้าง ผมสามารถทำให้คุณมีความสุขได้ ทิ้งแฟนของคุณไปเถอะ มาเข้าอ้อมแขนของผมดีกว่า หวั่นชีง" จิ้นเฟิงเหรากระพริบตาใส่เธอ

“ เลิกปากดีได้แล้ว เจ็บขนาดนี้แล้วยังไม่หยุดอีก”

หลังจากพูดจบ เปลี่ยนยาเสร็จพอดี ส้งหวั่นชีงก็ลุกขึ้นและเดินจากไป

ในห้องพักคนไข้จิ้นเฟิงเหรา เฝ้าดูร่างเพรียวของเธอที่กระพริบหายไปตรงประตู เขาเบะริมฝีปากรู้สึกเบื่อเธอมีเจ้าของแล้ว น่าเสียดายจัง เขาไม่เคยยุ่งกับคนมีเจ้าของ

ดูเหมือนว่า ความสนุกสนานของเขาลดลงไปหนึ่งอย่าง

ชิช้ะ น่าเสียดายจริงๆ

ในช่วงบ่ายของวันนั้น ซูชิงหยิงได้ดำเนินการทั้งหมดและเตรียมเดินทางไปต่างประเทศ

อารมณ์ของเธอซับซ้อนมาก มือของเธอที่ถือหนังสือเดินทางไว้ก็สั่นเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าเธอจะออกจากประเทศนี้ด้วยวิธีนี้

ไม่เพียงแค่เสียงศักดิ์ศรี แต่ยังไม่เต็มใจด้วย

"ทุกอย่างจะดีขึ้น" เว่ยจี้เหิงปลอบอย่างอ่อนโยนอยู่ข้างๆเธอ

ซูชิงหยิงหยุดชั่วคราวแล้วเงยหน้าขึ้นมองไปที่ เว่ยจี้เหิง

วันนี้เธอไปต่างประเทศ ยกเว้นพ่อแม่ ไม่น่าเชื่อว่ามีเพียงชายคนนี้เท่านั้นที่มาส่งเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ซูชิงหยิงก็เกลียดมากขึ้น

ในอดีตเมื่อตอนที่ตระกูลซูรุ่งเรือง ไม่รู้ว่ามีคนมากแค่ไหนที่ต้องการเกาะติดและคนที่ประจบซูชิงก็ยิ่งนับไม่ถ้วน

เมื่อถูกไล่ออกก็ไม่มีแม้แต่เพื่อนที่จะมาเยี่ยมเธอ

สิ่งที่เรียกว่าเพื่อนนั้น ล้วนขึ้นอยู่กับผลประโยชน์ทั้งนั้น ทันทีที่เธอสูญเสียตำแหน่งและสถานะที่น่าภาคภูมิใจไป ทุกคนก็หายไป

น่าเสียดายที่เธอเข้าใจมันช้าเกินไป

เว่ยจี้เหิงหยิบกระเป๋าของซูชิงหยิงออกมาจากท้ายรถ เมื่อเห็นว่าซูชิงหยิงยังอยู่ในรถ เขาจึงเรียกเธอไปสองครั้ง ซูชิงหยิงก็กลับมามีสติและลงจากรถไป

"เมื่อคุณไปถึงที่นั่นแล้ว ก็ใช้ชีวิตดีๆ หากคุณต้องการอะไร ก็โทรหาผมและอย่าลำบากตัวเอง โทรศัพท์มือถือของผมจะเปิดไว้สำหรับคุณตลอด 24 ชั่วโมง"

คำพูดที่อบอุ่นดังขึ้นในหูของเธอ หัวใจของซูชิงหยิงหวั่นไหว หัวใจที่เย็นชาของเธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เธอขอบคุณอย่างจริงใจ "จี้เหิงขอบคุณนะ ขอบคุณที่ยอมมาส่งฉัน ขอบคุณที่คุณเต็มใจที่จะปรากฏตัวอีกครั้ง”

"คุณไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้น" เว่ยจี้เหิงยิ้มและพูด "คุณดูแลตัวเองให้ดี เมื่อผมมีเวลา ผมจะไปหาคุณแน่นอน"

พ่อซูก็เดินเข้ามาเช่นกัน บอกด้วยความรักว่า "เรื่องที่นั่นฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว ซึ่งก็คล้าย ๆ กับที่บ้านเรา ชิงหยิงอีกไม่นานพ่อโอนทรัพย์สินไป แล้วก็จะไปอยู่ที่นั่นเป็นเพื่อนหนูนะ ไม่ต้องกลัว คราวนี้คุณแม่จะไปพร้อมหนู เธอจะดูแลหนูเอง พวกเธอรอสักระยะหนึ่ง ถึงเวลานั้นแล้ว ครอบครัวเราสามคนจะยังคงอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มุมปากของซูชิงหยิงก็กระตุก และทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่า ชายคนนี้ที่พยุงทุกอย่างไว้ให้เธอนั้นอายุมากแล้ว

ผมที่หวีอย่างเรียบร้อยของเขา มีผมหงอกเพิ่มมาจำนวนมาก และรอยตีนกาที่มุมตาของเขาก็ลึกขึ้นเช่นกัน ในเวลาเพียงไม่กี่วันเขาแก่ลงเยอะเลย