ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 339

บทที่ 339 ฉันกลับรู้สึกว่าโชคดีเล็กน้อย

พ่อจิ้นขัดคำไว้ทันเวลาและแม่จิ้นก็พูดไม่ออก

ตอนนี้แม่จิ้นเพิ่งจะนึกได้ว่าลูกชายคนเล็กของเธอที่ยังอยู่ในโรงพยาบาล ต้องการคนดูแล แม้ว่าเธอจะยังคงเป็นห่วงเสี่ยวเป่า แต่เธอก็ต้องยอม

"โอเคครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลเสี่ยวเป่า และสื้อสื้อให้ดี"

เมื่อรู้ว่าแม่จิ้นกังวลเรื่องอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็สัญญากับแม่จิ้นอีกครั้งก่อนจะออกไป

เธอส่งทั้งสามคนไปอย่างไม่เต็มใจ แม่จิ้นกลับไปที่ห้องครัวด้วยอารมณ์เป็นห่วง

เมื่อรับรู้ถึงอารมณ์ของภรรยา พ่อจิ้นก็ตามเข้าไปในครัว เมื่อเห็นว่าแม่จิ้นเหม่อลอยเล็กน้อย เขาจึงปลอบเธอว่า "ตอนนี้ลูก ๆ โตแล้ว และมีความคิดเป็นของตัวเอง คุณควรปล่อยมือได้แล้ว"

"แต่อาการบาดเจ็บของ เสี่ยวเป่าเพิ่งจะหายดี ฉันเป็นห่วงจริงๆ ต้องโทษเฟิงเหราที่ทำให้ฉันไม่ได้อยู่กับเสี่ยวเป่า" แม่จิ้นหยุดงานในมือลงและอดไม่ได้ที่จะบ่น

"ฮ่าฉึ้ย -"

ในตอนนี้จิ้นเฟิงเหราซึ่งอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลก็จามออกมา เขาลูบๆจมูกและพึมพำ“ ใครกำลังคิดถึงฉัน?”

เขาเล่นโทรศัพท์อย่างเบื่อๆ จิ้นเฟิงเหราทนไม่ได้แล้วจริงๆ เขาอยู่คนเดียวมาหลายวันแล้ว แม้แต่พยาบาลเขาก็ไม่ค่อยได้เจอ สำหรับจิ้นเฟิงเหราแล้วนี่ทรมานยิ่งกว่าฆ่าเขาเสียอีก

แต่ไม่เป็นไรถ้าพยาบาลไม่มา เขาก็ออกไปเดินเล่นเองด้วยไม้ค้ำได้

เมื่อเห็นผู้คนในสวนเดินเล่นต่างยุ่งเรื่องของตัวเอง เป็นคนธรรมดาที่ดิ้นรนเพื่อหาเลี้ยงชีพ นี่เป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ทางสายตาสำหรับเขาที่คุ้นเคยกับการทำการใหญ่มาตลอด

เพื่อการพักฟื้นที่ดี คณบดีได้สั่งห้ามไม่ให้พยาบาลไปรบกวนเขาเป็นการส่วนตัวมานานแล้ว ใครให้คุณชายรองของเรามีเสน่ห์มากเกินไป แต่ก็ยังมีหญิงสาวตัวเล็ก ๆ อีกมากมายที่ยอมเสี่ยงโดนทำโทษเพื่อมาแอบดูเขาตรงหน้าต่างประตู

วันนี้จิ้นเฟิงเหรามาที่สนามเดินเล่นตามปกติ ไม่นานหลังจากนั่งลง เขาก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันดังขึ้นจากที่ไม่ไกลนี้ ซึ่งเป็นเรื่องแปลกมากสำหรับเขา

เขาแอบฟังและพบว่ามีสามเสียง ในนั้นมีหนึ่งเสียงที่เขาคุ้นเคยก็คือพยาบาลตัวน้อยคนนั้น

ขณะที่เขากำลังจะเดินเข้าไป เขาก็ได้ยินเสียงพยาบาลตัวน้อยตะคอกด้วยความโกรธ "หลินเซินนายทำแบบนี้กับฉันได้อย่างไร!"

จิ้นเฟิงเหราสงสัยเล็กน้อย ปกติแล้วพยาบาลตัวน้อยดูใจดีมาก เรื่องอะไรที่ทำให้เธอโกรธขนาดนี้

ขณะที่เขากำลังสงสัย เสียงแหลมๆของผู้หญิงอีกคนก็ดังขึ้น และน้ำเสียงของเธอก็ค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง “ เธอยังกล้าที่จะถามคนอื่นหรือ ไม่ดูเลยว่าตัวเองเป็นยังไง ครอบครัวธรรมดาๆ เป็นคนธรรมดาๆ หัวโบราณและน่าเบื่อ ผู้ชายคนไหนชอบเธอสิแปลก ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้จิ้นเฟิงเหราก็อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากของเขา สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดมันเจ็บมากนะ ไม่รู้ว่าพยาบาลตัวน้อยจะตอบกลับอย่างไร เขาอดไม่ได้ที่จะคิดเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน

ในขณะนี้ส้งหวั่นชีงตะโกนว่า "หุบปากไปเลยนะ เธอไม่มีสิทธิ์พูด!"

“ส้งหวั่นชีง คุณนั่นแหละที่ควรหุบปาก ตอนนี้คนที่ผมรักคือฉีหรั่นคุณไม่มีสิทธิ์ตะคอกใส่เธอ อีกอย่าง เธอมีลูกของผมอยู่ในท้องแล้ว ผมจะบอกให้ว่าเราจบกันแล้ว"

ในเวลาเดียวกันเสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้น จิ้นเฟิงเหราเขย่งเท้าและมองดู เขาเห็นว่าชายคนนั้นพาผู้หญิงคนนั้นเดินจากไปอย่างได้ใจ เหลือเพียงพยาบาลตัวน้อยที่ยืนอยู่ตรงนั้น

ตอนนี้เขาเข้าใจว่า ส้งหวั่นชีงกำลังถูกคนเลวๆสองคนนี้รังแก หลังจากคิดๆเรื่องนี้แล้ว ถ้าเขาปรากฏตัวตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสม เขากำลังจะเดินออกไป ก็พบว่าส้งหวั่นชีงกำลังเดินก้มหน้ามาทางนี้ .