ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 340

บทที่ 340 คุณใจกล้ามาก

เมื่อเธอมาถึงซูเปอร์มาร์เก็ต ส้งหวั่นชีงหยิบเหล้าไปสองสามขวด แต่เธอจะไม่ให้จิ้นเฟิงเหรา

ดื่ม เธอรู้ว่าเขาแค่อยู่เป็นเพื่อนตัวเอง แม้ว่าจิ้นเฟิงเหราจะเป็นคนไม่สนใจอะไร แต่เธอจะไม่ทำอะไรใจร้อน

ในฐานะเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ อย่างน้อยจรรยาบรรณในวิชาชีพก็ยังมีอยู่ เธอหยิบเครื่องดื่มมา1ขวดแล้วไปคิดตัง

หลังจากกลับมา ส้งหวั่นชีงก็ส่งเครื่องดื่มในมือของเธอให้จิ้นเฟิงเหราทำให้เขามองบนอย่างแรง

“ ตอนนี้คุณได้รับบาดเจ็บ คุณดื่มไม่ได้ คุณดื่มมันแทนเหล้าเป็นเพื่อนฉันเถอะ ” ส้งหวั่นชีงพูดและเปิดขวดเหล้ามา

จิ้นเฟิงเหราทำได้แค่ยอมรับ และหยิบเครื่องดื่มขึ้นมา แต่เขาก็รู้ตัวดีว่า เขาได้รับบาดเจ็บและต้องระวังหน่อย

มิฉะนั้นหากแม่ของเขารู้ว่าเขากินเหล้าในวันนี้ เขาจะต้องถูกตีตายแน่ๆ จิ้นเฟิงเหราคงไม่กล้าเอาชีวิตของเขามาเสี่ยง

ส้งหวั่นชีงที่อยู่ด้านข้างภายนอกดูเหมือนไม่มีอะไร แต่เธอก็ยังเหม่อลอยเล็กน้อย เมื่อจิ้นเฟิงเหราเห็นเช่นนี้เขาก็ยกเครื่องดื่มขึ้นและชนกับส้งหวั่นชีงและพูดอย่างเสียงดัง "ไชโยกับการที่คุณได้ออกมาจากผู้ชายเลวๆสักที !"

เธอรู้สึกขบขันกับคำพูดของเขา ส้งหวั่นชีงดื่มเหล้าคำแรกลงไป ก็สำลักขึ้นมา จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นภาพที่เธอกระโดดเต้นขึ้นมา

ส้งหวั่นชีงจ้องมองเขา จากนั้นก็กลับไปนั่งลงอีกครั้ง เหล้านี้เข้าปากมีรสฝาดเล็กน้อยและตามด้วยรสเผ็ดเล็กน้อย แต่เมื่อชินแล้วเธอก็รู้สึกอุ่น ๆ ในท้องเล็กน้อย

สำหรับคนที่ไม่ค่อยสัมผัสแอลกอฮอล์อย่างส้งหวั่นชีงเธอรู้สึกแปลกใจเกี่ยวกับความรู้สึกตอนเมามากๆ เธอจึงดื่มทีละขวดด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง

จิ้นเฟิงเหรารู้ดีว่าวิธีการดื่มแบบนี้ไม่ดีต่อร่างกาย แต่ตอนนี้สำหรับส้งหวั่นชีงแล้วนี่อาจเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการระบายอารมณ์ของเธอ

แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ ส้งหวั่นชีงดื่มได้เยอะ มีขวดเปล่ามากมายอยู่ที่พื้น แต่ส้งหวั่นชีงยังดูโอเค เหมือนคนปกติ

ไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะดื่มเก่งขนาดนี้

แต่วินาทีถัดไปความคิดเขาก็ผิดไป

.........

ส้งหวั่นชีงนอนตัวตรงอยู่บนพื้นโดยที่ยังถือขวดเหล้าไว้ในมือ ตอนนี้เธอแค่รู้สึกเวียนหัวและเมานิดหน่อย เธอไม่เคยมีความรู้สึกนี้มาก่อน และเธอไม่สามารถแยกได้ว่ามันคือความจริงหรือความฝัน

เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้จิ้นเฟิงเหราก็รู้สึกปวดหัวกับเธอ

เขาพยุงเธอขึ้นจากพื้นด้วยขาที่เป๋ ส้งหวั่นชีงล้มลงในอ้อมแขนของเขา เธอลืมตาขึ้นและมองไปที่คนตรงหน้า เธอตบตีเขาและพูดอย่างคลุมเครือ

"จิ้น ... จิ้นเฟิงเหรา ทำไมคุณกลายเป็นจิ้นเฟิงเหราหลายคน ... เรอ... "

จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ที่จะทำหน้าเซ็งๆ กลิ่นแอลกอฮอล์พุ่งท่วมใบหน้าของเขา

“ คุณเมาแล้ว”

"ฉันไม่เมา ใครบอกว่าฉันเมา คุณดูสิว่าฉันยังยืนได้" ส้งหวั่นชีงยืนขึ้นโดย เพิ่งจะยืนขึ้นเธอก็ล้มลงอีกครั้ง จิ้นเฟิงเหราตกใจก็รีบเดินไปปกป้องศีรษะของเธอไว้ เพราะกลัวว่าเธอล้มไปโดน

ตอนนี้ส้งหวั่นชีงเมาเต็มที่แล้ว และเริ่มร้องไห้ขึ้นมา เธอทุบตีไปที่ไหล่จิ้นเฟิงเหราและร้องว่า "ทำไมฉันถึงเป็นคนที่ถูกทิ้ง ฉันก็อยากให้ใครสักคนมารักฉัน ... ฉันก็อยากมีความรักที่สมบูรณ์แบบ ทำไมถึงไม่ถึงตาฉันสักที ... "

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด จิ้นเฟิงเหราก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้จะกระทบกับเธอจริงๆ

“ เรารู้จักกันมาสองปีแล้ว เขาบอกว่าจะแต่งงานกับฉัน แต่ทำไมเขาถึงไปหลงรักคนอีกคนได้ หรือว่าการมีอะไรกันมันสำคัญกับผู้ชายขนาดนั้นเลยหรือ?”

ส้งหวั่นชีงมองจิ้นเฟิงเหราด้วยสายตาที่งุนงง เธอคิดไม่ออกจริงๆว่าพวกเขาสองคนผ่านความยากลำบากมามากมายขนาดนี้ และพวกเขาจะพ่ายแพ้ให้กับสิ่งนี้ .....

"มันไม่สำคัญหรอก ตราบใดที่ผู้ชายคนหนึ่งรักคุณจริงๆ เขาจะไม่บังคับให้คุณทำในสิ่งที่คุณไม่ชอบ ดังนั้นฉันจึงดีใจแทนคุณที่ได้ออกมาจากผู้ชายเลวๆ" จิ้นเฟิงเหราตอบ