ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 34

บทที่34 เขาแค่อยากจะจัดการแก

ตอนที่เขากำลังคิดอยู่นั้น หลี่เซิ่งก็เดินเข้ามาพูดว่า “สวัสดีครับคุณชายรองผมเป็นผู้จัดการของบริษัทX.C. หลี่เซิ่งครับ”

จิ้นเฟิงเหราค่อยนั่งๆ ตรงขึ้นมาแล้วตอบว่า “คุณหลี่ สวัสดีครับ”

หลี่เซิ่งมองคนที่ยืมตรงหน้าอย่างระวัง แล้วยิ้มพร้อมพูด “คุณชายรองครับ คุณมาทั้งทีทำไมไม่ติดต่อมาก่อนล่ะครับ ผมจะได้ไปต้อนรับคุณ”

จิ้นเฟิงเหรายิ้มแล้วก็พูด “พอดีว่าผ่านพอดีครับ ก็เลยเข้ามาดูว่าโปรเจคทำถึงไหนแล้ว แต่ไม่คิดว่ามาผิดเวลาคุณหลี่กำลังยุ่งอยู่พอดีเลย ผมไม่ได้รบกวนใช่ไหมครับ?”

“ฮ่าๆ ไม่ได้รบกวนครับๆ”

หลี่เซิ่งยังไม่ทันได้ตอบ หลานซือเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับตอบไปก่อน

แล้วจิ้นเฟิงเหรา เพิ่งจะสังเกตเห็นเขา ก็เลยถามพร้อมความสงสัย “คุณคือ?”

หลานซือเฉินอึ้งและรู้สึกอายเล็กน้อย

อย่างน้อยๆ เขาก็เป็นคนดังใน เมืองจิ่นนะเนี่ย แต่จิ้นเฟิงเหรากลับไม่รู้จักเขา!

เจียงนวลนวลไม่ค่อยพอใจ ก็เลยถามออกไปว่า “นายไม่รู้จักซือเฉินหรอ?”

“ฉันต้องรู้จักเขาด้วยหรือ?”

จิ้นเฟิงเหรายักคิ้วเล็กน้อย แล้วกวาดสายตาไปทางหลานซือเฉิน เหมือนกำลังถามว่า นี่เป็นคนใหญ่คนโตจากไหนหรือ?

หลานซือเฉินรู้สึกขายหน้าเบาๆ แล้วเขาก็มองแรงไปที่เจียงนวลนวล แล้วรีบตอบเขาไปว่า “คุณชายรองไม่รู้จักผมก็เป็นเรื่องปกตินะครับ เพราะคุณเป็นคนใหญ่คนโต แล้วก็ยุ่งงานอยู่ทุกวัน แต่ผมเนี่ยได้ยินชื่อเสียงของคุณชายรองมาสักพักแล้วนะครับ ผมหวังตลอดว่าเราจะมีโอกาสได้รู้จักกันสักหน่อย แต่ว่าก็ไม่มีโอกาสเลย ไม่คาดคิดว่าวันนี้จะเจอคุณที่นี่ ถือว่าเป็นเกียรติอย่างมากเลยนะครับ”

“อ๋อ”

จิ้นเฟิงเหราเย็นชามาก เขาดูหยิ่งที่สูงส่งเป็นคนที่ยากที่จะเข้าถึง

ตรงนี้ก็แอบเหมือนพี่ชายเขาอยู่บ้างเล็กน้อย

หลานซือเฉินไม่ได้สนใจอะไร เขาคิดว่าตัวเองดีพอ ก็เลยพูดต่อว่า “คุณชายรองผมเป็นประธานคนปัจจุบันของหลานซื่อกรุ๊ป หลานซือเฉิน นี่เป็นนามบัตรของผมครับ”

“อ๋อ เป็นคนของหลานซื่อกรุ๊ปนี่เอง”

จิ้นเฟิงเหรามองไปที่นามบัตรแต่ไม่ได้ยื่นมือไปรับ แต่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ว่า “ก่อนหน้านี้ได้ข่าวว่า ตระกูลหลานมีลูกหลานที่เก่งๆ อยู่คนหนึ่ง เป็นวัยรุ่นยุคใหม่ของ เมืองจิ่น มีความสามารถด้านการทำธุรกิจ เทียบเท่าลูกชายสองคนของตระกูลจิ้นได้เลยทีเดียว...... ตอนนั้นก็คิดอยู่ว่าต้องเจอกันสักหน่อยแล้ว ไม่คิดว่าได้เจอเจ้าตัวแล้วจริงๆ ”

พอหลานซือเฉินได้ยินก็แอบตกใจเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของจิ้นเฟิงเหราจะดูปกติ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเหมือนโดนเขาพูดแซะอยู่

เขารีบตอบกลับไปอย่างไวพร้อมหัวเราะ “คุณชายรองก็ว่าไปครับ มันเป็นแค่ข่าวลือที่เขาพูดๆ กันครับ ผมจะเทียบคุณกับคุณชายใหญ่ติดได้ยังไงล่ะครับ คุณสองคนนั่นแหละที่เป็นรุ่นใหม่ไฟแรงที่สุดของเมืองจิ่นในตอนนี้”

พอจิ้นเฟิงเหราฟังจบเขาก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

คงไม่ต้องให้นายมาเป็นคนพูดหรอกว่ากูมีความสามารถ

หลี่เซิ่งเห็นเขาสองคนคุยกันขึ้นมา ก็เลยรีบขัดจังหวะ “คุณชายรองคุณมาดูความคืบหน้าของโปรเจคไม่ใช่หรอครับ เดี๋ยวผมไปเอาเอกสารในตอนนี้เลยครับ......”

......................... ดูจบก็รีบไปเถอะ อย่ามาขัดขวางเราทำธุรกิจกันเลย

จิ้นเฟิงเหราเองก็ไม่อยากพูดมากกับหลานซือเฉิน เขารีบตอบตกลงว่า “ได้ นายไปหยิบมาเลย เดี๋ยวฉันมีนัดกับประธานธนาคาร ธนาคารย่าไท่ อย่าทำให้ฉันต้องเสียเวลา”

“ครับครับ ผมไปเดี๋ยวนี้เลยนะครับ”

หลี่เซิ่งไม่กล้าช้าแม้แต่วินาทีเดียว เขารีบสั่งคนให้ไปหยิบเอกสารมา

ทีมงานที่อยู่หลังหลานซือเฉินเริ่มเห็นว่าท่าทางจะเริ่มไม่ดี นี่เพิ่งจะคุยไปไม่กี่ประโยคเอง ยังไม่ทันได้คุยเรื่องงานเลยเขาก็จะไปแล้วหรอ

หลานซือเฉินเองก็ปวดหัวไม่แพ้กัน

แต่ว่าสักพักเขาก็ใจเย็นลง

ไหนๆ วิธีนี้ก็รับมือกับอีกฝ่ายไม่ได้ ถ้างั้นก็มาคุยเรื่องร่วมงานกันอย่าเปิดเผยเลยดีกว่า

ถึงยังไง ถ้าคุยเรื่องงานจิ้นเฟิงเหราก็คงไม่ปฏิเสธหรอก

พอคิดได้หลานซือเฉินก็เดินเข้าไปพูดกับเขาอีกรอบว่า “คุณชายรองได้ข่าวว่าช่วงนี้จิ้นกรุ๊ปกำลังจะร่วมงานกับสตีเฟนกรุ๊ปของเมืองนอก ร่วมมือกันพัฒนาชิปอิเล็กทรอนิกส์คอมพิวเตอร์ใช่ไหมครับ จริงๆ แล้วช่วงที่ผ่านมานี้บริษัทของผมก็ทำงานเกี่ยวกับด้านนี้อยู่เหมือนกันครับ ทางด้านเทคโนโลยีการวิจัยและพัฒนาของเราถือว่าเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศเลยนะครับ ช่วงก่อนหน้านี้ทีมงานคุณภาพของผมใช้เวลาสามเดือนทำเอกสารการวางแผนของโปรเจ็คนี้ ไม่ทราบว่ารบกวนเวลาของคุณสักครู่หนึ่งได้ไหมครับ?”