ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 353

บทที่ 353 กล้าใช้ประโยชน์จากชื่อเสียงฉัน

หลังกินข้าวเสร็จ เจียงสื้อสื้อเอ่ยปากถาม “ไปหรือยัง？”

ได้ยินแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ลุกขึ้นทันที

เห็นท่าทางเขาที่แสดงออกอย่างรวดเร็วอย่างนี้ จิ้นเฟิงเหราส่ายหัว จิ้นเฟิงเฉินหันหัวมาแล้วยักคิ้วกลับไปให้เขา

เห็นท่าทางของสองคนเหมือนเด็กอนุบาลแล้ว เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา

อีกด้านหนึ่ง ส้งหวั่นชีงหยิบเงินเดือนที่เพิ่งได้มาเมื่อกี้ยิ้มที่มุมปาก ไม่มีท่าทางที่โมโหเหมือนเมื่อกี้เลยสักนิด เวลานี้เขามีความสุขทั้งร่าเริง

ฮัมเพลงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ยิ้มปากงอ ในสายตาเต็มไปด้วยความสดใส

“หวั่นชีง”ยังเดินไปไม่กี่ก้าว เสียงที่เขารังเกียจก็ได้ค่อย ๆ ดังขึ้นข้างหูของเขาส้งหวั่นชีงขมวดคิ้วและหันไปมองทางหลินเซิน

“คุณน่ารำคาญหรือเปล่านี้？”หลินเซินอยากจะพูดแต่ส้งหวั่นชีงก็เอ่ยปากขึ้นมาขวางเขาไว้

“ผม……”หลินเซินมึนงง เดินขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร

ส้งหวั่นชีงเหลือบมองเขา และไม่ได้สนใจเขามากเท่าไหร่ ความรังเกียจในดวงตาเขานั้นได้ทิ่มแทงความนับถือของหลินเซิน

หลินเซินถอนหายใจไม่ได้พูดอะไรมาก ยกมือขึ้นอยากจะจับข้อมือของส้งหวั่นชีง แต่กลับถูกเขาหลบอย่างรวดเร็ว

“หลินเซิน คุณทำอย่างนี้มันน่ารังเกียจจริง ๆ ฉันเคยพูดแล้วหลายครั้งอย่ามาปรากฏต่อหน้าฉันอีก มันสกปรกตัวฉัน คุณทำให้ฉันรู้สึกสะอิดสะเอียนรู้ไหม？”

เขาไม่ได้สนใจความรู้สึกของหลินเซินเลยสักนิด ส้งหวั่นชีงพูดอย่างเย็นชา พูดง่าย ๆ ก็คือต้องการออกไปจากเขา

หลินเซินขวางอยู่ด้านหน้าเขาแล้วเอ่ยปากพูดว่า “หวั่นชีง…… ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมเพียงแค่……เพียงแค่อยากเลี้ยงข้าวคุณเท่านั้น ตอนนี้มันเวลากินข้าวไปนานแล้ว คุณยังไม่ได้กินข้าว ผมกลัวว่าคุณจะหิว”

ทำท่าทางเป็นผู้ชายที่ดี เพิ่งพูดจบเขาก็ค่อย ๆ เดินขึ้นมา แล้วก็เอาโอบส้งหวั่นชีงในอ้อมแขนของตัวเอง “ไสหัวไป” ส้งหวั่นชีง ถอยหลังไปอย่างไม่ไว้หน้า ตอนนี้ในสายตาไม่มีความรักเลยแม้แต่นิด

มองคนที่อยู่ด้านหน้า หลินเซินกลับมีความมั่นใจอย่างแปลกประหลาด เหมือนคิดแล้วว่าส้งหวั่นชีงจะไม่ทิ้งเขาไป สองคนแค่แยกจากกันไม่กี่วันเท่านั้นเอง

“หวั่นชีง ผมรู้ว่าคุณยังคงรักผมอยู่ การแสดงออกตอนนี้เป็นเพียงแค่ผิดหวังกับผมมากเกินไปเท่านั้น ผมจะทำให้คุณเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของผม”

ได้ยินคำพูดนั้น ส้งหวั่นชีงรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองคลื่นไส้ออกมาจากใจ มองหลินเซินอย่างเยือกเย็นพร้อมพูดว่า “คุณคิดมากไปแล้ว ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว”

หลินเซินตกตะลึง แต่ยังคงเดินขึ้นมาข้างหน้าสองสามก้าวอย่างไม่หยุดหย่อนแล้วเอ่ยปากว่า “ผมรู้……”

ใครจะรู้ว่ายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกส้งหวั่นชีงตัดบทอย่างรุนแรง

“ฉันไม่มีความรักกับคุณมานานแล้ว หลินเซิน คุณจะเชื่อมั่นในตัวเองมากไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง คุณคิดว่าจะมีใครชอบคุณมาก ตอนนี้ฉันสะอิดสะเอียนคุณมากจริง ๆ แล้ว”

สองสามคำสุดท้าย เหมือนเขากัดฟันพูดออกมา ในดวงตาของหลินเซิน ได้ปรากฏความเสียใจออกมาในทันที อยากจะแสดงละครต่อแต่กลับได้ยินประโยคนี้ของส้งหวั่นชีง