ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 352

บทที่ 352 ตอนนี้คุณทำให้คนสะอิดสะเอียนจริง ๆ

“ผมผิดไปแล้วจริง ๆ ” หลินเซินเงยหน้าขึ้นมามองส้งหวั่นชีง อย่างจริงใจ ในสายตาเต็มไปด้วยความเสียใจ เหมือนกับได้รับความเจ็บปวดเมื่อสูญเสียความรักไป

มองอย่างเย็นชา ส้งหวั่นชีงไม่มีอะไรที่จะแสดงออก

ระหว่างที่กำลังมึนงงอยู่นั้นหลินเซินก็ได้เดินไปข้างหน้าอย่างดุดัน ทำท่าต้องการที่จะกอดส้งหวั่นชีง

“กึก ”ในสายตาแสดงให้เห็นถึงความเย็นชาอย่างขีดสุด ส้งหวั่นชีงค่อย ๆ ถอยหลัง ไม่ให้โอกาสหลินเซินแม้แต่นิดเดียว

จิ้นเฟิงเหราที่นั่งอย่างไม่เป็นสุขได้เงยหน้ามองข้างนอก เห็นหลินเซินเดินเข้าไปใกล้ มือที่บีบช้อนอยู่ก็ยิ่งใช้แรงมากขึ้น เปลวไฟในดวงตาเหมือนว่าจะกำลังพ่นออกมาอย่างนั้น

“แคร็ก แคร็ก”เห็นท่าทางของเขาอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อเอามือปิดปากแล้วไออย่างเบา ๆ

“สื้อสื้อ คุณเป็นอะไรไป？”ได้ยินเสียงไอของเจียงสื้อสื้อ ใจของจิ้นเฟิงเฉินก็กังวลขึ้นมาทันที ใช้มือประคองหลังของเจียงสื้อสื้อแล้วตบอย่างเบา ๆ

เห็นพวกเขาสองคนแสดงความรักอย่างโจ่งแจ้ง จิ้นเฟิงเหราก็ทำตาค้อนแล้วหยิบช้อนจิ้มแก้วอย่างรุนแรง

“ผมผิดไปแล้วจริง ๆ …หวั่นชีง” เห็นส้งหวั่นชีงค่อย ๆ ถอยหลังไป ในสายตาของหลินเซินก็เผยให้เห็นถึงความเสียใจชั่วขณะ มองดวงตาที่เคยทำให้เขาหลงใหล ส้งหวั่นชีง ยิ้มอย่างเย็นชา

“รู้ว่าผิดแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร”ตอนที่พูดออกมามีน้ำเสียงเรียบเฉียบเกินไป จนทำให้ส้งหวั่นชีงตัวเขาเองตกใจ ตั้งแต่ไหนมาไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่เขาพูดจากับเขาอย่างเรียบเฉียบอย่างนี้

“ผม……ผมรู้ว่าผิดไปแล้วจริง ๆ ขอโทษ ผมรู้เรื่องที่ผมทำก่อนหน้านี้มันเลวร้ายมาก แต่ว่าผมสาบานวันหลังผมจะไม่ทำอย่างนั้นอย่างเด็ดขาด ยกโทษให้ผมนะ หวั่นชีง…… หลังไปจากคุณแล้ว ผมถึงรู้ว่าคนที่ผมรักมีเพียงแค่คุณ” หลินเซินยื่นมือมาจับมืออีกข้างของส้งหวั่นชีง ส้งหวั่นชีงขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วเอามือดึงกลับไป กลับไม่อยากถูกคนนั้นยิ่งจับก็ยิ่งแน่น

“รู้ว่าผิดแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ทำความผิดใช้แค่ประโยคหนึ่งขอโทษก็สามารถมาชดเชยได้เหรอ งั้นจะมีตำรวจไว้เพื่ออะไร…เกิดเรื่องไปแล้ว พวกเราใครก็ไม่มีวิธีที่จะกลับไปอดีต”

ส้งหวั่นชีงพูดอย่างประชัดประชัน สะบัดมือของเขาออกอย่างรุนแรงแล้วหมุนตัวเตรียมจะเดินออกไป

เห็นเขาเหมือนต้องการที่จะเดินออกไป หลินเซิน รีบร้อนก็ยืนมือคว้าเขาไว้ทันที แล้วเอ่ยปากว่า“ยกโทษให้ผมนะ ผมจริงใจจริง ๆ

ผมสาบานเรื่องก่อนหน้านี้จะไม่เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองอย่างเด็ดขาด จริง ๆ ผมรับรอง”

จับมือของเขาแน่น เหมือนกลัวว่าจะออกไปจากเขา แต่กลับถูกส้งหวั่นชีง สะบัดออกอย่างรุนแรง

“หลินเซิน……”ส้งหวั่นชีง เหลือบตามอง ไม่รู้อารมณ์ในดวงตา

แค่เห็นริมฝีปากเขาเพยิด พูดออกมาแต่ละคำแต่ละประโยค “ตอนนี้คุณทำให้คนสะอิดสะเอียนจริง ๆ ”

หลังพูดจบ ก็เหมือนยิ้มอย่างประชดประชันแล้วถอนหายใจพูดว่า “ปล่อยเถอะ ฉันจะไม่ให้อภัยคุณไปตลอดชีวิต”

ได้ยินประโยคนี้ ในสายตาหลินเซิน ก็แสดงถึงความหมดหวังขึ้นมา มีความเสียใจบ้างแต่ก็พูดไม่ออกแล้วค่อย ๆ เดินขึ้นมา ส้งหวั่นชีงเห็นเขาเหมือนอยากที่จะดึงมือของตนเอง จึงค่อย ๆ ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เจียงสื้อสื้อเหลือบมอง เป็นห่วงสองสามคนที่มองไปหน้าต่างด้านนอก หยิบผ้าห่มเบา ๆ แล้วเม้มที่ปาก เห็นสถานการณ์ที่อยู่ด้านนอกยิ่งดำเนินต่อก็ยิ่งจะควบคุมยาก แล้วมองจิ้นเฟิงเหราอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย

แค่เห็นคนนั้นมองไปนอกหน้าต่างอย่างนิ่งสงบ เหมือนว่าเรื่องที่อยู่ในห้องไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาเลยสักนิด ใจที่เป็นห่วงในดวงตาและมือที่จับผ้าห่มแน่นกลับเปิดเผยความคิดของเขาออกมา

เห็นเงาหลังของหลินเซิน จากไป ส้งหวั่นชีงก็ได้เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก มองคนที่เดินตามท้องถนนที่มองมาเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้จึงแสดงรอยยิ้มตอบแทนออกไป

คิดได้ ไม่รู้ว่าทำไมสายตาก็มองไปทางร้านอาหารนั่นอย่างแปลกประหลาด มองดูจิ้นเฟิงเหราที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่

ในใจของส้งหวั่นชีงก็เกิดความเสียใจขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ก้มหัวลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เจียงสื้อสื้อมองดูท่าทางของจิ้นเฟิงเหรา แล้วส่ายหัวอย่างเบา ๆ

แต่กลับจิ้นเฟิงเหรากินข้าวในจานอย่างเรียบร้อย ไม่ได้ส่งสายตาไปด้านนอกหน้าต่างอีก ในสายตาแฝงไปด้วยอารมณ์ที่ดูไม่ออก โอบล้อมร่างกายของเขาอย่างแผ่วเบา

“มา อันนี้อร่อย”จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากแล้วเพิ่มผักใส่ไปในจานของเจียงสื้อสื้อ ในสายตาหยุดความเอ็นดูไม่ได้

เจียงสื้อสื้อก็มองกลับไปที่เขา ในสายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย สายตาของคนทั้งสองผสานกันทำให้คนมองแล้วเกิดความอิจฉา

แต่ท่าทางของทั้งสองคน กลับไม่ได้ดึงดูดสายตาของจิ้นเฟิงเหราจริง ๆ เขายังคงก้มหน้าอย่างจริงจัง ทำให้คนดูอารมณ์ของเขาไม่ออก

แต่สายตาของเจียงสื้อสื้อกลับไม่ได้ออกห่างจิ้นเฟิงเหรา บางทีรู้สึกว่าสายตาของคนนั้นร้อนแรงมากเกินไป จิ้นเฟิงเหราค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเจอกับสายตาของเจียงสื้อสื้อพอดี

เจอกับสายตาในเวลานั้น เจียงสื้อสื้อตกตะลึง เป็นดวงตาที่สะอาดหมดจด แต่ในดวงตาที่แอบแฝงความโกรธก็สามารถเห็นได้ชัดเจน คิดถึงตรงนี้แล้วเจียงสื้อสื้อก็ยิ้มและได้กลับมาคือสายตาที่สงสัยของจิ้นเฟิงเหรา

“ช่างเถอะ เรื่องเหล่านี้ยังไงก็ให้พวกเขาจัดการเอง”เจียงสื้อสื้อคิดแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร