ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 36

บทที่ 36 ทำไมไม่ตายไปซะเลย

สีหน้าของหลานซือเฉินหม่นหมองเล็กน้อย

เขาพูดมาตั้งเยอะไม่สนใจก็ว่าแย่แล้ว นี่ยังจะมาชักสีหน้าใส่เขาอีก

“เจียงสื้อสื้อ....... เธอต้องใจดำขนาดนี้เลยไหม”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้โกรธแต่กลับหัวเราะออกมา “ฉันใจดำ? หลานซือเฉิน นายมีหน้าอะไรมาพูดแบบนี้กับฉัน เมื่อ5ปีก่อน ฉันต้องการเงินช่วยชีวิตแม่ฉัน ฉันขอร้องนายแบบที่นายทำตอนนี้เลย แต่นายไม่สนใจฉันเลยด้วยซ้ำ กลับหนีไปต่างประเทศกับเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน เรื่องแรกที่ทำตอนกลับมาจากเมืองนอก คือมาเลิกกับฉันแล้วนายก็ไม่ได้ทำอะไรเลยตอนเห็นฉันถูกไล่ออกจากตระกูลเจียง พอ5ปีต่อมาที่มาเจอกันอีกรอบ นายทำกับฉันแย่กว่าเดิมอีก แค่งานชิ้นเดียวของฉันนายยังจะเอามันไป แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าฉันใจดำ? ได้โปรดไปเถอะ นายมาจากไหนก็กลับไปที่นั่นเลย ไสหัวไป!”

พอพูดจบ เจียงสื้อสื้อดันประตูอย่างแรง

แต่หลานซือเฉินก็จับไว้อย่างแน่น เขาพยายามห้ามความโกรธของตัวเองไว้แล้วพูดว่า “ถ้างานฉันหางานใหม่ให้เธอได้ ดีกว่างานเก่าเธอด้วยซ้ำ เงินเดือนกับข้อเสนอต่างๆ ดีกว่างานเก่าอีกสองเท่า ถ้าเธอชอบบริษัทX.C. ฉันจะเว้นที่ประธานแผนกวางแผนไว้ให้เธอ โปรเจคเดิมที่เธอเคยทำฉันก็จะบอกให้เธอรับผิดชอบทั้งหมด”

เจียงสื้อสื้ออึ้งไปสักพัก เหมือนเธอจะตกใจกับข้อเสนอนี้

พอหลานซือเฉินเห็นปฏิกิริยาเธอ รู้สึกว่าเธอน่าจะหวั่นไหวก็เลยรีบพูดต่อว่า “สื้อสื้อ ถ้าเธออยากทำ ฉันให้เธอได้ทุกอย่างเลย ขอแค่เธอกลับมา”

เจียงสื้อสื้อมองหน้าผู้ชายคนนี้แล้วคิดในใจว่า ผู้ชายคนนี้คิดว่าฉันโง่งั้นหรือ?

ให้ได้หมดทุกอย่าง?

คำสัญญาที่เคยให้ไว้ตอนนั้นเขายังกลับคำได้อย่างง่ายดาย แล้วคิดว่าสิ่งที่พูดในวันนี้เธอจะเชื่อหรอ?

อยู่ดีๆ เจียงสื้อสื้อก็หัวเราะขึ้นมา เธอปล่อยมือจากประตูแล้วหันมองไปหน้าหลานซือเฉิน พร้อมพูดว่า “พูดตรงๆ นะหลานซือเฉิน ถ้าคำพูดพวกนี้ย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน บางทีฉันอาจจะรู้สึกขอบคุณนาย แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการแล้ว สำหรับฉันแล้วทุกอย่างที่นายพูดมานี้ไม่มีค่าอะไรเลย ฉันยอมรับนะว่าตอนนั้นที่ฉันชอบนายฉันตาบอดเอง หลายปีที่ผ่านมานี้ฉันยังรู้สึกเสียใจอยู่เลย ฉันรู้สึกว่าให้หมามาชอบฉันยังดีกว่าที่นายมาชอบฉันอีก ถึงแม้ฉันไม่รู้ว่าวันนี้ที่นายมานายมาเพื่ออะไร แต่ว่าฉันไม่อยากยุ่งกับนายอีกต่อไปแล้ว เพราะฉะนั้นนายไปได้แล้ว ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจ”

พอหลานซือเฉินได้ยินคำพูดพวกนี้แล้วธาตุแท้ของเขาก็หลุดออกมา สีหน้าเขาดุร้ายมาก “นี่เธอเอาฉันมาเทียบกับหมาหรือ?”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะแล้วตอบว่า “อ๋อ ขอโทษทีนะคะ ฉันไม่ควรเอาหมามาเทียบกับนาย เพราะมันเป็นการดูถูกหมา”

“เจียง！สื้อ！สื้อ！” สีหน้าหลานซือเฉินเปลี่ยนขึ้นมาทันที เขาโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ยื่นมือไปบีบคางของเธอไว้ แล้วพูดออกมาทีละคำว่า “เธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอใช่ไหม? กับเธอฉันฆ่าได้ง่ายๆ เหมือนฆ่ามดแค่ตัวเดียว พูดกับเธอดีๆ ไม่ชอบ คิดว่าเธอดีไปถึงไหนกัน?”

เจียงสื้อสื้อโดนบีบจนปวดมาก เหมือนว่าคางจะหลุดออกมาทันทีทันใด เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคืองว่า “หลานซือเฉินนายเป็นบ้าอะไรกัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เธอพยายามดิ้นอย่างแรงความรังเกียจแสดงออกมาจากทางสายตาอย่างชัดเจน เหมือนเธอกำลังโดนของสกปรกจับต้องอยู่

หลานซือเฉินเห็นเข้าก็พูดด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นเช่นกัน “เจียงสื้อสื้อ กลับตระกูลเจียงกับฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

“นายเป็นบ้าอะไรกัน ฉันจะกลับไปกับนายทำไม”

เจียงสื้อสื้อเองก็โกรธขึ้นมา “เอาตัวเองเป็นใหญ่ขนาดนี้ก็ควรมีขอบเขตบ้าง นี่นายยังคิดว่านายเป็นคนก่อนที่ฉันเคยชอบเคยคิดถึงทุกวัน คนที่ฉันอยากจะแต่งงานด้วยหรอ?”

พอพูดถึงตรงนี้ เธอก็ดิ้นอย่างแรงแล้วก็หลุดออกมาจนได้

เธอผลักหลานซือเฉินจนถอยออกห่างไปสองก้าว “เธอไม่กลับไปกับฉันจริงๆ ใช่ไหม?”

เจียงสื้อสื้อ “ไสหัวไป! ฉันไม่อยากเจอนายอีก”