ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 37

บทที่37 จัดการมันซะ

เธอรีบหยุดเดินแล้วนั่งกลับไปที่รถ

ตอนนี้หลานซือเฉินคงอุ้มเจียงสื้อสื้อออกจากหมู่บ้านไปแล้ว

ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นไม่ค่อยได้สติ เธอนอนพิงเขาทั้งตัว หน้าที่กำลังหลับอยู่ดูอ่อนโยนและอบอุ่น ไม่มีการหวาดระแวงหรือความร้ายใดๆ ดูดีเลยทีเดียว

ใบหน้าที่สวยงามของเธอเหมือนดั่งภาพวาด ตอนนี้เธอเหมือนเมื่อ6ปีก่อนเลย

ตอนนั้นเธอดูพูดง่าย สั่งง่ายใช้เป็นเครื่องมือได้

แต่ตอนนี้........................

พอนึกถึงสิ่งที่เธอเคยพูด ที่เธอเกลียดตัวเอง หลานซือเฉินก็รับไม่ได้ ความรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ผุดขึ้นมาก็หายไปกับความคิดพวกนี้

“เปิดประตู” เขาพูดกับผู้ชายเสื้อดำสองคนนั้น

ผู้ชายสองคนนั้นก็เดินไปเปิดประตูหลังรถ

หลานซือเฉินก้มลงไปแล้ววางเจียงสื้อสื้อเข้าไปในรถเตรียมลุกออกมา

ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงดัง 'ปั้ง--'

เขารีบหันกลับไปมองแล้วเห็นชายเสื้อดำที่ตนเองพามาลอยไปชนกับรถที่จอดอยู่ไม่ไกล

หลานซือเฉินตกใจมาก รีบหันไปอีกฝั่งอย่างไว แต่หางตาเขาเห็นเงาคนวิ่งใกล้เข้ามา.......

เขายังไม่ทันได้มองให้ชัดก็รู้สึกปวดที่ท้องอย่างหนัก

แรงนั้นหนักจนเหมือนจะทำให้อวัยวะภายในเขาเคลื่อนที่ไปด้วยเลย เขานอนขดอยู่บนถนนอย่างทรมาน.....

คนที่มาทำร้ายพวกเขานั้นก็คือจิ้นเฟิงเฉิน

ตอนแรกเขามารับเจียงสื้อสื้อไปกินข้าวตามสัญญา แต่ระหว่างทางที่มาจิ้นเฟิงเหราโทรเข้ามาบอกว่าที่บริษัทมีเหตุด่วนนิดหน่อย ก็เลยต้องรอเขามาเจอกันก่อน เลยทำให้ช้าลงกว่าเดิมเล็กน้อย

แต่ไม่คิดเลยว่าจะเห็นภาพนี้

จิ้นเฟิงเฉินโกรธมาก เหมือนของมีค่าของตัวเองโดนคนอื่นเขาขโมยไป

โดยเฉพาะตอนที่เห็นว่าเธอสลบอยู่ สายตาที่เขามองหลานซือเฉินเหมือนมองคนที่ตายไปแล้ว “คุณชายหลาน！”

ทันใดนั้นชายเสื้อดำอีกคนก็รู้ตัวแล้วรีบวิ่งมาปกป้องเจ้านาย แต่เดินไปแค่สองก้าวก็มีคนดึงคอเสื้อเขาไว้ แล้วมีเสียงพูดออกมาว่า “ฉันเตือนนายเลยนะว่าอย่าไปยุ่งกับเขา นายสู้เขาไม่ไหวหรอก”

แต่รอบนี้ชายเสื้อดำไหวพริบเร็วกว่าเดิม เขาหันหลังไปชกใส่อีกคน

แต่คนที่อยู่ข้างหลังรู้ทัน เขาหลบหมัดชายเสื้อดำไปได้ง่ายๆ แถมยังจับแขนอีกข้างเขาไว้แล้วก็กระชาก

ชายเสื้อดำเสียสมดุลแล้วล้มมาทางเขา

จิ้นเฟิงเหรายิ้มเบาๆ แล้วสับเข่าใส่ท้องเขาแรงๆ .........

ชายเสื้อดำร้องอย่างเจ็บปวด หลังจากนั้นก็ล้มลงไปนอนขดกับพื้น

“ฝีมือแค่นี้ยังมีหน้ามาเป็นบอดี้การ์ดอีกหรอ?”

จิ้นเฟิงเหราปัดๆ มือตัวเอง แล้วส่ายหัวอย่างผิดหวัง

เวลาเดียวกันหลานซือเฉินยังไม่ได้หายจากความเจ็บปวดนั้น เขาก็นั่งมองคนอุ้มเจียงสื้อสื้อออกจากรถแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินตรวจดูร่างกายเธออย่างระวังว่ามีแผลอื่นอีกไหม พอรู้ว่าเขาแค่สลบไปก็โล่งอกขึ้นมา แต่สายตาเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

หลานซือเฉินกล้ายุ่งกับคนของเขาได้ไง?

จิ้นเฟิงเฉินพูดต่อว่า “จัดการเขาซะ”

“โอเคครับ ไม่มีปัญหา พี่พาคุณเจียงขึ้นรถไปก่อนเลยครับ เรื่องนี้ให้ผมจัดการ”

จิ้นเฟิงเหราตอบอย่างไว แล้วก็กำหมัดมองไปที่หลานซือเฉิน

หลานซือเฉินเข้าใจบางอย่างทันที เหมือนจะไม่กล้าเชื่อเขามากกว่า

พี่ชาย.........

จิ้นเฟิงเหราเรียกเขาว่าพี่ชายงั้นหรือ

บนโลกนี้มีคนคนเดียวที่จิ้นเฟิงเหราจะเรียกว่าพี่ได้ นั่นก็คือประธานของจิ้นกรุ๊ป จิ้นเฟิงเฉิน!!!

คนที่เก่งที่สุดในวัยนี้ของเมืองจิ่น และเป็นคนที่ใครก็ยากที่จะเข้าถึงได้

หลานซือเฉินตกใจจนเหงื่อแตก เขามองไปที่จิ้นเฟิงเหรากำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดพูดไปเพราะไม่กล้า

จิ้นเฟิงเหรามองออกทันทีว่าเขากำลังคิดอะไร ก็เลยพูดไปว่า “คนที่แช่หลาน ฉันไม่รู้นายโชคร้ายหรือโชคไม่ดีกันแน่ ฉันปฏิเสธร่วมงานกับนายไปอย่างชัดเจนแล้ว แต่ทำไมนายถึงยังไม่ตายใจสักที ทำไมต้องมายุ่งกับคนที่นายไม่ควรยุ่งด้วย? ตอนนี้เป็นไงล่ะพี่ชายฉันโกรธมาก เพราะฉะนั้นไม่ว่าฉันทำอะไรกับนาย นายก็รับไว้ซะ.......เพราะว่านายเป็นคนทำตัวเองทั้งนั้น!”

พอพูดจบจิ้นเฟิงเหราก็เริ่มลงมือ

ฝีมือการต่อสู้ของเขาก็เรียนมาจากพี่ชายทั้งนั้น ไม่เบาเหมือนกัน

หลานซือเฉินเองก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว

...........

10นาทีผ่านไป จิ้นเฟิงเหราเดินกลับไปบนรถอย่างสบายใจ แล้วก็อวดกับพี่ชายเขาว่า “พี่ชายครับ ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ”

“ขับรถเลยครับ”