ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 363

บทที่ 363 คุณยินดีแต่งงานกับฉันไหม?

เขาเดินไปข้างเตียงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แก้ชุดคลุมอาบน้ำบนร่างกายออกด้วยมือข้างเดียว แล้วเอนกายนอนข้างๆเจียงสื้อสื้อ

บุกเข้าไปข้างๆกายทันที เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะลืมตา ก็เห็นถึงหน้าอกที่กำยำล่ำสันของจิ้นเฟิงเฉิน เมื่อเธอกวาดสายตามองลงไป คาดไม่ถึงว่าจะเห็น.....

เจียงสื้อสื้อหน้าแดงจรดใบหูทันที ต้องการจะหันตัวกลับไป คาดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไม่ให้โอกาสนี้กับเธอแล้ว ครอบงำริมฝีปากเธออย่างแรง

ริมฝีปากของจิ้นเฟิงเฉินเย็นเล็กน้อย ซึ่งนี่แตกต่างอย่างชัดเจนกับร่างกายที่ร้อนผ่าวของเขา

ไม่นานเจียงสื้อสื้อก็ถูกยึดอยู่ในการรุกรานที่อ่อนโยนของเขา สายตาเริ่มเปลี่ยนเป็นไม่ชัดเจน อุณหภูมิของร่างกายก็ค่อยๆร้อนขึ้นมา รวดเร็วมาก ก็เปลี่ยนให้คนกลายเป็นร้อนผ่าว

มองบนร่างกายของเจียงสื้อสื้อทั้งหมดคือร่องรอยที่ตนเองทิ้งเอาไว้ จิ้นเฟิงเฉินก็พอใจเป็นอย่างมาก

……

"หม่ามี๊! หม่ามี๊เปิดประตูหน่อย!"

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เสียงเอะอะของเสี่ยวเป่าก็พาให้คนทั้งสองที่หลับฝันอยู่ตื่นขึ้นมา หลังจากที่เจียงสื้อสื้อได้ยิน ก็รีบผลักผู้ชายข้างๆ

จิ้นเฟิงเฉินถูกเสียงเอะอะโวยวายทำให้ตื่นก็ไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าโมโห

หลังจากคนทั้งสองสวมเสื้อผ้าเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็เปิดประตูอุ้มเสี่ยวเป่าเข้ามา ในเวลาเดียวกันก็เห็นถึงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของจิ้นเฟิงเหรา

เขาจงใจที่จะพาเสี่ยวเป่ามาเช้าแบบนี้ มองสีหน้าที่เคร่งขรึมของจิ้นเฟิงเฉินที่ซ่อนอยู่ จิ้นเฟิงเหราก็ยิ่งรู้สึกเสียวปลาบอย่างมาก

เจียงสื้อสื้อหน้าแดงเล็กน้อย จึงอุ้มเสี่ยวเป่าลงไปชั้นล่างโดยไม่บอกกล่าว ในห้องเหลือไว้เพียงพี่น้องสองคนของตระกูลจิ้น

จิ้นเฟิงเหราเดินไปนั่งลงตรงหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน นำเอกสารฉบับนึงส่งให้จิ้นเฟิงเฉินแล้วกล่าวว่า "พี่ชาย นี่คือขั้นตอนการขอแต่งงานที่ฉันเตรียมมาเพื่อคุณ รวมทั้งคำพูดการขอแต่งงาน คุณลองๆดู เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดเมื่อถึงเวลา"

จิ้นเฟิงเฉินโยนเอกสารไว้ด้านข้าง ติดกระดุมบนตัวที่เปิดอ้า กล่าวอย่างเย็นชาว่า "ฉันยังต้องเตรียมตัวอีกหรอ?"

"ใช่ๆๆ คือฉันก้าวก่ายเรื่องของคนอื่นมากเกินไป เพียงแต่พี่ชาย ถึงแม้คุณจะไม่ดูฉบับร่างที่ฉันให้คุณ แต่ยังต้องให้คุ้นเคยขั้นตอนสักเล็กน้อยจะดีที่สุด" จิ้นเฟิงเหราได้ยินคำพูดก็หยิบเอกสารกลับมาอีกครั้ง หยิบเอกสารแผนการที่อยู่ด้านในออกมา

กวาดสายตามองไปคร่าวๆ จิ้นเฟิงเฉินก็นำเอกสารโยนลงในถังขยะ แล้วลงไปชั้นล่าง

หลังจากมองถังขยะแล้ว จิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่ากำลังสมองของตนเองก็คล้ายกับถูกทิ้งลงในถังขยะไปด้วย ถอนหายใจเบาๆ

พี่ชายตนเองไม่ไว้หน้าเลยจริงๆ

แต่ก็ตามลงไปชั้นล่างอย่างยอมรับชะตากรรม มองคนทั้งสามที่กำลังรับประทานอาหาร จิ้นเฟิงเฉินก็เกิดความคิดที่อยากจะแต่งงานอีกครั้ง

ถ้าบอกว่าสามารถอบอุ่นแบบนี้ไปตลอดชีวิต เขาก็จะยอมรับ

"คุณอารีบมาทานข้าวเถอะ"

เสียงของเสี่ยวเป่าตัดความคิดของเขา จิ้นเฟิงเหราได้ยินก็ดึงสติกลับมา

ช่วงรับประทานอาหาร จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินก็ส่งเสียงออกมาว่า "สื้อสื้อ รอสักครู่ฉันและเฟิงเหรามีธุระที่ต้องออกไปข้างนอกเล็กน้อย คุณและเสี่ยวเป่าก็อยู่ที่นี่เดินเล่นไปนะ"

หลังจากเจียงสื้อสื้อได้ฟังก็แปลกใจเล็กน้อย ไม่ใช่บอกว่ามาเที่ยวพักผ่อนหรอ? ทำไมยังมีธุระอีก? ทำไมตนเองไม่ได้รับแจ้งอะไรเลยล่ะ?

เพียงแต่คิดถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินเป็นประธานคนเดียวของบริษัท ก็น่าจะมีธุระยุ่งไม่จบสิ้น ก็เลยขานรับ

หลังรับประทานอาหารเช้าแล้ว สองพี่น้องนี้ก็หายไปจริงๆ นี่ทำให้เสี่ยวเป่าดีใจจะแย่แล้ว ในที่สุดหม่ามี๊ก็เป็นของเขาเพียงคนเดียว

"หม่ามี๊ ฉันอยากไปเล่นอันนี้!"

"หม่ามี๊ ฉันอยากทานไอศครีม!"

"ฉันอยากได้สายไหมด้วย!"

เจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือเมื่อเปิดประตูก็พบกับจิ้นเฟิงเหราพอดี จึงมอบเสี่ยวเป่าให้เขา

มาถึงห้อง203 เจียวสื้อสื้อมองคนจำนวนหนึ่งที่ยืนอยู่ในห้อง ก็งุนงงเล็กน้อย เวลานี้จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่ด้านข้าง กวักมือบ่งบอกให้เธอเข้าไป

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อนั่งลง ก็มีผู้หญิงสามคนเดินเข้ามาในเวลาเดียวกัน เริ่มแต่งหน้าทำผมให้เธอ เวลานี้เจียงสื้อสื้อจึงมีปฏิกริยาตอบโต้

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็สวมชุดราตรีเดินออกมาจากห้องลองชุด จิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะถูกความมีเสน่ห์ชวนหลงใหลที่ส่งกระจายออกมาทั้งหมดของเธอ

ชุดราตรีสีขาวสวมใส่บนร่างกายของเธอช่างเหมาะสมอย่างมาก ยิ่งปรากฎให้เห็นความล้ำค่าอย่างไม่มีอะไรเปรียบของเธอ

เห็นเจียงสื้อสื้อยังงุนงงเล็กน้อย จิ้นเฟิงเฉินก็ตรงไปยังเบื้องหน้านำเธอโอบไว้ในอ้อมกอด แล้วพาเธอไปยังสถานที่ของงานเลี้ยง

คนในงานเลี้ยงไม่ได้เยอะมาก สถานที่ก็ไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็นับได้ว่าสนุกสนาน

หลังจากเล่นในงานเลี้ยงครู่หนึ่ง ก็ถือโอกาสที่คนไม่สนใจ จิ้นเฟิงเฉินก็พาเจียงสื้อสื้อแอบออกมา

คนทั้งสองมาถึงทางด้านของสวนดอกไม้ เจียงสื้อสื้อก็ต้องพบกันความแปลกใจที่เดิมทีตอนกลางคืนสวนดอกไม้ก็ควรจะมืดไม่มีแสงสว่าง คาดไม่ถึงว่าเวลานี้จะเต็มไปด้วยแสงดาวดวงเล็กๆ

เดินไปข้างหน้า จึงเห็นว่าด้านบนถูกแขวนด้วยไฟประดับเต็มไปหมด ประจวบกับเวลานี้มีลมพัดมาเล็กน้อย กลีบดอกไม่ตกลงมา สวยงามเป็นอย่างมาก

เวลานี้จู่ๆในท้องฟ้าก็ปรากฎแสงเจิดจ้า ดึงดูดสายตาของเจียงสื้อสื้อ พลุหล่นจากท้องฟ้า มีสีสันอย่างมาก

เมื่อเจียงสื้อสื้อกำลังตกอยู่ในวิวที่สวยงาม จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ด้านข้างก็กึ่งคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ทำให้เธอตกใจจริงๆ

เพียงแค่เห็นจิ้นเฟิงเฉินหยิบกล่องกล่องนึงออกมาจากด้านหลัง เปิดออก ด้านในคือแหวนเพชรที่ส่องแสงระยิบระยับวงหนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

จิ้นเฟิงเฉินมองเจียงสื้อสื้อด้วยสายตาที่อ่อนโยน กล่าวช้าๆว่า "สื้อสื้อ แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยคิดเลยว่า การรักคนคนนึงเป็นความรู้สึกอย่างไร ก็ไม่รู้ว่าควรจะรักใครจนกระทั่งฉันได้มาพบคุณ

คุณสอนคำว่ารักนี้ให้ฉัน คุณทำให้ฉันได้เข้าใจถึงรสชาติของความรัก ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะใช้ทั้งชีวิตของฉันเพื่อรักคุณ ปกป้องคุณ คุณยินดีแต่งงานกับฉันไหม?"