ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 362

บทที่ 362 เรียกได้ว่ารักเขาอย่างมากแล้วจริงๆ

หลังจากเจียงสื้อสื้อกลับถึงบ้านก็ถูกเสี่ยวเป่าก่อกวน ต้องการฟังเธอเล่านิทานแมวและหนูตลอกเวลา แม่จิ้นเห็นแล้วในสายตาในใจก็อิจฉาเล็กน้อย

"หม่ามี๊คุณกลับมาแล้ว ก็ไม่ต้องการย่าแล้วใช่ไหม?"

น้ำเสียงของแม่จิ้นฟังออกถึงความเศร้าโศกเล็กน้อย เสี่ยวเป่ามีปฏิภาณจึงลงมาจากในอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ กอดแม่จิ้นแล้วก็หอมทีนึง กล่าวอย่างปากหวานว่า "เสี่ยวเป่าไม่ใช่แบบนั้นนะ เสี่ยวเป่าก็รักคุณย่า แต่คุณพ่อเคยบอกว่า เวลาเขาไม่อยู่บ้าน จะต้องให้ฉันปกป้องหม่ามี๊ ฉันจำใส่ใจตลอดเวลา"

เมื่อได้ยิน แม่จิ้นก็หยิกใบหน้ารูปไข่ที่อ้วนตุ้ยนุ้ยของเขา หัวเราะแล้วกล่าวว่า "เด็กเจ้าเล่ห์"

จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นคนสองสามคนในห้องรับแขกกำลังหัวเราะด้วยความสนุกสนาน ภายในใจก็รู้สึกดีมาก อดไม่ได้ที่จะกล่าวถามว่า "คุยอะไรกันอยู่ สนุกสนานขนาดนี้?"

"ก็ลูกชายเจ้าเล่ห์คนนั้นของคุณนะสิ พยายามหยอกล้อให้ฉันสนุกสนาน ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง?" หลังจากแม่จิ้นมองเสี่ยวเป่าแล้วก็ยิ้มแล้วกล่าว

จิ้นเฟิงเฉินนั่งลงข้างๆเจียงสื้อสื้อ นำเธอโอบในอ้อมกอดและเสียงที่นุ่มนวล ตอบกลับคำพูดของแม่จิ้น "วันนี้ที่บริษัทไม่มีปัญหาอะไร ฉันจึงกลับมาก่อน"

เขาหยุดไปเล็กน้อย แล้วก็ก้มหน้ากล่าวกับสื้อสื้อว่า: ใช่แล้ว สื้อสื้อพรุ่งนี้คัณไปทำงานได้เลยนะ ฉันจัดการให้คุณเรียบร้อยแล้ว"

ได้ยินว่าเจียงสื้อสื้อจะต้องไปทำงาน ใบหน้าแม่จิ้นก็งุนงง "ทำไมพักผ่อนอยู่ที่บ้านดีๆ ก็ต้องไปทำงานแล้วหรอ?"

กลัวว่าแม่จิ้นจะไม่ยินยอมให้เธอไปทำงาน เจียงสื้อสื้อจึงรีบอธิบายว่า "คุณน้า คือฉันเองที่เสนอว่าจะไปทำงาน ที่สำคัญคือฉันไม่อยากที่จะพักอยู่ในบ้านตลอดโดยไม่ทำอะไรเลย

ฉันไปทำงานยังสามารถกลายเป็นผู้ช่วยของเฟิงเฉิน จะได้มีโอกาสดูเขา ขัดขวางผู้หญิงคนอื่นไม่ให้เข้าใกล้"

แม่จิ้นจึงพยักหน้า ในใจก็ยิ่งชื่นชอบเจียงสื้อสื้ออย่างมาก

เช้าตรู่วันต่อมา เจียงสื้อสื้อมาถึงบริษัทพร้อมกับเจียงสื้อสื้อ ต่อหน้าพนักงานมากมาย จิ้นเฟิงเฉินจูงมือเจียงสื้อสื้อเข้าไป

ในที่ประชุมตอนเช้า เขาชี้แจงฐานะของเจียงสื้อสื้อตลอดจนตำแหน่งหน้าที่ของเธอ ดึงดูดความอิจฉาของคนกลุ่มต่อไปนี้ทันที

เดิมทีพวกเขาคิดว่าประธานจิ้นคือผู้อำนวยการอำนาจบาตรใหญ่ที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกมนุษย์ นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนรักที่ชื่นชอบมานานแล้ว แฟนๆต่างร้องไห้กันเป็นกอง

เพียงแต่พวกเขากำลังอกหัก ต่างทยอยสายตากันไปที่คุณชายรอง โชคดีที่ตระกูลจิ้นไม่ใช่แค่ผู้อำนวยการผู้ชายคนเดียว อย่างนี้พวกเธอก็สามารถเสาะหาโอกาสดีๆได้

มีคนโศกเศร้าก็มีคนดีใจ ผู้ชายในบริษัทคนอื่นๆที่เป็นเพื่อนร่วมงานก็เคลื่อนไหวอย่างไม่สงบสุขเล็กน้อย ในเมื่อท่านประธานมีคู่ครองแล้ว อย่างนั้นวันข้างหน้าโอกาสที่เขาจะประสบความสำเร็จก็มีอย่างมาก

หลังจากเข้าบริษัท เจียงสื้อสื้อก็เริ่มทำงานอย่างบ้าคลั่ง ทำความคุ้นเคยกับกิจการของบริษัทใหม่อย่างจริงจัง

แม่ว่าเจ้านายของเธอก็คือแฟนของตนเอง แต่เธอก็ยังคงไม่ลดละเลยแม้แต่ครึ่งเดียว นี่ก็คือจุดที่จิ้นเฟิงเฉินชื่นชม

ถึงเวลาเลิกงาน จิ้นเฟิงเฉินเห็นเจียงสื้อสื้อยังคงหมกมุ่นอยู่กับงาน ก็เดินไปทางด้านหลังของเธออย่างเงียบๆ เจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตเห็น

ในขณะที่เธอยังไม่เห็น ก็โอบกอดเธอทันที ทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจสะดุ้งเฮือก

หันหน้ากลับไปก็พบรอยยิ้มบนใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่แผนการสำเร็จของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะตีเขาเบาๆเล็กน้อย กล่าวตำหนิว่า "ทำไมคุณเดินมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตกใจหมดเลย"

จิ้นเฟิงเฉินแสดงออกถึงความเจ็บปวดกล้ำกลืนออกมา "เห็นชัดว่าคือคุณตั้งใจทำงานมากเกินไป คุณไม่รู้ตัวก็เท่านั้น แล้วก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วด้วย"

เจียงสื้อสื้อได้ยินก็ดูนาฬิกาข้อมือ คาดไม่ถึงว่าช่วงเวลาตอนบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว

บิดขี้เกียจ นวดๆไหล่ที่ปวดเมื่อยเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อเอ่ยปากกล่าวถามว่า "อยากกลับไปทานข้าวที่บ้านหรอ?"

จิ้นเฟิงเฉินเห็นก็นวดไหล่สองข้างแทนเธอเล็กน้อย แล้วก็จูงมือของเธอขึ้นแล้วเดินออกไป

หลังจากเจียงสื้อสื้อนั่งพักอย่างสงบบนรถ จิ้นเฟิงเฉินจึงแกล้งทำเป็นพูดอย่างมีลับลมคมในว่า "วันนี้พวกเราไม่กลับไป จะตรงไปยังรีสอร์ทบนภูเขา"

"งั้นแล้วเสี่ยวเป่าล่ะ?" เจียงสื้อสื้อหันหน้ากลับไปถาม

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินก็คาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ถือโอกาสได้เปรียบเล็กน้อย ยิ้มพลางกล่าวว่า "พรุ่งนี้เฟิงเหราจะพาเสี่ยวเป่าไป โลกของพวกเราทั้งสองหาได้ยาก ก็ต้องมีความสุขสักเล็กน้อย หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมา แช่ออนเซนคือผ่อนคลายที่สุดแล้ว"

ฟังความหมายในคำพูดของเขาออก เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา

ชำเลืองมองใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มมุมปาก ถึงแม้ว่าคนทั้งสองจะผ่านเรื่องราวมามากมายแล้ว แต่เธอก็ยังดูเหมือนเด็กผู้หญิงคนนึง มักจะเขินอายโดยไม่รู้ตัว

เจียงสื้อสื้อที่เป็นแบบนี้ทำให้เขารักอย่างมากจริงๆ

บนถนนของรีสอร์ทวิวทิวทัศน์ดีมาก ได้กลิ่นลมที่พัดพากลิ่นหอมของดอกไม้มา เจียงสื้อสื้อรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก

ระยะทางเดินรถไม่ไกลมาก ประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ถึงตำแหน่งของรีสอร์ทบนภูเขาแล้ว

หลังจากลงจากรถ เจียงสื้อสื้อก็มองเห็นได้ถึงทุกๆมุมของรีสอร์ทบนภูเขา ทั้งหมดของรีสอร์ทก่อตั้งบนกึ่งกลางของภูเขา บริเวณโดยรอบถูกทุ่งหญ้าดอกไม้ล้อมรอบไว้ ไม่แปลกใจเลยที่ระหว่างทางจะมีกลิ่นดอกไม้ที่หอมหวนแบบนั้น

เห็นวิวทิวทัศน์ของรีสอร์ท เจียงสื้อสื้อก็ชื่นชอบอย่างมากแล้ว

หลังจากที่คนทั้งสองเข้าไปถึงรีสอร์ท ก็มีพนักงานต้อนรับเข้ามา พาไปยังห้องที่จิ้นเฟิงเฉินจองไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

หลังจากนำสิ่งของวางแล้ว เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะจูงมือของจิ้นเฟิงเฉินออกมา

เพียงแค่เพิ่งมองทุกๆด้านของรีสอร์ทไปอย่างเร่งรีบ ก็ตกตะลึงเป็นอย่างมากแล้ว จริงๆเจียงสื้อสื้อก็อยากจะรู้ว่าภายในรีสอร์ทหลังนี้มีโครงสร้างยังไงกัน

"รีสอร์ทหลังนี้คุณชอบไหม?" ชำเลืองมองหน้าตาที่ตื่นเต้นของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม

เจียงสื้อสื้อได้ยินก็หันมาจูบบนใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน ยิ้มพลางกล่าวว่า "ฉันชอบที่นี่มาก! วิวทิวทัศน์ดีมาก อีกทั้งคนก็ไม่เยอะมากด้วย"

ถูกเธอจู่โจมอย่างกะทันหัน จิ้นเฟิงเฉินก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แต่เขาก็มีปฏิกริยากลับมาทันที เพื่อไม่ให้เจียงสื้อสื้อมองออกถึงความผิดปกติ พอดีเขาก็มองปราดสายตาไปยังอีกด้านหนึ่ง กล่าวเรียบๆว่า "เพราะว่าเพิ่งเปิดกิจการ ดังนั้นยังมีคนจำนวนมากที่ไม่ทราบที่อยู่ของมัน"

พอดีกับสายตาของเจียงสื้อสื้อที่ถูกดึงดูดความสนใจจากวิวทิวทัศน์มาโดยตลอด จึงไม่ได้สนใจความไม่ปกติของจิ้นเฟิงเฉิน

คนทั้งสองเดินเล่นด้วยกันอยู่นาน เดินมาถึงที่สุดท้ายเจียงสื้อสื้อก็เหนื่อยแล้ว จึงถือโอกาสหยอกล้อ นั่งยองลงบนพื้นไม่ยอมเดิน

เห็นสถานการณ์ จิ้นเฟิงเฉินก็จนใจ ยิ้มพลางตรงไปอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น กลับมาถึงสถานที่รับประทานอาหาร

ถึงแม้ว่าเจียงสื้อสื้อจะลำบากใจเล็กน้อย แต่ก็มีความสุขมากเวลาถูกเขาเอ็นดู

อาหารค่ำคือจิ้นเฟิงเฉินสั่งคนเตรียมไว้เป็นพิเศษ ทั้งหมดที่สั่งไว้คืออาหารที่เจียงสื้อสื้อชื่นชอบ

หลังจากเดินเล่นในช่วงบ่าย เจียงสื้อสื้อก็หิวมากจริงๆ เริ่มขยับแก้มเคี้ยวอย่างเร็ว

ชำเลืองมองเธอทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย จิ้นเฟิงเฉินก็ถูกทำให้เจริญอาหารขึ้นมา ใส่ในปากคำนึง อร่อยอย่างคาดไม่ถึง

หลังจากรับประทานอาหารแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็พาเจียงสื้อสื้อไปแช่ออนเซน รอจนถึงเวลากลับเข้าห้องอีกครั้งก็ดึกมากแล้ว

ตลอดทั้งวันนี้ ความเหนื่อยล้าที่มีทั้งหมดได้หายไปหลังจากแช่ออนเซนแล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกเพียงว่ารูขุมขนทั่วร่างกายถูกเปิดออก ดูเหมือนว่าจะบ่งบอกได้ถึงความสบายใจ

ชะล้างธรรมดาๆเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อก็ตรงขึ้นบนเตียง สบายและไม่อยากขยับตัวแม้แต่ครึ่งนาที

จิ้นเฟิงเฉินออกมาจากห้องน้ำ เห็นภรรยาสาวสวยของตนเองที่เอนกายอยู่บนเตียงแล้วชุดเปิดออกครึ่งหนึ่ง ฉากนี้สำหรับเขาแล้วมันดึงดูดใจอย่างสุดจะบรรยาย