ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 362

บทที่ 362 เรียกได้ว่ารักเขาอย่างมากแล้วจริงๆ

หลังจากเจียงสื้อสื้อกลับถึงบ้านก็ถูกเสี่ยวเป่าก่อกวน ต้องการฟังเธอเล่านิทานแมวและหนูตลอกเวลา แม่จิ้นเห็นแล้วในสายตาในใจก็อิจฉาเล็กน้อย

"หม่ามี๊คุณกลับมาแล้ว ก็ไม่ต้องการย่าแล้วใช่ไหม?"

น้ำเสียงของแม่จิ้นฟังออกถึงความเศร้าโศกเล็กน้อย เสี่ยวเป่ามีปฏิภาณจึงลงมาจากในอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ กอดแม่จิ้นแล้วก็หอมทีนึง กล่าวอย่างปากหวานว่า "เสี่ยวเป่าไม่ใช่แบบนั้นนะ เสี่ยวเป่าก็รักคุณย่า แต่คุณพ่อเคยบอกว่า เวลาเขาไม่อยู่บ้าน จะต้องให้ฉันปกป้องหม่ามี๊ ฉันจำใส่ใจตลอดเวลา"

เมื่อได้ยิน แม่จิ้นก็หยิกใบหน้ารูปไข่ที่อ้วนตุ้ยนุ้ยของเขา หัวเราะแล้วกล่าวว่า "เด็กเจ้าเล่ห์"

จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นคนสองสามคนในห้องรับแขกกำลังหัวเราะด้วยความสนุกสนาน ภายในใจก็รู้สึกดีมาก อดไม่ได้ที่จะกล่าวถามว่า "คุยอะไรกันอยู่ สนุกสนานขนาดนี้?"

"ก็ลูกชายเจ้าเล่ห์คนนั้นของคุณนะสิ พยายามหยอกล้อให้ฉันสนุกสนาน ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง?" หลังจากแม่จิ้นมองเสี่ยวเป่าแล้วก็ยิ้มแล้วกล่าว

จิ้นเฟิงเฉินนั่งลงข้างๆเจียงสื้อสื้อ นำเธอโอบในอ้อมกอดและเสียงที่นุ่มนวล ตอบกลับคำพูดของแม่จิ้น "วันนี้ที่บริษัทไม่มีปัญหาอะไร ฉันจึงกลับมาก่อน"

เขาหยุดไปเล็กน้อย แล้วก็ก้มหน้ากล่าวกับสื้อสื้อว่า: ใช่แล้ว สื้อสื้อพรุ่งนี้คัณไปทำงานได้เลยนะ ฉันจัดการให้คุณเรียบร้อยแล้ว"

ได้ยินว่าเจียงสื้อสื้อจะต้องไปทำงาน ใบหน้าแม่จิ้นก็งุนงง "ทำไมพักผ่อนอยู่ที่บ้านดีๆ ก็ต้องไปทำงานแล้วหรอ?"

กลัวว่าแม่จิ้นจะไม่ยินยอมให้เธอไปทำงาน เจียงสื้อสื้อจึงรีบอธิบายว่า "คุณน้า คือฉันเองที่เสนอว่าจะไปทำงาน ที่สำคัญคือฉันไม่อยากที่จะพักอยู่ในบ้านตลอดโดยไม่ทำอะไรเลย

ฉันไปทำงานยังสามารถกลายเป็นผู้ช่วยของเฟิงเฉิน จะได้มีโอกาสดูเขา ขัดขวางผู้หญิงคนอื่นไม่ให้เข้าใกล้"

แม่จิ้นจึงพยักหน้า ในใจก็ยิ่งชื่นชอบเจียงสื้อสื้ออย่างมาก

เช้าตรู่วันต่อมา เจียงสื้อสื้อมาถึงบริษัทพร้อมกับเจียงสื้อสื้อ ต่อหน้าพนักงานมากมาย จิ้นเฟิงเฉินจูงมือเจียงสื้อสื้อเข้าไป

ในที่ประชุมตอนเช้า เขาชี้แจงฐานะของเจียงสื้อสื้อตลอดจนตำแหน่งหน้าที่ของเธอ ดึงดูดความอิจฉาของคนกลุ่มต่อไปนี้ทันที

เดิมทีพวกเขาคิดว่าประธานจิ้นคือผู้อำนวยการอำนาจบาตรใหญ่ที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกมนุษย์ นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนรักที่ชื่นชอบมานานแล้ว แฟนๆต่างร้องไห้กันเป็นกอง

เพียงแต่พวกเขากำลังอกหัก ต่างทยอยสายตากันไปที่คุณชายรอง โชคดีที่ตระกูลจิ้นไม่ใช่แค่ผู้อำนวยการผู้ชายคนเดียว อย่างนี้พวกเธอก็สามารถเสาะหาโอกาสดีๆได้

มีคนโศกเศร้าก็มีคนดีใจ ผู้ชายในบริษัทคนอื่นๆที่เป็นเพื่อนร่วมงานก็เคลื่อนไหวอย่างไม่สงบสุขเล็กน้อย ในเมื่อท่านประธานมีคู่ครองแล้ว อย่างนั้นวันข้างหน้าโอกาสที่เขาจะประสบความสำเร็จก็มีอย่างมาก

หลังจากเข้าบริษัท เจียงสื้อสื้อก็เริ่มทำงานอย่างบ้าคลั่ง ทำความคุ้นเคยกับกิจการของบริษัทใหม่อย่างจริงจัง

แม่ว่าเจ้านายของเธอก็คือแฟนของตนเอง แต่เธอก็ยังคงไม่ลดละเลยแม้แต่ครึ่งเดียว นี่ก็คือจุดที่จิ้นเฟิงเฉินชื่นชม

ถึงเวลาเลิกงาน จิ้นเฟิงเฉินเห็นเจียงสื้อสื้อยังคงหมกมุ่นอยู่กับงาน ก็เดินไปทางด้านหลังของเธออย่างเงียบๆ เจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตเห็น

ในขณะที่เธอยังไม่เห็น ก็โอบกอดเธอทันที ทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจสะดุ้งเฮือก

หันหน้ากลับไปก็พบรอยยิ้มบนใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่แผนการสำเร็จของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะตีเขาเบาๆเล็กน้อย กล่าวตำหนิว่า "ทำไมคุณเดินมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตกใจหมดเลย"

จิ้นเฟิงเฉินแสดงออกถึงความเจ็บปวดกล้ำกลืนออกมา "เห็นชัดว่าคือคุณตั้งใจทำงานมากเกินไป คุณไม่รู้ตัวก็เท่านั้น แล้วก็ถึงเวลาเลิกงานแล้วด้วย"

เจียงสื้อสื้อได้ยินก็ดูนาฬิกาข้อมือ คาดไม่ถึงว่าช่วงเวลาตอนบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว

บิดขี้เกียจ นวดๆไหล่ที่ปวดเมื่อยเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อเอ่ยปากกล่าวถามว่า "อยากกลับไปทานข้าวที่บ้านหรอ?"

จิ้นเฟิงเฉินเห็นก็นวดไหล่สองข้างแทนเธอเล็กน้อย แล้วก็จูงมือของเธอขึ้นแล้วเดินออกไป