ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 361

บทที่ 361 ทีหลังคุณอยู่ให้ห่างจากเขาหน่อย

ทันใดภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินก็ดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ กล่าวถามว่า "เฟิงเหรา คุณรู้จักสถานที่ไหนในเมืองนี้ที่เหมาะกับทานอาหาร และค่อนข้างโรแมนติกไหม?

เดิมทีจิ้นเฟิงเหราก็ไม่ได้คิดให้รอบคอบ จึงกล่าวโดยไม่คิดว่า "โรแมนติกหน่อย ฉันคิดว่าร้านอาหารตะวันตกของคู่รักในตอนนี้ก็ไม่เลวนะ สั่งอาหารค่ำใต้แสงเทียนก็ได้อยู่นะ

แต่จิ้นเฟิงเฉินได้ฟังแล้วไม่พอใจ ขมวดคิ้วแน่น "ไม่มีที่อื่นแล้วหรือไง? เช่นสถานที่ที่ดูแล้วใส่ใจอะ"

ในที่สุดเวลานี้จิ้นเฟิงเหราก็ได้กลิ่นที่ไม่ปกติเล็กน้อย รีบกล่าวถามว่า "คุณจะทำอะไร?"

สีหน้าจิ้นเฟิงเฉินเจื่อนๆ ทิ้งคำพูดออกมาสองคำแต่น่าทึ่งมากว่า "ของแต่งงาน"

จิ้นเฟิงเหราตกตะลึงไปชั่วขณะ หลังจากนั้นก็มีท่าทีตอบสนองทันที แทบจะกระโดดออกมาจากบนรถ กล่าวด้วยสายตาเป็นประกายว่า "เรื่องใหญ่อย่างนี้ไม่นึกเลยว่าคุณจะทำเป็นใจเย็นได้ขนาดนี้? นับถือจริงๆ"

เมื่อได้ยิน จิ้นเฟิงเฉินก็ชำเลืองมองเขาเล็กน้อย กล่าวอย่างไม่สนใจว่า "จะตื่นเต้นก็ไม่ต้องมาตื่นเต้นตอนนี้ คุณบอกมาซิ สถานที่ไหนที่จะเหมาะสม?"

จิ้นเฟิงเหราทำท่าทำทางกระแอมทีนึง "ที่คุณถามฉันถือว่าถามถูกคนแล้ว ทางด้านเพื่อนของฉันนั้นเพิ่งจะเปิดรีสอร์ทออนเซน บนภูเขาลูกนึง เงียบสงบมาก วิวทิวทัศน์ไม่เลวเลย ที่ยอดเยี่ยมที่สุดก็คือ ที่นั่นมีดอกพลัม ที่กำลังสวยงามในช่วงนี้พอดี ฉันคิดว่าเหมาะสมเป็นอย่างมาก"

ได้ยินเขาพรรณนา จิ้นเฟิงเฉินก็หวั่นไหวเล็กน้อย ทิวทัศน์ของธรรมชาติโรแมนติกกว่าการทานอาหารค่ำได้แสงเทียนมาก เป็นสถานที่ที่ดีสถานที่นึงจริงๆ

เขาพยักหน้า กล่าวกันจิ้นเฟิงเหราว่า "ในเมื่อเป็นเพื่อนของคุณ ให้คุณไปพูดคุยน่าจะเป็นการดี อย่างนั้นก็ช่วยจัดการแทนฉันหน่อยนะ"

จิ้นเฟิงเหราแทบอดใจไม่ไหวตบหน้าอกรับประกัน กล่าวอย่างตื่นเต้นว่า "คุณสบายใจได้ เรื่องนี้ฉันรับผิดชอบเอง เออใช่ พี่สะใภ้ยังไม่รู้เรื่องที่คุณจะขอแต่งงานใช่ไหม?"

จิ้นเฟิงเฉินส่ายหน้า หลังจากนั้นก็คิดถึงอะไร จึงขมวดคิ้วแล้วกล่าวเตือนว่า "ถ้าคุณเปิดเผยความลับออกไป ฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่"

คำนี้ต่อให้จิ้นเฟิงเฉินไม่พูด จิ้นเฟิงเหราก็จะไม่ทำเรื่องที่เห็นแก่ตัวทำร้ายคนอื่นอย่างนี้ ฉะนั้นเขาจึงรับประกันทันที "คุณสบายใจได้ ไม่เป็นเช่นนั้นแน่นอน"

อีกด้านนึง เจียงสื้อสื้อก็นับได้ว่านอนเต็มอิ่มแล้ว เมื่อตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าเสี่ยวเป่ากำลังจ้องมองเธออยู่ กล่าวอย่างน่าหัวเราะเล็กน้อยว่า "คุณนอนพอแล้วหรือยัง?"

เสี่ยวเป่าเบ้ปาก "นอนพอตั้งนานแล้ว ไม่เหมือนหม่ามี๊หรอก แสงแดดส่องก้นแล้วยังหลับอยู่อีก"

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้าอย่างจนปัญญา มองไปนอกหน้าต่าง แดดออกแล้วจริงๆ ก็เลยต้องอุ้มเสี่ยวเป่าไปล้างหน้าแปรงฟัน

รอทั้งสองล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็เก้าโมงครึ่งแล้ว

สาวใช้รีบเข้ามาแล้วกล่าวว่า "คุณชายน้อย คุณหญิง อาหารเช้าเตรียมพร้อมแล้วค่ะ"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า แล้วก็ออกไปทานอาหารเช้า

ทานอาหารเช้าเสร็จ จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานรับปากกับจิ้นเฟิงเฉินเรื่องที่วันนี้จะไปทำงาน อดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสียเล็กน้อย ทำไมตัวเองถึงหลับจนถึงตอนนี้

เวลานี้สาวใช้คนนึงก็ถือผลไม้หลังอาหารเข้ามา เจียงสื้อสื้อรีบกล่าวถามเธอว่า "เฟิงเฉินไปบริษัทตั้งแต่เมื่อไร?"

"ประมาณเจ็ดโมง และคุณชายรองก็ไปด้วยกัน"

"แล้วเขาได้พูดอะไรไหม?"

สาวใช้ส่ายหน้าด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด

เจียงสื้อสื้อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา วางแผนที่จะโทรหาจิ้นเฟิงเฉิน แล้วคิดขึ้นมาได้ว่าเวลานี้คาดว่าเขาน่าจะกำลังประชุมอยู่ ก็เลยจำใจต้องยกเลิก

ดูเหมือนวันนี้จะไปรายงานที่บริษัทไม่ได้แล้ว ค่อยไปพรุ่งนี้แล้วกัน