ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 365

บทที่ 365 สตรีลึกลับ

วันต่อมา ตะวันยังไม่ขึ้น เสียงเคาะประตูก็ดังเข้ามา

ไม่ต้องคิด เป็นเสี่ยวเป่าที่ตื่นแต่เช้า เพราะว่ารู้สถานที่ ดังนั้นจึงรีบตามมา

อาจจะมีประสบการณ์แล้ว ทั้งสองคนเลยแต่งตัวได้เร็วขึ้น

เมื่อเปิดประตู เสี่ยวเป่าก็วิ่งเข้ามากอดเจียงสื้อสื้อราวกับพายุ : "หม่ามี๊ วิวทิวทัศน์บนบ้านพักตากอากาศนี่ดีจริงๆ คุณไปปิกนิกกับฉันได้ไหม? ฉันอยากเล่นว่าว"

เจียงสื้อสื้อลูบหัวของเขา พูดเบาๆว่า "ได้"

ด้านจิ้นเฟิงเฉินไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย เห็นเขาคิ้วขมวดแล้วพูดว่า "เสี่ยวเป่า คุณไม่ชวนแดดดี๊ไปเล่นว่าวด้วยกันหรอ?"

เสี่ยวเป่าฟังแล้วก็รู้สึกว่ามีเหตุผล คิดสักครู่จึงพยักหน้า น้ำเสียงนุ่มนวล : "งั้นแดดดี๊คุณช่วยเราซื้อผ้าปิกนิก อาหาร แล้วก็ว่าวได้ไหม? ขอบคุณแดดดี๊!"

ได้ยินเจ้าเด็กน้อยพูดแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็อดส่ายหัวไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเหราเพิ่งเข้ามา ได้ยินคำพูดนี้ ก็มีความสุขอย่างยิ่ง สองคนกับเจียงสื้อสื้อก็หัวเราะขึ้นมาทันที

ถึงอย่างไรเสี่ยวเป่าขอร้องมาเป็นพิเศษ จิ้นเฟิงเฉินก็ต้องไปทำ เนื่องด้วยจิ้นเฟิงเหราหัวเราะมากเกินไป ก็เลยถูกเขาลากไปเตรียมของด้วย

ระหว่างทางจิ้นเฟิงเหราก็เบะปากเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ "พี่ คุณก็เกินไปแล้ว พี่สะใภ้เหนื่อย ก็เลยส่งฉันมาเป็นจับกังแทน"

"ฉันก็มาแล้วไง"

จิ้นเฟิงเหราหมดคำจะพูด

พูดว่าเป็นจับกัง อันที่จริงเพียงแค่ไปเลือกของเล็กน้อย เพียงส่งคนมาก็พอแล้ว

การพักผ่อนที่หาได้ยาก บวกกับวิวทิวทัศน์บ้านพักตากอากาศที่ไม่เลว สองสามคนในวันนี้มีความสุขสนุกสนาน

แต่นอกจากเสี่ยวเป่า คนอื่นๆก็ยุ่งมาก ก็แค่ขโมยเวลาว่างมาสองวัน วันนี้ผ่านไปก็กลับเข้าเขตเมือง

เมื่อถึงบ้าน แม่จิ้นก็เตรียมจัดโต๊ะอาหารชุดใหญ่ไว้เลี้ยงต้อนรับ

เจียงสื้อสื้อตกใจเล็กน้อย รีบพูดว่า "คุณน้าวันนี้เป็นวันอะไรคะ ทำไมทำอาหารเยอะขนาดนี้"

แม่จิ้นมองเธอ ก็รักอย่างสุดใจ รีบพูดว่า "คุณเดินเข้าไปครึ่งหนึ่งของตระกูลจิ้นของเรา แทบจะกลายเป็นสะใภ้ของตระกูลจิ้นแล้ว ยังไม่นับเป็นวันสำคัญอีกหรอ"

ถูกแม่จิ้นพูดด้วยแบบนี้ เจียงสื้อสื้ออายขึ้นมาเล็กน้อย แค่พูดเบาๆว่า "คุณน้า พวกคุณรู้กันหมดแล้ว……”

"ตอนก่อนก็รู้ เวลานั้นมีกลุ่มเพื่อนส่งมา พวกคุณก็จริงๆเลย เรื่องใหญ่แบบนี้ไม่บอกพวกเราเลย" แม้ว่าแม่จิ้นดูเหมือนจะตำหนิเล็กน้อย แต่เมื่อพูดคำพูดนี้ ทว่ากลับยิ้มแย้ม

จิ้นเฟิงเฉินเกรงว่าแม่จะเข้าใจผิด จึงอธิบายว่า "แม่ นี่เป็นความคิดของฉัน ก็นับว่าเป็นการเซอร์ไพรส์ ดังนั้นจึงไม่บอกให้ใครรู้ก่อน"

"ดี ดี พวกคุณโอเคแล้วก็พอ อย่ายืนอยู่เลย รีบมากินข้าวเถอะ"

หลายวันมานี้มีเรื่องเสียเวลาเยอะเหลือเกิน กินข้าวแล้ว สองพี่น้องตระกูลจิ้นก็ไปที่บริษัท

สองสามวันนี้เจียงสื้อสื้อก็พักผ่อนมาพอตัวแล้ว วันต่อมาก็ไปทำงานที่บริษัทกับจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินเข้าประตูห้องทำงานไป ก็เห็นจิ้นเฟิงเหรากับผู้หญิงชุดดำคนหนึ่งยืนรออยู่ด้านในแล้ว

เห็นว่าเขาเดินเข้ามา จิ้นเฟิงเหราก็ตะโกนว่า "พี่" แต่ผู้หญิงชุดดำคนนั้น แล้วเรียกด้วยความนอบน้อมว่า "Boss”

เห็นฉากนี้ เป็นเวลานานมากจนจิ้นเฟิงเฉินประหลาดใจเล็กน้อย รีบพูดว่า : "คุณกลับมาได้อย่างไร?"