ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 365

บทที่ 365 สตรีลึกลับ

วันต่อมา ตะวันยังไม่ขึ้น เสียงเคาะประตูก็ดังเข้ามา

ไม่ต้องคิด เป็นเสี่ยวเป่าที่ตื่นแต่เช้า เพราะว่ารู้สถานที่ ดังนั้นจึงรีบตามมา

อาจจะมีประสบการณ์แล้ว ทั้งสองคนเลยแต่งตัวได้เร็วขึ้น

เมื่อเปิดประตู เสี่ยวเป่าก็วิ่งเข้ามากอดเจียงสื้อสื้อราวกับพายุ : "หม่ามี๊ วิวทิวทัศน์บนบ้านพักตากอากาศนี่ดีจริงๆ คุณไปปิกนิกกับฉันได้ไหม? ฉันอยากเล่นว่าว"

เจียงสื้อสื้อลูบหัวของเขา พูดเบาๆว่า "ได้"

ด้านจิ้นเฟิงเฉินไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย เห็นเขาคิ้วขมวดแล้วพูดว่า "เสี่ยวเป่า คุณไม่ชวนแดดดี๊ไปเล่นว่าวด้วยกันหรอ?"

เสี่ยวเป่าฟังแล้วก็รู้สึกว่ามีเหตุผล คิดสักครู่จึงพยักหน้า น้ำเสียงนุ่มนวล : "งั้นแดดดี๊คุณช่วยเราซื้อผ้าปิกนิก อาหาร แล้วก็ว่าวได้ไหม? ขอบคุณแดดดี๊!"

ได้ยินเจ้าเด็กน้อยพูดแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็อดส่ายหัวไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเหราเพิ่งเข้ามา ได้ยินคำพูดนี้ ก็มีความสุขอย่างยิ่ง สองคนกับเจียงสื้อสื้อก็หัวเราะขึ้นมาทันที

ถึงอย่างไรเสี่ยวเป่าขอร้องมาเป็นพิเศษ จิ้นเฟิงเฉินก็ต้องไปทำ เนื่องด้วยจิ้นเฟิงเหราหัวเราะมากเกินไป ก็เลยถูกเขาลากไปเตรียมของด้วย

ระหว่างทางจิ้นเฟิงเหราก็เบะปากเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ "พี่ คุณก็เกินไปแล้ว พี่สะใภ้เหนื่อย ก็เลยส่งฉันมาเป็นจับกังแทน"

"ฉันก็มาแล้วไง"

จิ้นเฟิงเหราหมดคำจะพูด

พูดว่าเป็นจับกัง อันที่จริงเพียงแค่ไปเลือกของเล็กน้อย เพียงส่งคนมาก็พอแล้ว

การพักผ่อนที่หาได้ยาก บวกกับวิวทิวทัศน์บ้านพักตากอากาศที่ไม่เลว สองสามคนในวันนี้มีความสุขสนุกสนาน

แต่นอกจากเสี่ยวเป่า คนอื่นๆก็ยุ่งมาก ก็แค่ขโมยเวลาว่างมาสองวัน วันนี้ผ่านไปก็กลับเข้าเขตเมือง

เมื่อถึงบ้าน แม่จิ้นก็เตรียมจัดโต๊ะอาหารชุดใหญ่ไว้เลี้ยงต้อนรับ

เจียงสื้อสื้อตกใจเล็กน้อย รีบพูดว่า "คุณน้าวันนี้เป็นวันอะไรคะ ทำไมทำอาหารเยอะขนาดนี้"

แม่จิ้นมองเธอ ก็รักอย่างสุดใจ รีบพูดว่า "คุณเดินเข้าไปครึ่งหนึ่งของตระกูลจิ้นของเรา แทบจะกลายเป็นสะใภ้ของตระกูลจิ้นแล้ว ยังไม่นับเป็นวันสำคัญอีกหรอ"

ถูกแม่จิ้นพูดด้วยแบบนี้ เจียงสื้อสื้ออายขึ้นมาเล็กน้อย แค่พูดเบาๆว่า "คุณน้า พวกคุณรู้กันหมดแล้ว……”

"ตอนก่อนก็รู้ เวลานั้นมีกลุ่มเพื่อนส่งมา พวกคุณก็จริงๆเลย เรื่องใหญ่แบบนี้ไม่บอกพวกเราเลย" แม้ว่าแม่จิ้นดูเหมือนจะตำหนิเล็กน้อย แต่เมื่อพูดคำพูดนี้ ทว่ากลับยิ้มแย้ม

จิ้นเฟิงเฉินเกรงว่าแม่จะเข้าใจผิด จึงอธิบายว่า "แม่ นี่เป็นความคิดของฉัน ก็นับว่าเป็นการเซอร์ไพรส์ ดังนั้นจึงไม่บอกให้ใครรู้ก่อน"

"ดี ดี พวกคุณโอเคแล้วก็พอ อย่ายืนอยู่เลย รีบมากินข้าวเถอะ"

หลายวันมานี้มีเรื่องเสียเวลาเยอะเหลือเกิน กินข้าวแล้ว สองพี่น้องตระกูลจิ้นก็ไปที่บริษัท

สองสามวันนี้เจียงสื้อสื้อก็พักผ่อนมาพอตัวแล้ว วันต่อมาก็ไปทำงานที่บริษัทกับจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินเข้าประตูห้องทำงานไป ก็เห็นจิ้นเฟิงเหรากับผู้หญิงชุดดำคนหนึ่งยืนรออยู่ด้านในแล้ว

เห็นว่าเขาเดินเข้ามา จิ้นเฟิงเหราก็ตะโกนว่า "พี่" แต่ผู้หญิงชุดดำคนนั้น แล้วเรียกด้วยความนอบน้อมว่า "Boss”

เห็นฉากนี้ เป็นเวลานานมากจนจิ้นเฟิงเฉินประหลาดใจเล็กน้อย รีบพูดว่า : "คุณกลับมาได้อย่างไร?"

เขาถามผู้หญิงชุดดำอย่างเป็นปกติ ผู้หญิงคนนั้นรูปร่างหน้ามีเสน่ห์อย่างมาก ใบหน้าสะสวยงดงามเป็นที่สุด เพียงแต่ใบหน้าไร้อารมณ์เล็กน้อย ทำให้คนรู้สึกว่าไม่อยากให้เข้าใกล้ ก็เหมือนสาวสวยที่เย็นชาคนหนึ่ง

ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินถาม ผู้หญิงคนนั้นก็รีบตอบกลับว่า "ป๋ายหลี่กับเห้อซูหานรีบนำคนต่างชาติเหล่านั้นไป จึงส่งของมาให้ฉัน"

ได้ยิน จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าเล็กน้อย ถ้าพูดอย่างนั้น แน่นอนว่าเธอไม่กลับมาไม่ได้

พูดจบเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ พูดต่อว่า "ของล่ะ? เอามาไหม"

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า รีบหยิบตู้เซฟขนาดเล็กหนึ่งอันออกมา ส่งให้จิ้นเฟิงเฉินอย่างเงียบๆ

เนื่องจากเป็นของที่ส่งให้จิ้นเฟิงเฉิน เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้รหัสผ่าน แค่เห็นเขารับมา เปิดออกอย่างชำนาญมาก ด้านในก็เห็นชิปหนึ่งอัน รวมทั้งUSB

ของสองสิ่งนี้ ถูกใส่ไว้ในกล่องอย่างดีมาก มองก็รู้ว่าสำคัญอย่างยิ่ง

จิ้นเฟิงเฉินเปิดออกและมองอย่างตั้งใจ หลังจากยืนยันแน่ชัดว่าไม่ผิดพลาด ก็พูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า "ลำบากคุณเลย"

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า รีบพูดรับว่า "เป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว"

แล้วพูดต่อว่า : "ช่วงเวลานี้ป๋ายหลี่ให้ฉันคอยอยู่ข้างๆBoss ประการแรกคือดูแลความปลอดภัยของท่าน ประการที่สอง ป้องกันไม่ให้พวกที่แอบซ่อนตัวอยู่นั้น โจมตีแย่งชิป"

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปชั่วขณะ จึงพยักหน้า "ก็ดี"

พูดจบก็พูดกับจิ้นเฟิงเหราว่า "เฟิงเหรา คุณไปที่ฝ่ายบุคคล ให้จัดการหาที่พักให้จื่อเฟิงหน่อย"

จื่อเฟิงก็คือชื่อของผู้หญิงคนนี้

เป็นธรรมดาที่จิ้นเฟิงเหราจะเห็นด้วย จิ้นเฟิงเฉินพูด ก็รีบพยักหน้า : "พี่วางใจเถอะ เรื่องนี้ส่งให้ฉันก็พอ"

แต่คาดไม่ถึงว่า จื่อเฟิงดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดว่า "ถ้าเป็นไปได้ ฉันสามารถอยู่ข้างๆBossได้ไหม? ให้ตำแหน่งเลขาฉัน ฉันสามารถทำได้"

ได้ฟังคำพูดอย่างนี้ จิ้นเฟิงเฉินจมดิ่งอยู่ในความคิด ถึงอย่างไรตอนนี้เจียงสื้อสื้อก็อยู่ในห้องทำงานประธานเช่นกัน กลัวว่าจะเกิดความเข้าใจผิดโดยไม่จำเป็น

เขามองจื่อเฟิง ท้ายที่สุดยังคงพยักหน้า "อย่างนี้ก็ดี งั้นคุณก็ไปเก็บของนิดหน่อย เก็บเสร็จแล้วก็กลับมา"

พูดจบก็ส่งสัญญาณให้จิ้นเฟิงเหรา จิ้นเฟิงเหราก็รับทราบ พาจื่อเฟิงลงไป

ส่วนเจียงสื้อสื้อ อยู่บริษัทปรับตัวได้เร็วมาก เดิมทีคนเหล่านี้จบมาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง ทักคนมีความทะนงตัว เข้าใจว่าเจียงสื้อสื้อใช้เส้นสายเข้ามา

เจียงสื้อสื้อเพิ่งมาได้สองวัน ทุกๆวันจะได้ยินคำพูดถากถางเล็กๆน้อยๆ

แต่เรื่องที่คนเหล่านี้คาดไม่ถึง ประสิทธิภาพการทำงานของเจียงสื้อสื้อดีมาก อีกทั้งเรื่องการจัดการก็ละเอียดรอบคอบมาก ภายในไม่ถึงหนึ่งวันก็ทำให้คนเหล่านั้นเปลี่ยนมุมมองใหม่

เช้าวันนี้ เจียงสื้อสื้อเพิ่งมาเข้างาน ก็เห็นมีคนเกาหัวอย่างไม่เข้าใจอยู่ในนั้น ดูเหมือนจะพบกับอะไรที่ยากลำบาก

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "เป็นอะไรหรอ?"

คนนั้นก็มาใหม่ ไม่ชัดเจนกับตำแหน่งของเจียงสื้อสื้อ พูดอย่างไม่ถือสักนิดเลยว่า "โครงการนี้ฉันคิดมานานมากแล้ว ก็ไม่รู้จะปรับเปลี่ยนอย่างไร วันนี้ก็ต้องส่งแล้ว ฉันจนปัญญาจริงๆ"

เจียงสื้อสื้อมองดู ที่จริงก็ไม่ยาก จึงขยับเม้าส์และคีย์บอร์ดมา ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็เปลี่ยนเรียบร้อย

หลังจากปรับเปลี่ยนแล้ว เธอยังชี้ให้เห็นข้อบกพร่องบางส่วนในโครงการ และให้ข้อเสนอแนะในการแก้ไข เรื่องนี้ออกมา ในที่ทำงานก็ส่งเสียงอื้ออึง ทุกๆคนรู้สึกชอบเธอมากยิ่งขึ้น

เวลานี้ นอกจากเรื่องนี้ยังมีคนแอบคุยขึ้นมา

"คุณรู้ไหม ในห้องทำงานท่านประธานมีเลขาหญิงสวยมาก"

"จริงหรอ?"

"เล่าๆกันมาว่าสวยมากๆเลยนะ!"