ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 368

บทที่ 368 คู่ควรกับเขาได้อย่างไร?

จิ้นเฟิงเหราพูดอย่างลืมตัว ไม่ได้สังเกตุเห็นอารมณ์ผิดปกติของจื่อเฟิง

แค่เห็นดวงตาที่ลึกซึ้งของเธอ ความหม่นหมองแวบหนึ่ง ผู้หญิงอย่างนั้น……คู่ควรกับเขาได้อย่างไร?

ในสายตาของจื่อเฟิง เจียงสื้อสื้อไม่เพียงแต่พบกันแค่ครึ่งทาง ใช้อุบายเข้าใกล้จิ้นเฟิงเฉินเท่านั้น และจิ้นเฟิงเฉินก็เป็นสายสว่างของก้นบึ้งหัวใจเธอ แน่นอนทั้งสองคนไม่สามารถเอามาเปรียบเทียบกันได้

จิ้นเฟิงเหราพูดคล่องน่าสนใจแต่ใช้การจริงๆไม่ได้ ทว่าไม่ได้ยินการตอบกลับของจื่อเฟิง เวลานี้เขาสังเกตุเห็นถึงความผิดปกติไป จึงรีบเอ่ยถามว่า "จื่อเฟิง คุณฟังอยู่หรือเปล่า?"

เวลานี้ใจของจื่อเฟิงได้หวนคิดถึงอดีตเหล่านั้นของเธอกับจิ้นเฟิงเฉิน แน่นอนว่าไม่ได้ยินเสียงของจิ้นเฟิงเหรา

จิ้นเฟิงเหราเห็นท่าทีใจลอยของจื่อเฟิง ก็อดไม่ได้ ตะโกนเรียกเสียงดัง : "จื่อเฟิง!"

สติจื่อเฟิงกลับมาทันที มองจิ้นเฟิงเหราอย่างแปลกใจเล็กน้อย ทั้งยังมีสีหน้าโกรธนิดหน่อย รีบทำหน้ารู้สึกผิดแล้วพูดว่า ไม่มีอะไร ขอโทษด้วยเมื่อกี้ฉันคิดไปอื่น"

เธอพูดประโยคนี้จบ มองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่นอีกครั้ง ราวกับว่าการใจลอยเมื่อกี้เป็นเพียงความเข้าใจผิดของคนอื่น

ผู้หญิงสวยขอโทษนี่ใช้ได้ที่สุดกับจิ้นเฟิงเหรา จื่อเฟิงเพียงแค่พูดแบบนี้ เขาก็รู้สึกได้ว่าเดิมทีไม่ได้มีปัญหาอะไร

จื่อเฟิงตั้งใจขับรถ จู่ๆก็เห็นรถที่คุ้นเคยในกระจกมองหลัง เหมือนขับตามพวกเขามาตลอด เพิ่งจะข้ามสี่แยกมาสองครั้ง แต่เหมือนว่าพวกเขายังคงถูกตามไม่เลิก

หากเป็นเพียงแค่พักหนึ่งก็เป็นเรื่องบังเอิญ แต่เจอตลอดแบบนั้นมันน่าแปลก

จื่อเฟิงมองกระจกหลังราวหนึ่งนาที หลังจากแน่ชัดแล้วว่ามีคนตาม จึงพูดกับจิ้นเฟิงเหรา "คุณชายรอง รถด้านหลังนั่นตามพวกเรามาตลอด ผ่านสีแยกไปสองครั้งแล้ว ยังไม่มีท่าทีจะเปลี่ยนเส้นทาง"

จิ้นเฟิงเหราได้ยินสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ตนเองถูกสะกดรอยตามมาจากโรงพยาบาล ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้ยังไม่ไปผุดไปเกิดจริงๆ

เขาหยุดไปชั่วครู่ แล้วพูดกับจื่อเฟิงว่า "คุณ คุณฉวยโอกาสสลัดพวกเขาทิ้งไหม?"

นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของจื่อเฟิง แค่เห็นเธอพยักหน้าตอบ "งั้นคุณชายรองคุณระวังหน่อยนะ"

เพิ่งจะตัดเฝือกออก ขาของเขายังมีกำลังไม่มาก นี่ก็เป็นเหตุที่จื่อเฟิงบอกให้เขาเตรียมตัวให้ดี

แค่เห็นจิ้นเฟิงเหรานั่งดีๆทันที ใบหน้ามองไปรอบๆด้วยความระมัดระวัง

รอให้เขานั่งดีๆแล้ว จื่อเฟิงก็เริ่มเหยียบคันเร่ง วางแผนที่จะสลัดรถคันนั้นทิ้ง

คนในรถคันนั้นยังรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของพวกเขาอย่างชัดเจน เหยียบคันเร่งตามขึ้นมา รถทั้งสองคันก็เริ่มไล่ตามกันขึ้นหน้าหลังอย่างนี้

จิ้นเฟิงเหรามองจากกระจกมองข้าง ปรากฏว่าไม่สามารถเดาตัวตนของอีกฝ่ายได้ แค่พูดว่า "คุณรู้ไหมว่าคนเหล่านี้เป็นใคร?"

สีหน้าจื่อเฟิงมืดมนเล็กน้อย มีลางสังหรณ์นิดๆคืบคลานเข้ามาในใจ พูดเบาๆว่า "คงเป็นต่างประเทศหรือเปล่า?"

ไม่คาดคิดคำพูดของเธอเพิ่งจบลง โทรศัพท์ข้างกายก็ดังขึ้น โทรศัพท์บอกว่าเป็นป๋ายหลี่ซึ่งอยู่ต่างประเทศ

จื่อเฟิงหัวเราะ เป็นไปตามคาด เป็นคนนั้นจริงๆ ไม่ไปผุดไปเกิด

รอหลังจากที่รับโทรศัพท์ จื่อเฟิงยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินป๋ายหลี่โทรศัพท์ทางด้านนั้นตื่นเต้นเล็กน้อย "จื่อเฟิง ตอนนี้คุณยังดีอยู่ไหม?"

จื่อเฟิงทำเสียงว่า "อืม" บอกใบ้ว่าตนเองไม่เป็นอะไร

ป๋ายหลี่ดูเหมือนจะโล่งใจ จึงพูดต่อว่า "พวกเราเพิ่งจะตรวจสอบ หน่วยงานทางนี้ได้ติดตามคุณไปทางด้านหลังแล้ว คุณต้องระวังตัวหน่อย"

"รู้แล้ว" จื่อเฟิงพูดจบ ก็วางสายไป