ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 367

บทที่ 367 แสดงความรักต่อกัน

ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างเห็นฉากนี้มีสีหน้าอิจฉาเท่านั้น ทว่าจื่อเฟิงแอบกำหมัดแน่น

ผู้ช่วยสังเกตุเห็นความเปลี่ยนไปของจื่อเฟิง อดที่จะถามไม่ได้ว่า "จื่อเฟิง คุณเป็นอะไรไป?"

"ไม่เป็นอะไร"

ทิ้งคำพูดเย็นชาไว้ จื่อเฟิงก็ออกไปโดยไม่บอกกล่าว

หลังจากเสี่ยวเป่าตื่นขึ้นมา จิ้นเฟิงเฉินก็สั่งให้พ่อบ้านส่งเขากลับโรงเรียน ถึงแม้ว่าตอนนี้เขายังเด็กอยู่ แต่ว่าไม่สามารถปลูกฝังการหนีเรียนจนกลายเป็นนิสัย

ถึงเวลาเย็น เจียงสื้อสื้อจัดการงานในมือเสร็จ ถึงเวลาเลิกงานพอดี เห็นว่าบนโต๊ะไม่มีเอกสารอื่นที่จำเป็นต้อง เธอรู้สึกผ่อนคลาย

เก็บโต๊ะทำงานสักหน่อย แล้วเธอก็ขึ้นไปชั้นบน ตั้งใจจะเรียกจิ้นเฟิงเฉินกลับบ้านด้วยกัน

หลังจากมาถึงห้องทำงาน ปรากฏว่าจิ้นเฟิงเหราก็อยู่ ยิ้มแล้วทักทายเขา "เฟิงเฉินมาแล้ว"

"พี่สะใภ้" จิ้นเฟิงเหราพูดไปด้วยกระพริบตาไปด้วย ทำหน้าทะเล้น

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินเห็น มองด้วยสายตาพิฆาต จิ้นเฟิงเหราเปลี่ยนเป็นทำตัวดีขึ้นในทันที

อดแขวะในใจไม่ได้ว่า : นี่ก็ทำให้พี่สะใภ้มองดูเคร่งขรึมเกินไปหรือเปล่า ดูเหมือนว่าต่อไปไม่สามารถล้อเล่นได้ตามใจ

เห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่มีความประสงค์ที่จะลุกขึ้น เจียงสื้อสื้อก็พูดหยอกล้อว่า "ถึงเวลาเลิกงานแล้ว ท่านประธานยังไม่กลับบ้านหรอ?"

"ในฐานะประธาน ปกติแล้วจะลำบากกว่าพนักงานทั่วไปเล็กน้อย รอฉันจัดการเอกสารฉบับสุดท้ายเสร็จ รอฉันดีๆ"

จิ้นเฟิงเฉินพูดจบก็ลุกขึ้นดึงเจียงสื้อสื้อไปข้างๆ ฝากรอยจูบที่มุมริมฝีปากของเธอ

เห็นจิ้นเฟิงเฉินจ้องมองมาที่พวกเขา หน้าของเจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะแดงขึ้นมา พูดกระซิบอย่างไม่พอใจว่า "เฟิงเหรายังอยู่นะ ทำไมคุณถึงสามารถ……”

แวบหนึ่งที่เห็นหน้าเจียงสื้อสื้อแดง จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ้มขึ้นมา ตามด้วยสายตาแห่งผู้ชนะมองไปที่จิ้นเฟิงเหรา

เห็นรอยยิ้มที่ประสบความสำเร็จของพี่ชายตนเอง จิ้นเฟิงเหราก็โกรธขึ้นมา อารมณ์นี้คือเขาตั้งใจ เลยเอะอะพูดออกไปว่า "นี่ พวกคุณสองคนไม่สนใจกาลเทศะเกินไปหน่อยหรือเปล่า ยังไงตอนนี้ยังมีฉันเป็นหมาผู้โดดเดี่ยวคนนี้ กล้าแสดงความรักออกมาได้อย่างไรล่ะ ทำร้ายจิตใจของฉันจริงๆเลย"

"งั้นคุณก็หาภรรยาให้เร็วหน่อย ทำตัวเหมือนก้างขวางคอทั้งวัน ฉันรักใคร่เอ็นดูภรรยาฉันต้องแบ่งแยกเวลาสถานที่หรอ?" จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจการเอะอะโวยวายของจิ้นเฟิงเหรา คำที่พูดออกมาก็ทำให้จิ้นเฟิงเหรารู้สึกแทงใจด้วยซ้ำ

"ได้เลย พวกคุณแสดงความรักของพวกคุณ ฉันมีตัวเล็กของฉัน"

พูดจบในหัวของจิ้นเฟิงเหราก็อดนึกถึงท่าทางของส้งหวั่นชีงไม่ได้

เจียงสื้อสื้อได้ยินก็มองไปที่จิ้นเฟิงเหรา "ตัวเล็กคือหวั่นชีงใช่ไหม?"

"ไม่……ไม่ใช่สามัญชนอย่างเธอคนนั้น พี่สะใภ้อย่าคิดไปมั่วๆเลย" ราวกับว่าความในใจถูกเปิดเผย จิ้นเฟิงเหราพูดอย่างไม่สบายใจเล็กน้อย

หลังจากเคาะคีย์บอร์ดครั้งสุดท้าย จิ้นเฟิงเฉินก็ทำงานของวันนี้เสร็จ ลุกขึ้นแล้วถามว่า "ฉันเลิกงานแล้ว คุณจะกลับด้วยกันกับพวกฉันไหม?"

"ไม่ละ วันนี้ฉันต้องไปโรงพยาบาลเอาเฝือกออก" จิ้นเฟิงเหราพูดจบก็ตบๆขา

"งั้นก็ให้ผู้ช่วยตามคุณไป ดูแลคุณสักหน่อย"

จิ้นเฟิงเหราได้ยินเดิมทีอยากจะปฏิเสธ เพราะก่อนหน้าเขาได้นัดกับส้งหวั่นชีงไว้แล้ว ไม่อยากให้คนอื่นรบกวนพวกเขา