ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 370

บทที่ 370 ฉันก็รู้ว่าไม่ตนเองไม่คู่ควรกับเขา

คืนนี้ส้งหวั่นชีงทำงานกะดึก เธอกำลังง่วงซึม จู่ๆก็ได้รับเหตุฉุกเฉินเข้ามา ถูกทำให้ตกใจตื่น

เมื่อเธอมาที่ห้องฉุกเฉิน เห็นใบหน้าที่เธอคุ้นเคย เป็นจิ้นเฟิงเหรานี่เอง

เห็นเขาอีกครั้ง ส้งหวั่นชีงจนปัญญาเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าวันนี้เขาเพิ่งจะตัดเฝือกไป กลับมาอีกได้อย่างไร ชีวิตเป็นเรื่องล้อเล่นหรอ?

ดูแลเขาไปด้วยถามเขาไปด้วย : "คุณ……ทำไมคุณกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ?"

จิ้นเฟิงเหราได้ยินก็ส่ายหัว ถอนหายใจแล้วพูดว่า "ฉันก็นึกไม่ถึง ใครบอกฉันเป็นฮีโร่ช่วยสาวสวยนะ เลยจำใจต้องมาอีกครั้ง"

ได้ฟังคำพูดจากปากเขา อีกทั้งยังมองไปที่จื่อเฟิงที่ยืนข้างๆ ในใจของส้งหวั่นชีงรู้สึกไม่ดีอย่างมาก

คาดเดาว่าเป็นเพราะเขาช่วยชีวิตเธอ ฉะนั้นจึงได้รับบาด

ในใจมีความเป็นห่วง ฝีมือของส้งหวั่นชีงก็เริ่มไม่แม่นยำ เมื่อฉีดยาให้จิ้นเฟิงเหรา อีกทั้งเริ่มลงมือหาตำแหน่งไม่เจอ

จิ้นเฟิงเหราทนความเจ็บปวดไม่ไหวจึงร้องออกมา จื่อเฟิงขมวดคิ้ว ตรงไปฉุดแขนของส้งหวั่นชีง ถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า "ท้ายที่สุดแล้วคุณทำเป็นไหม? ! ไม่เห็นหรอว่าเขาเจ็บมาก!"

เดิมทีจื่อเฟิงก็เป็นคนที่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นพิเศษ นิสัยเฉพาะตัวค่อนข้างน่ากลัว อีกทั้งน้ำเสียงในเวลานี้โหดเหี้ยมมาก ทำให้ส้งหวั่นชีงตกใจกลัวจริงๆ

ชั่วขณะหนึ่งส้งหวั่นชีงไม่รู้ควรจะทำอะไร ตกตะลึงอยู่กับที่

แต่ไหนแต่ไรมาส้งหวั่นชีงยังไม่เคยเห็นคนดุร้ายเช่นนี้ แม้ว่าเธอจะสะสวย แต่มีพลานุภาพทำให้ตกใจกลัวเช่นนี้

เห็นว่าส้งหวั่นชีงถูกทำให้ตกใจกลัว จิ้นเฟิงเหราก็เจ็บปวดใจเล็กน้อย อดทนต่อความเจ็บปวดบนร่างกาย พูดปลอบโยนว่า "จื่อเฟิง คุณทำให้เธอตกใจแล้ว ฉันไม่เป็นไร คุณให้เธอทำต่อก็พอ"

จื่อเฟิงได้ยินก็ปล่อยส้งหวั่นชีง ยืนอยู่ข้างๆไม่พูดอะไร

"คุณทำต่อเถอะ" จิ้นเฟิงเหราพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลมองไปที่ส้งหวั่นชีง

หลังจากได้ยินน้ำเสียงของจิ้นเฟิงเหรา สติส้งหวั่นชีงก็กลับมา ทำงานในมือตนเองต่อ

เวลานี้หมอได้เข้ามา ตรวจดูอาการบาดเจ็บของจิ้นเฟิงเหรา หลังจากนั้นก็ออกไป พิจารณาเล็กน้อยว่าควรจะตรวจรักษาเขาอย่างไร ทิ้งพวกเขาสามคนไว้ในห้อง

อยู่ภายใต้แรงกดดันของจื่อเฟิง ส้งหวั่นชีงอึดอัดเล็กน้อย เธอไม่กล้ามองจื่อเฟิง เกรงว่าถ้าไม่ระวังอาจทำให้บันดาลโทสะขึ้นมา

จิ้นเฟิงเหราง่วงนอนเล็กน้อยจากการฉีดยาลดอักเสบไปเมื่อกี้ เมื่อเคลิ้มหลับไป ประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก จิ้นเฟิงเฉินก็เข้ามา

หลังจากที่จื่อเฟิงมองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน สายตาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นทันที พลังอำนาจก็จางหายไป

"คุณชาย มีเหตุการณ์อะไรหรือเปล่า?"

"ไม่มี อีกสักครู่คุณออกไปกับฉัน"

จิ้นเฟิงเฉินท่าทีเย็นชาเล็กน้อย นี่ทำให้จื่อเฟิงไม่สบายใจนิดหน่อย

หลังจากเข้าไปในห้องผู้ป่วย จิ้นเฟิงเฉินมองจิ้นเฟิงเหราที่อยู่บนเตียงก่อน แล้วจึงหันกลับมาถามว่า "อาการของจิ้นเฟิงเหราเป็นอย่างไรบ้าง?"

ส้งหวั่นชีงได้ยินจึงพูดว่า "ตอนนี้เขาได้ฉีดยาลดอักเสบไปแล้ว น่าจะหลับไปสักพัก อาการบาดเจ็บที่ขาก็ไม่ร้ายแรงมาก รักษาโดยการระมัดระวังเองได้"

ได้ยินว่าอาการของจิ้นเฟิงเหราไม่รุนแรง จิ้นเฟิงเฉินจึงเบาใจลงมา มีพยาบาลตัวน้อยคนนี้อยู่ดูแลข้างๆเขา ตนเองก็ไม่ต้องกังวลอะไร

หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีเรื่องอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็มองส้งหวั่นชีงแล้วพูดแนะนำด้วยความจริงใจว่า "พูดอย่างนั้น เฟิงเหราก็ต้องรบกวนคุณแล้ว คุณส้ง มีอะไรที่จำเป็น ก็บอกกับฉันได้เลย นี่เบอร์โทรของฉัน"

พูดจบ ก็นำนามบัตรหนึ่งใบส่งให้ส้งหวั่นชีง