ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 371

บทที่ 371 การตอบสนองอย่างซุ่มซ่าม

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินกลับมาจากชานเมือง เวลาดึกมากแล้ว เขาไม่อยากกลับบ้านไปรบกวนเจียงสื้อสื้อ จึงตรงไปที่บริษัท ค้างหนึ่งคืน

เช้าของวันที่สอง เจียงสื้อสื้อตื่นมา ก็เห็นสีหน้าของแม่จิ้นกังวล เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และถาม

“คุณน้า เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”

แม่จิ้นมองเจียงสื้อสื้อแล้วพูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ “เฟิงเหรา ฉันได้ยินว่าเขาบาดเจ็บอีกแล้ว ดังนั้นจึงกำลังเตรียมตัวไปดูเขา โตขนาดนี้แล้ว ยังชอบทำให้เป็นห่วงอีก”

เมื่อฟังแล้วเจียงสื้อสื้อตกใจมาก ทำไมจิ้นเฟิงเหราถึงบาดเจ็บอีกแล้ว?

นึกถึงเมื่อคืนจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้กลับมา ในใจก็เริ่มเป็นห่วงขึ้นมา

เธอช่วยแม่จิ้นเตรียมของที่จะไปโรงพยาบาล ไปด้วยกันแล้ว

เมื่อถึงโรงพยาบาล เห็นขาของจิ้นเฟิงเหราโดนยกขึ้นสูง บนหัวก็พันผ้าก๊อซ แม่จิ้นเดินเข้าไปตีจิ้นเฟิงเหราทันที พูดด้วยอารมณ์โกรธเล็กน้อย “ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

จิ้นเฟิงเหราเห็นแม่จิ้นกำลังโมโห พยายามนั่งบนเตียงให้ดีๆ กอดแม่จิ้นอย่างเอาใจ พูดไร้สาระ “แม่ครับ ผมพูดความจริงแล้วท่านห้ามด่าผมนะ เมื่อวานเอาเฝือกออกแล้วดีใจเกินไป คิดไม่ถึงว่าตกบันได ขาหักอีกแล้ว”

พูดจบแล้วก้มหัวลงเหมือนเด็กทำความผิด แม่จิ้นฟังแล้วพูดไม่ออกเล็กน้อย ตีเขาอีกรอบ

เจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างๆ ฟังที่เขาพูดแล้วขมวดคิ้ว แบบนี้พูดให้แม่จิ้นฟังยังพอได้ แม่จิ้นหลอกง่าย แต่เธอไม่โดนหลอกง่ายๆ

ตั้งแต่เพิ่งเข้าห้อง เธอก็หาทั่วห้องไปรอบหนึ่ง แต่ไม่เห็นร่างของจิ้นเฟิงเฉิน ถามอย่างเป็นห่วง “เฟิงเหรา พี่ชายนายล่ะ? ทำไมฉันไม่เจอเขาเลย?”

จิ้นเฟิงเหรารับแอปเปิลที่แม่จิ้นปอกแล้วพูด “ไม่มีอะไร พี่ชายผมแค่มีธุระนิดหน่อยออกไปแล้ว อีกสักพักคงกลับมา”

แม่จิ้นมองขาของเขา ยิ่งมองยิ่งโมโห พูดดุๆ “พวกนายสองพี่น้องให้ฉันสบายใจหน่อยไม่ได้เหรอ? นายดูสินายอยู่ดีๆ ทำไมถึงล้มจนขาหัก? ทำไมไม่ระวัง? ขนาดเสี่ยวเป่ายังไม่เกิดเรื่องแบบนี้เลย นี่ถ้ากลายเป็นพิการ ดูว่าอนาคตนายจะหาภรรยายังไง”

จิ้นเฟิงเหราคิดไม่ถึงว่าคุณแม่จะนึกถึงเรื่องที่เขาหาภรรยา รีบขออภัย กลัวว่าคุณแม่จะพูดอะไรกระตุ้นเขม

แม้ว่าจิ้นเฟิงเหราจะบอกเจียงสื้อสื้อว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่มีเรื่องอะไร แต่ในใจของเธอก็ยังเป็นห่วงมาก เธอเปิดประตูกำลังอยากโทรศัพท์หาเขา จิ้นเฟิงเฉินก็เดินเข้ามา

เจียงสื้อสื้อรีบพุ่งไปหาอย่างเป็นห่วง พูดอย่างรีบร้อน “เฟิงเฉิน นายไม่มีเรื่องอะไรใช่ไหม? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

จิ้นเฟิงเฉินกอดคนรักที่พุ่งเข้ามา เห็นเธอเป็นห่วงขนาดนี้ ในใจอบอุ่นขึ้นมา ลูบหลังเธอแล้วพูดปลอบ “ฉันไม่เป็นไร ไม่บาดเจ็บแม้แต่นิด เธอดูสิแข็งแรงมาก”

เจียงสื้อสื้อโอบเขา ตั้งใจมอง เห็นเขาไม่เป็นอะไรจริงๆ จึงวางใจ เดินเข้าไปพร้อมกับเขา

จื่อเฟิงที่ตามหลังจิ้นเฟิงเฉิน เห็นเหตุการณ์นี้ สายตาเย็นชา

เจียงสื้อสื้อที่เดินเข้าห้องผู้ป่วย รู้สึกว่าด้านหลังมีสายตาเย็นเฉียบกำลังจ้องมองตัวเอง หันกลับไปมอง เห็นจื่อเฟิง จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร

เจียงสื้อสื้อเห็นว่าเป็นเธอ จึงไม่ได้คิดมาก

“แม่ครับ ในเมื่อเฟิงเหราไม่มีเรื่องอะไร ผมกลับบริษัทก่อนแล้วนะครับ”

“งั้นฉันกลับไปกับพวกนายด้วยดีกว่า ไปเอาเสื้อผ้ามาให้เขาเปลี่ยนด้วย” แม่จิ้นได้ยินแล้วลุกขึ้นยืนแล้วพูด