ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 374

บทที่ 374 ติดตาม

จื่อเฟิงในเวลานี้ กำลังพบปะกับป๋ายหลี่และเห้อซูหานที่ห้องประชุม ทั้งสี่คนกำลังคุยงานในบรรยากาศที่ตึงเครียด

ป๋ายหลี่ดื่มน้ำหนึ่งคำแล้วพูดอย่างหนักแน่น “ปัจจุบันสามารถยืนยันได้แล้วว่ามีคนสามกลุ่มมาถึงเมืองนี้ทีละกลุ่มแล้ว เทียบกันแล้ว พวกเราเฉยๆ มากกว่า”

สถานการณ์นี้จิ้นเฟิงเฉินรู้อยู่แล้ว เห็นเขาก้มหน้าอยู่ครู่หนึ่ง พูดสั่งการ “ป๋ายหลี่ นายกับซูหานสองคนตามคนพวกนั้นให้ดี แล้วจัดการ ป้องกันไม่ให้พวกเขาร่วมมือกัน

เวลานี้ศัตรูอยู่ในที่รับ เราอยู่ในที่แจ้ง มีเพียงเปลี่ยนจากเฉยๆ ให้เป็นเข้าหา ถึงจะไม่ถูกพวกเขาชักจูง

ป๋ายหลี่และเห้อซูหานก็เข้าใจความสำคัญของเรื่อง ทั้งสองสบตากัน แล้วพยักหน้า ส่งสัญญาณว่าตัวเองเข้าใจแล้ว

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดพวกเขาก็คิดทุกอย่างออก และคิดวิธีรับมือได้

เวลานี้ จิ้นเฟิงเฉินถึงจะพูดกับจื่อเฟิง “เธอก็น่าจะเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างงั้น เธอก็กลับแผนก ไปดูสื้อสื้อ”

แม้จะไม่อยากเอามากๆ แต่จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนพูด เธอก็ทำได้เพียงพยักหน้า

คิดไม่ถึงจริงๆ เธอกลับไปที่แผนก ที่ไหนยังมีร่างของเจียงสื้อสื้อ?

เริ่มแรกเธอคิดว่าเจียงสื้อสื้อไปกินข้าวหรือไปเข้าห้องน้ำ แต่ว่ารอไปเกือบยี่สิบนาทีแล้วยังไม่เจอคน เธอก็รู้สึกได้ว่ามีสิ่งผิดปกติ

เป็นไปได้ว่าระยะเวลาที่ตัวเองไปห้องประชุม เจียงสื้อสื้อหนีไปแล้ว

คิดถึงตรงนี้ สีหน้าของจื่อเฟิง ร้อนรนขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้ เวลาสำคัญมีแต่สร้างปัญหา

เวลานี้เจียงสื้อสื้อ เพราะว่าบนถนนรถติด เพิ่งถึงร้านกาแฟที่จะคุยงาน

เห็นข้างหลังที่เธอจอดรถไม่ไกล มีรถสีดำหนึ่งคันตามมา

ในรถมีผู้ชายสวมชุดสูทคนหนึ่ง กับคนที่ดูเหมือนเป็นลูกน้อง

เห็นแต่ลูกน้องคนนั้นรายงานเสียงเบา “เจ้านายครับ ระยะนี้ผมสืบเจอว่าผู้หญิงคนนี้ใกล้ชิดกับคนของจิ้นกรุ๊ปครับ ความสัมพันธ์น่าจะไม่ธรรมดาครับ”

เมื่อได้ยินผู้ชายคนนั้นถอดแว่นกันแดดของตัวเอง จากนั้นก็หัวเราะอย่างน่ากลัว แล้วพูด “ถ้าจับเธอแล้ว สามารถคุกคามจิ้นเฟิงเฉินได้ไหม?”

ลูกน้องชะงัก ไม่รู้ควรตอบอย่างไร ผ่านไปสักพักถึงตอบ “อาจจะได้นะครับ”

คิดไม่ถึงว่าได้ยินคำนี้ ผู้ชายที่เมื่อกี้ท่าทางยังนิ่ง จู่ๆ หน้าก็เย็นลง พูดอย่างไม่พอใจ “ทำไมไม่มั่นใจ? ฉันต้องการคำตอบที่แน่ชัด ฉันทำงานอย่างดีโดยไม่ล้มเหลว นายอยู่กับฉันมานาน ยังไม่รู้เหรอ?”

คำพูดของเขาทำให้ลูกน้องตกใจไม่กล้าพูด เหงื่อไหลลง ผ่านไปสักพักถึงจะตอบอย่างสั่นๆ “เข้า……เข้าใจแล้วครับ เจ้านาย”

ส่วนเจียงสื้อสื้อเวลานี้ กำลังคุยงานเกี่ยวกับสถานการณ์ของโครงการกับลูกค้า คุยกันประมาณครึ่งชั่วโมง คุยเข้าใจเป็นส่วนใหญ่แล้ว

เวลานี้ มือถือของเจียงสื้อสื้อดังขึ้น ดูแล้วจื่อเฟิงเป็นคนโทรเข้ามา

เห็นชื่อนี้ เธอรู้สึกอารมณ์เสียอย่างไม่มีเหตุผล แต่อย่างไรก็ตามต้องแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัว เธอจึงกดรับสาย

“เธออยู่ไหน?” เสียงของจื่อเฟิงยังคงเย็นเช่นเคย เดาอารมณ์ไม่ออก

เจียงสื้อสื้อน้ำเสียงตั้งคำถามของเธอเป็นอย่างมาก แต่พอนึกถึงว่าอย่างไรก็ตาม จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนสั่งให้เธอมาปกป้องตัวเอง จึงบอกไป “ฉันอยู่ที่ชั้นสองของShangdao Cafe”

ทีแรกจื่อเฟิงคิดว่าเธอจะอยู่แถวบริษัท ไม่ถึงว่าจะไปไกลขนาดนี้ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรกว่าเดิม “งั้นเธอก็รอที่นั่น”

น้ำเสียงออกคำสั่งของเธอทำให้ เจียงสื้อสื้อไม่พอใจกว่าเดิม เธอจึงวางสายโทรศัพท์ไม่ได้สนใจคำพูดของจื่อเฟิง

เธอเพียงแค่หันกลับมา คุยกับลูกค้า “ประธานหวังคะ คุณดูแล้วยังมีปัญหาอะไรอีกไหมคะ? ถ้าหากไม่มีปัญหาแล้ว พวกเราก็เซ็นชื่อเลยค่ะ”

ผู้ชายที่ชื่อประธานหวังพลิกดูเอกสารอีกรอบ มั่นใจว่าไม่มีปัญหาแล้ว จึงพยักหน้า

ทั้งสองฝ่ายเซ็นชื่อ จับมือ กล่าวพร้อมกัน “ยินดีที่ได้ร่วมงาน”

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจเสียงยาว ในที่สุดก็เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวกลับไปแล้วสามารถรายงานให้ผู้จัดการทันที

ยังไงตัวเองเป็นฝ่าย ข ดังนั้นเจียงสื้อสื้อจึงส่งลูกค้าอย่างมีมารยาท

เธอยืนอยู่หน้าประตูร้านกาแฟ สายตาเผลอเหลือบไปมองเห็นรถคนนั้น

แปลกจริงๆ ตอนที่เธอเพิ่งมาถึง รถคนนั้นก็อยู่ด้านหลัง ทำไมตอนนี้ยังอยู่ และยังไม่มีท่าทางจะออกไป

และ……ไฟหน้ารถยังลืมปิด ดูเหมือนว่าบนรถมีคนอยู่

เดิมทีเธอคิดว่าตัวเองคิดมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไม ความรู้สึกวิตกกังวลครอบคลุมในใจเธอ เธอรู้สึกว่ารถคนนั้นต้องไม่ธรรมดา

ออกห่างหน่อยจะดีกว่า

เพราะว่ารถคนนั้นใกล้กับรถของเธอมาก ดังนั้นเธอจึงทิ้งความคิดที่จะขับรถกลับไป เดินไปตามทางถนนทันที

คิดไม่ถึงคือ สิ่งที่เธอกระวนกระวายใจกลายเป็นเรื่องจริง หลังจากที่เธอเดินไปสองสามก้าว รถคนนั้นก็ตามมาช้าๆ

ในใจของเจียงสื้อสื้อรู้สึกแย่ คิดไม่ถึงว่าเรื่องเฮงซวยแบบนี้จะเกิดขึ้นบนตัวของตัวเอง ตอนนี้ก็สามารถยืนยันได้ รถคนนี้กำลังตามตัวเองจริงๆ กลัวอะไรได้อย่างนั้น ทำให้พูดไม่ออกจริงๆ

เธอแกล้งทำเป็นมองวิวแล้วมองข้างหลังตัวเอง พบว่ารถคนนั้นยังตามมาติดๆ

เพราะว่าไม่ค่อยมั่นใจสภาพถนนข้างหน้า และไม่รู้ว่าคนในรถต้องการทำอะไร ดังนั้นเจียงสื้อสื้อจึงรีบเลี้ยวเข้าร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่งที่อยู่ริมถนน

เธอแกล้งทำเป็นเลือกเสื้อผ้า พร้อมดูท่าทางของคนที่อยู่ในรถ

คนที่อยู่ในรถพบว่าเธอเข้าร้าน ก็รีบลงจากรถ วิ่งมาทางร้านเสื้อผ้า

ใจของเจียงสื้อสื้อกระตุก ความรู้สึกกลัวแทรกเข้ามา แต่เธอยังคงบังคับให้ตัวเองนิ่ง แล้วพูดกับพนักงานร้าน “ช่วยหยิบเสื้อสองตัวนี้ลงมาหน่อยค่ะ ฉันอยากลองสวมดู”

พนักงานร้านเต็มใจมาก รีบหยิบเสื้อลงมาให้เธอ

คิดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อเดินในร้าน ทิ้งเสื้อผ้าไว้แล้วหนีออกจากทางประตูหลัง

ที่แท้เมื่อกี้เธอไม่ได้ดูปฏิกิริยาของรถคันนั้น ยังสังเกตร้านเสื้อผ้า พบว่าห้องลองชุดใกล้กับประตูหลัง ดังนั้นเธอจึงใช้ข้ออ้างลองเสื้อผ้าแล้วรีบหนีออกจากทางประตูหลัง

สองคนนั้นรอประมาณสิบนาที พบว่าเจียงสื้อสื้อยังไม่ออกมา ในใจรู้สึกแปลก ทั้งสองสบตากันแล้วรีบพุ่งไปทางห้องลองชุด

ข้างในว่างเปล่าไม่มีคน

ผู้ชายสวมแว่นกันแดดหัวเราะเสียงเย็น พูดว่า “คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้มีไหวพริบนะ” พูดจบแล้วก็พูดกับลูกน้องคนนั้น “นายรีบตามไป”

พูดจบก็รู้สึกเหมือนยังไม่พอ กดมือถือโทรออก พูดเสียงเย็น “พวกนายมาให้หมด ไปจับเธอมาให้ฉัน”

และเวลานี้จื่อเฟิงก็ใช้ความเร็วที่เร็วที่สุด มาถึงShangdao Cafeแล้ว แต่ว่าเธอคิดไม่ถึงคือ ชั้นสองไม่มีร่างของเจียงสื้อสื้อ แม้กระทั่งหาทั่วร้านกาแฟแล้วก็ยังไม่พบเจียงสื้อสื้อ

เห็นแต่สีหน้าของเธอจมลงทันที