ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 374

บทที่ 374 ติดตาม

จื่อเฟิงในเวลานี้ กำลังพบปะกับป๋ายหลี่และเห้อซูหานที่ห้องประชุม ทั้งสี่คนกำลังคุยงานในบรรยากาศที่ตึงเครียด

ป๋ายหลี่ดื่มน้ำหนึ่งคำแล้วพูดอย่างหนักแน่น “ปัจจุบันสามารถยืนยันได้แล้วว่ามีคนสามกลุ่มมาถึงเมืองนี้ทีละกลุ่มแล้ว เทียบกันแล้ว พวกเราเฉยๆ มากกว่า”

สถานการณ์นี้จิ้นเฟิงเฉินรู้อยู่แล้ว เห็นเขาก้มหน้าอยู่ครู่หนึ่ง พูดสั่งการ “ป๋ายหลี่ นายกับซูหานสองคนตามคนพวกนั้นให้ดี แล้วจัดการ ป้องกันไม่ให้พวกเขาร่วมมือกัน

เวลานี้ศัตรูอยู่ในที่รับ เราอยู่ในที่แจ้ง มีเพียงเปลี่ยนจากเฉยๆ ให้เป็นเข้าหา ถึงจะไม่ถูกพวกเขาชักจูง

ป๋ายหลี่และเห้อซูหานก็เข้าใจความสำคัญของเรื่อง ทั้งสองสบตากัน แล้วพยักหน้า ส่งสัญญาณว่าตัวเองเข้าใจแล้ว

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดพวกเขาก็คิดทุกอย่างออก และคิดวิธีรับมือได้

เวลานี้ จิ้นเฟิงเฉินถึงจะพูดกับจื่อเฟิง “เธอก็น่าจะเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างงั้น เธอก็กลับแผนก ไปดูสื้อสื้อ”

แม้จะไม่อยากเอามากๆ แต่จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนพูด เธอก็ทำได้เพียงพยักหน้า

คิดไม่ถึงจริงๆ เธอกลับไปที่แผนก ที่ไหนยังมีร่างของเจียงสื้อสื้อ?

เริ่มแรกเธอคิดว่าเจียงสื้อสื้อไปกินข้าวหรือไปเข้าห้องน้ำ แต่ว่ารอไปเกือบยี่สิบนาทีแล้วยังไม่เจอคน เธอก็รู้สึกได้ว่ามีสิ่งผิดปกติ

เป็นไปได้ว่าระยะเวลาที่ตัวเองไปห้องประชุม เจียงสื้อสื้อหนีไปแล้ว

คิดถึงตรงนี้ สีหน้าของจื่อเฟิง ร้อนรนขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้ เวลาสำคัญมีแต่สร้างปัญหา

เวลานี้เจียงสื้อสื้อ เพราะว่าบนถนนรถติด เพิ่งถึงร้านกาแฟที่จะคุยงาน

เห็นข้างหลังที่เธอจอดรถไม่ไกล มีรถสีดำหนึ่งคันตามมา

ในรถมีผู้ชายสวมชุดสูทคนหนึ่ง กับคนที่ดูเหมือนเป็นลูกน้อง

เห็นแต่ลูกน้องคนนั้นรายงานเสียงเบา “เจ้านายครับ ระยะนี้ผมสืบเจอว่าผู้หญิงคนนี้ใกล้ชิดกับคนของจิ้นกรุ๊ปครับ ความสัมพันธ์น่าจะไม่ธรรมดาครับ”

เมื่อได้ยินผู้ชายคนนั้นถอดแว่นกันแดดของตัวเอง จากนั้นก็หัวเราะอย่างน่ากลัว แล้วพูด “ถ้าจับเธอแล้ว สามารถคุกคามจิ้นเฟิงเฉินได้ไหม?”

ลูกน้องชะงัก ไม่รู้ควรตอบอย่างไร ผ่านไปสักพักถึงตอบ “อาจจะได้นะครับ”

คิดไม่ถึงว่าได้ยินคำนี้ ผู้ชายที่เมื่อกี้ท่าทางยังนิ่ง จู่ๆ หน้าก็เย็นลง พูดอย่างไม่พอใจ “ทำไมไม่มั่นใจ? ฉันต้องการคำตอบที่แน่ชัด ฉันทำงานอย่างดีโดยไม่ล้มเหลว นายอยู่กับฉันมานาน ยังไม่รู้เหรอ?”

คำพูดของเขาทำให้ลูกน้องตกใจไม่กล้าพูด เหงื่อไหลลง ผ่านไปสักพักถึงจะตอบอย่างสั่นๆ “เข้า……เข้าใจแล้วครับ เจ้านาย”

ส่วนเจียงสื้อสื้อเวลานี้ กำลังคุยงานเกี่ยวกับสถานการณ์ของโครงการกับลูกค้า คุยกันประมาณครึ่งชั่วโมง คุยเข้าใจเป็นส่วนใหญ่แล้ว

เวลานี้ มือถือของเจียงสื้อสื้อดังขึ้น ดูแล้วจื่อเฟิงเป็นคนโทรเข้ามา

เห็นชื่อนี้ เธอรู้สึกอารมณ์เสียอย่างไม่มีเหตุผล แต่อย่างไรก็ตามต้องแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัว เธอจึงกดรับสาย

“เธออยู่ไหน?” เสียงของจื่อเฟิงยังคงเย็นเช่นเคย เดาอารมณ์ไม่ออก

เจียงสื้อสื้อน้ำเสียงตั้งคำถามของเธอเป็นอย่างมาก แต่พอนึกถึงว่าอย่างไรก็ตาม จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนสั่งให้เธอมาปกป้องตัวเอง จึงบอกไป “ฉันอยู่ที่ชั้นสองของShangdao Cafe”

ทีแรกจื่อเฟิงคิดว่าเธอจะอยู่แถวบริษัท ไม่ถึงว่าจะไปไกลขนาดนี้ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรกว่าเดิม “งั้นเธอก็รอที่นั่น”