ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 375

บทที่ 375 นายไม่เหมาะกับเธอ

หลังจากออกที่มาจากห้องลองชุด เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งไปทางตลาดอย่างเอาเป็นเอาตาย ดีที่ตลาดนี้มีคนเยอะมาก สามารถซ่อนร่างของเธอ

เหมือนว่าวันนี้ที่ตลาดจะมีกิจกรรมอะไร เจียงสื้อสื้อที่อยู่ในฝูงชนถูกคนผลักไปข้างหน้า

ใช้ประโยชน์จากช่องว่างนี้ เจียงสื้อสื้อรีบโทรศัพท์หาจิ้นเฟิงเฉิน

ขณะนี้จิ้นเฟิงเฉินกำลังปรึกษาแผนการกับป๋ายหลี่สองคน เห็นชื่อที่หน้าจอแสดงไว้ รีบกดรับสายทันที

“สื้อสื้อ เป็นอะไรเหรอ?”

“เฟิงเฉิน ฉันอยู่ข้างนอก มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังตามฉัน” น้ำเสียงของเจียงสื้อสื้อมีความกังวลปะปนอยู่ รอบข้างเสียงดัง

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเสียงของเธอ สีหน้าตึงเครียดทันที ดูเหมือนว่ามีคนจ้องมองสื้อสื้อแล้ว

เขาพูดกับเจียงสื้อสื้ออย่างใจเย็น “สื้อสื้อ เธอหาที่หลบซ่อนก่อน ส่งตำแหน่งที่ตั้งมาให้ฉัน”

เจียงสื้อสื้อฟังแล้วมองไปรอบๆ แล้วเลือกห้างสรรพสินค้าที่อยู่ตรงข้าม ส่งตำแหน่งที่ตั้งปัจจุบันของตัวเองให้จิ้นเฟิงเฉิน

มองตำแหน่งที่เจียงสื้อสื้อส่งมา จิ้นเฟิงเฉินไม่ลังเลใจแม้แต่นิด รีบพาป๋ายหลี่และเห้อซูหานไปทันที

จื่อเฟิงได้รับข้อความในเวลานี้ รีบตามไป

ระหว่างทางไป จื่อเฟิงเห็นคนท่าทางแปลกๆ หลายคน มองไปทางข้างหน้าตลอด มองดูแล้วหลายคนนี้น่าจะเป็นสมาชิกของกลุ่มนั้น

เพื่อไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น จื่อเฟิงไม่เผชิญหน้ากับคนพวกนี้

อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากที่เจียงสื้อสื้อวิ่งเข้าห้างสรรพสินค้า ก็เข้าไปหลบที่ห้องน้ำในห้าง

คิดว่าเวลานี้ ในห้างเต็มกำลังแออัดไปหมด คนพวกนั้นคงไม่กล้าเข้ามาอย่างโจ่งแจ้งขนาดนั้น

นวดขาที่เมื่อย ในตอนนี้เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย สมมุติว่าเมื่อกี้คนพวกนั้นเข้ามาจับเธอ คิดว่าเธอโชคร้ายและรอดกลับมาได้ยากมากแน่ๆ

พวกเขาน่าจะยังไม่รู้สถานะของตัวเอง จึงไม่ได้เร่งรีบเข้ามา

ขณะนี้จิ้นเฟิงเฉินโทรศัพท์เข้ามา เพิ่งกดรับ ก็ได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงของจิ้นเฟิงเฉิน

“สื้อสื้อ? ตอนนี้เธอยังอยู่ดีไหม? ฉันจะถึงเร็ว ๆ นี้”

เมื่อได้ยินเสียงของเขา เจียงสื้อสื้อรู้สึกโล่งจังอย่างแท้จริง “ฉันไม่เป็นไร ฉันอยู่ในห้องน้ำของห้างสรรพสินค้า คนพวกนั้นน่าจะถูกฉันทิ้งแล้ว”

“เดี๋ยวจื่อเฟิงจะถึงที่เธออยู่แล้ว จำไว้ว่าอย่าไปไหนเด็ดขาด อยู่ข้างๆ จื่อเฟิง หล่อนจะปกป้องเธอ” จิ้นเฟิงเฉินกลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะหนีไปที่อื่น ไม่ลืมที่จะบอก

“อืม ฉันรู้แล้ว”

กดวางสาย ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำถูกเปิด

“เธออยู่ไหน?”

คือเสียงของจื่อเฟิง เจียงสื้อสื้อดีใจเล็กน้อย เปิดประตูออกไปทันที

จื่อเฟิงเห็นเจียงสื้อสื้อ ไฟแห่งความริษยาในใจอดไม่ได้ที่จะแผดเผา พูดประชด “รบกวนเธอครั้งหน้าไปไหนก็บอกฉันหน่อย เธอรู้ไหมว่าเธอออกมาแบบนี้ ทำให้เกิดปัญหาใหญ่โตขนาดไหน? ตอนนี้คุณชายยุ่งมาก รบกวนเธออย่าสร้างปัญหาอีก ครั้งหน้าอาจจะไม่โชคดีขนาดนี้”

ปกป้องศัตรูของตัวเอง ตลกจริงๆ

มองสีหน้าของจื่อเฟิง เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ทำไมเธอจะฟังไม่ออกความหมายของจื่อเฟิง เหมือนกำลังประกาศสงครามกับเธอ

เดิมทีโดนคนไล่ฆ่าก็ทำให้คนเหนื่อยใจมากแล้ว ท่าทางแบบนี้ของจื่อเฟิง เจียงสื้อสื้อพูดอย่างโกรธเคือง “บริษัทต้องการให้ฉันไปพบลูกค้า ทำไมกลายเป็นสร้างปัญหา? ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าจะเจอคนพวกนั้น”

เมื่อฟังแล้วจื่อเฟิงฮึ้มเย็นไปคำหนึ่ง พูดอย่างเหยียดหยาม “ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมคุณถึงมาชอบคนแบบเธอ นอกจากมีดีแค่ภายนอกแล้ว เธอไม่มีอะไรดีเลย ไม่เหมาะสมกับคนที่เพอร์เฟกค์แบบคุณชาย มีแต่สร้างปัญหาให้คุณชาย ถ้ารู้ตัวดีก็รีบออกห่างคุณชายเถอะ”

คำพูดของจื่อเฟิงเต็มไปด้วยความยั่วยุ แต่เจียงสื้อสื้อก็ไม่ใช่คนที่ยอมคนอื่น พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “เหมาะหรือไม่เหมาะสมไม่ใช่เธอพูด แม้ว่าเธอจะไม่พอใจ ตอนนี้ผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาคือฉัน ว่าที่ภรรยาของเขาก็คือฉัน เพียงแค่จิ้นเฟิงเฉินไม่รังเกียจก็พอแล้ว เธอแค่คนนอกไม่ควรมาชี้นิ้ว”

ตีงูตีเจ็ดนิ้ว พูดให้ตรงกับใจ

ในเมื่อจื่อเฟิงไม่ไว้หน้า เจียงสื้อสื้อก็ไม่จำเป็นต้องฝากคำพูดไว้กับเธอ

เวลานี้เธอเพิ่งเข้าใจ ทำไมเวลาที่จื่อเฟิงเห็นตัวเอง สายตาเต็มไปด้วยความเป็นศัตรู ที่แท้ก็เพราะว่าเธอชอบจิ้นเฟิงเฉิน

ไม่แปลกที่เวลาจิ้นเฟิงเฉินให้เธอมาปกป้องตัวเอง เธอถึงไม่เต็มใจ ใครจะอยากปกป้องคนที่ตัวเองเกลียดกัน?

ไม่อยากทะเลาะกับจื่อเฟิงมากกว่านี้ เจียงสื้อสื้อออกไปทันที

“เธอ!!”

เมื่อจื่อเฟิงฟังคำพูดของเจียงสื้อสื้อแล้ว หงุดหงิดเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้อาศัยความชอบของคุณชายแล้วทำตัวเย่อหยิ่งจริงๆ

มองร่างของเจียงสื้อสื้อ จื่อเฟิงกำหมัดแน่น สักวันเธอจะทำให้เจียงสื้อสื้อออกจากคุณชาย

ในเวลาที่เจียงสื้อสื้อเดินออกมาจากข้างใน อารมณ์ต่ำลงเล็กน้อย คำพูดของจื่อเฟิงวนอยู่ในหูเธอตลอด

จื่อเฟิงพูดถูก เธออ่อนไปหน่อยจริงๆ เกิดเรื่องแบบนี้ เธอทำได้เพียงรอให้คนอื่นมาช่วย

แสงข้างนอกส่องลงมาแสบตาเล็กน้อย เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะยกมือปิดไว้

ดวงอาทิตย์ยุติธรรมจริงๆ ต่อให้โลกนี้จะเกิดอะไรขึ้น มันก็ขึ้นตามปกติ ตกลงปกติ

ในโรงพยาบาล จิ้นเฟิงเหราก็ได้ฟังแล้วว่าเจียงสื้อสื้อถูกคนไล่ฆ่า จึงพูดกับส้งหวั่นชีง

ส้งหวั่นชีงฟังแล้วอดไม่ได้ที่ตกใจมาก “แล้วพี่สื้อสื้อเป็นอะไรไหม?”

จิ้นเฟิงเหราฟังแล้วนำมือไปวางหลังหัว พูดอย่างไม่ใส่ใจ “มีพี่ชายฉันอยู่ ยังจะเกิดเรื่องอะไรอีก แต่ว่านะ หลังจากนี้เธอก็ต้องระวัง อาจจะมีคนจ้องเธอแล้ว”

คำพูดของจิ้นเฟิงเหราไม่ใช่เจตนาพูดให้ตกใจ เขารู้ว่าคนกลุ่มนั้นไม่ได้ติดตามแค่จิ้นเฟิงเฉิน โรงพยาบาลนี้ยังถือว่าไม่ใช่สถานที่ปลอดภัย ส้งหวั่นชีงอยู่กับเธอ อาจจะมีใครลงมือกับเธอก็ได้

“ไม่หรอกมั้ง นายอย่าทำให้ฉันตกใจสิ” ส้งหวั่นชีงพูดอย่างไม่กล้าเชื่อ แรงของมือก็เพิ่มขึ้นกว่าเดิม

ทำให้จิ้นเฟิงเหราต้องแยกเขี้ยวยิงฟัน “โอ๊ย เธอเบาๆ หน่อย ฉันบอกว่าอาจจะเป็นไปได้ ทางที่ดีหลังจากนี้ถ้าเธอเลิกงานแล้วรีบกลับบ้าน อย่าไปที่อื่น เวลาที่เหลือก็อยู่กับฉันนะ”

ท่าทางดิ้นรนของเขา ส้งหวั่นชีงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ใครให้นายหลอกฉันล่ะ ให้นายเจ็บตายเลย”

หลายวันมานี้ เธอกับจิ้นเฟิงเหรานับได้ว่าสนิทกันแล้ว ดังนั้นจึงไม่ค่อยพิถีพิถันนัก

เวลานี้แม่จิ้นเปิดประตูเข้ามาพอดี เห็นทั้งสองกำลังหยอกล้อกัน สายตามีความโล่งใจเล็กน้อย

อยู่ด้วยกัมาหลายวันนี้ เธอรู้จักและเข้าใจในตัวส้งหวั่นชีงไม่น้อย มองดูแล้วผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้แย่ จิ้นเฟิงเหราปฏิบัติต่อเธอก็ไม่เหมือนคนอื่น หากพวกเขาทั้งสองคบกันจริงๆ มันเป็นความปรารถนาของตัวเอง

จิ้นเฟิงเหราหันไปเห็นแม่จิ้นที่อยู่หน้าประตู อดไม่ได้ที่จะพูด “คุณแม่ ทำไมท่านเข้ามาแล้วไม่บอกกล่าวกันเลย”