ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 377

บทที่ 377อยู่เคียงข้างเธอคนเดียว

ความเข้าใจผิดได้รับการแก้ไขในเมื่อคืนกันหมดแล้ว วันถัดไปสองคนก็อยู่กันอย่างคลุมเคลืออีก

ตอนเช้าตื่นมา แม่จิ้นเห็นสองคนเป็นอย่างนี้ ก็ไว้ใจแล้ว เมื่อวานสองคนนี้ยังไม่สนใจกันเลย ตามสุภาษิตที่ว่าผัวเมียทะเลาะกัน แป๊บเดียวก็คืนดีกันแล้ว

“มากินข้าวเร็วๆสิ”แม่จิ้นพูดกับสองคนที่อยู่บนโซฟา

ได้ยินเช่นนี้ทั้งสองคนก็รีบไปเลย เวลากินข้าว เจียงสื้อสื้อนึกถึงจิ้นเฟิงเหราาที่ยังอยู่โรงพยาบาล ถามว่า “ไม่ทราบว่าสองวันนี้เฟิงเหราเป็นยังไงบ้างแล้ว”

แม่จิ้นยิ้มอย่างนุ่มนวล “ไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอก เขาสบายดีอยู่”

จิ้นเฟิงเฉินก็พูดตามด้วย “เธอไม่รู้เขาหรอ อยู่ตรงไหนก็สบายหรอก ในโรงพยาบาลไม่มีใครยุ่งกับเขา ยังมีส้งหวั่นชีงอยู่ด้วยอีก เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องไปกังวลเขาหรอก”

พวกเขาพูดถูกแล้ว ในขนาดนี้จิ้นเฟิงเหรากำลังนั่งอยู่บนที่นอน รอส้งหวั่นชีงป้อนอาหารให้เขา

ส้งหวั่นชีงถือข้าวเช้าในมือ ป้อนข้าวทีละคำ

“มือแกก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำไมกินข้าวเองไม่ได้”ป้อนข้าวนานแล้ว ส้งหวั่นชีงรู้สึกใจร้อนขึ้นมา

จิ้นเฟิงเหราาทำปากยื่น “ตอนนี้ฉันเป็นผู้ป่วย แกช่วยฉันหน่อยเป็นอะไรมากไหม”

เขาทำแบบนี้เหมือนงอแง ทำให้ส้งหวั่นชีงไม่รู้ทำยังไงดี แม้ในใจของเธอยังรู้สึกหวานด้วย

“ฉันจะกินผลไม้อีก” จิ้นเฟิงเหราาเหมือนชอบสั่งส้งหวั่นชีงมาก ก็พูดเลย

ส้งหวั่นชีงเอาแอปเปิ้ลที่ยังไม่ล้างยัดเข้าไปในป่าของจิ้นเฟิงเหราา

จิ้นเฟิงเหราาคายออกมาอย่างรีบ พูดด้วยความไม่พอใจ “ส้งหวั่นชีง แกก็ใจร้ายเกินไปแล้วจริงๆ ไม่กลัวฉันตายเหอะ”

“ตายก็ช่างมัน ตายแล้วก็ไม่ต้องมาสั่งนู้นสั่งนี่” พูดเสร็จแล้วก็จากไปอย่างโมโห เวลาไปยังเอาชามกินข้าวของเขาไปด้วย

จิ้นเฟิงเหราามองไปที่ร่างหลังของเธอและยิ้ม

ฝั่งนี้พวกจิ้นเฟิงเฉินกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว ก็เตรียมจะไปบริษัทกับเจียงสื้อสื้อ

แต่ไม่ได้คิดว่าเตรียมของเสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อยังอยู่ที่เดิมและขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความกลัว

“เป็นอะไร?”เขาสังเกตได้แล้วถาม

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้น พูดด้วยความกลัว“ ช่วงนี้เรื่องเกิดขึ้นเยอะมาก ฉันกำลังคิดอยู่ว่าเสี่ยวเป่าไม่ไปโรงเรียน อยู่กับเราดีกว่าไหม”

นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อวาน เธอก็รู้สึกกลัว เธอไม่อยากให้เสี่ยวเป่าเจอเรื่องแบบนี้ และเรื่องเมื่อวานเพราะว่าตัวเองสังเกตได้อย่างเร็ว แต่ว่าเสี่ยวเป่า แค่เป็นเด็ก ถ้าเขาได้เจอเรื่องแบบนี้ จะทำยังไงดีล่ะ

จิ้นเฟิงเฉินก็คิดว่าเธอพูดถูก “แล้วแต่คุณเลย”

ได้ยินเขาตกลงแล้ว เธอก็พูดต่อ“แล้วฝั่งแม่ก็ต้องสั่งคนปกป้องไว้นะ ใครจะรู้ไหมว่าพวกเขาจะ……”

เธอไม่ได้พูดต่อ เพราะว่าเธอรู้ว่าเขาก็คงเข้าใจแล้ว

นั่นแหละ จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง“ฉันเข้าใจสิ่งที่แกพูด ไว้ใจเถอะ เรื่องนี้ฉันจะไปทำ”

ในขนาดนี้ เสี่ยวเป่าเดินผ่านพวกเขาพอดี เห็นพวกเขายังไม่ออกจากบ้าน ก็เลยถาม “แดดดี๊หม่ามี๊ ทำไมยังไม่ไปทำงานครับ”

เจียงสื้อสื้อแตะศีรษะของเสี่ยวเป่า พูดด้วยเสียงเบาๆ “แดดดี๊หม่ามี๊กำลังคุยเรื่องจะพาลูกไปบริษัทด้วย”

เสี่ยวเป่าได้ยินเช่นนี้รู้สึกตื่นเต้นมาก “จริงหรอ งั้นผมก็ไม่ต้องไปโรงเรียนหรอครับ”