ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 378

บทที่ 378 ก็แค่อยากฆ่าเพื่อลักทรัพย์

หลังจากฟังสิ่งที่ ป๋ายหลี่พูด สายตาของจิ้นเฟิงเฉินก็หม่นมืดมาก สีหน้าที่เย็นชาอยู่แล้วก็เพราะว่าอารมณ์เสีย ทำให้สีหน้าของเขารู้สึกน่ากลัวมากขึ้น

แม้ว่าป๋ายหลี่รู้ตั้งนานแล้วว่าเขาเป็นคนอย่างไร แต่ในขนาดนี้ เห็นสายตาแบบนี้ของเขา ก็รู้สึกไม่ไหวและสั่น

คนอื่นล้วนว่ากันว่าคุณชายของคุณชายใหญ่ของตระกูลจิ้นยากที่จะเข้าหา ป๋ายหลี่รู้สึกเห็นด้วยในขณะนี้

เมื่อก่อนไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นคุณชายก็ล้วนไม่เป็นสีหน้าแบบนี้ ดังนั้นดูเหมือนว่าคุณหญิงมีความสำคัญมากในใจของเขา

ป๋ายหลี่ยังคิดไม่เสร็จเลย ก็ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินพูด “กล้าทำแบบนี้กับคนของฉัน แม้ว่าเขาคือยมราช ก็ต้องจัดการกับเขา”

หลังจากที่เขาพูดเสร็จ ก็มองไปที่นอกหน้าต่างอย่างเย็นชาด้วย

นอกหน้าต่างก็มีลมที่เย็นๆพัดเข้ามาพอดี ทำให้คำพูดของเขารู้สึกน่ากลัวมาก

ป๋ายหลี่ฟังเขาพูดเสร็จก็ตอบอย่างรีบๆ “ครับ”

จิ้นเฟิงเฉินพูด “แกไปจับจ้องจี้เฉินไว้ให้ดี”

หลังจากป๋ายหลี่ได้รับคำสั่งก็เลยจากไป จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆคลายมือที่กำแน่น และตาของเขาเหล่ขึ้นด้วย

จี้เฉิน ฉันจะลองดูว่า แกจะทำอะไร

นึกถึงแค่นี้ จิ้นเฟิงเฉินโทรออก พูดด้วยเสียงเบาๆ “กู้เนี่ย แกเข้ามาหาหน่อย”

กู้เนี่ยห่างจากนี่ไม่ไกล ไม่ถึงชั่วขณะ ก็เห็นเขามาอย่างรีบร้อน

“ประธานครับ เรื่องอะไรครับ”

“แกรู้ไหมว่าสตีเฟนกรุ๊ปมีธุรกิจอะไรอยู่ในประเทศไหม” น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินธรรมดามาก ดูเหมือนว่าความโกรธในเมื่อกี้ไม่ได้มาจากเขา

บริษัทนี้กู้เนี่ยรู้แน่นอน แต่ว่าเมื่อก่อนจิ้นเฟิงเฉินไม่เคยถามเขา “รู้ครับ สถานบันเทิงที่ชื่อว่าFindalล้วนเป็นธุรกิจของพวกเขาหมดครับ”

ได้ยินเขาพูดเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็พูด “นั้นก็หาเรื่องสักหน่อยให้พวกเขา หากพวกเขาไม่รู้จะทำอย่างไรอีก ขับไล่พวกเขาออกไปเลย ไม่มีที่เหลือให้ต่อไป”

แม้ว่าไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินทำไมทำแบบนี้ แต่กู้เนี่ยก็อยู่กับเขานานขนาดนั้นแล้ว รู้ว่าสไตล์ของเขาในการทำสิ่งต่างๆเป็นอย่างไร ก็เลยไม่ได้คิดว่าจะถาม “ครับ”

หลังจากกู้เนี่ยได้รับคำสั่ง จิ้นเฟิงเฉินโบกมือให้เขาออกไป จากนั้นเขาก็ทำงานอีกครั้ง ช่วงนี้งานก็เยอะ มีเรื่องที่เยอะมากรอเขาจัดการ พักไม่ได้จริงๆ

อยู่ดีๆก็ถึงเวลาเที่ยงโดยไม่รู้ตัว เวลาที่เจียงสื้อสื้อกับเสี่ยวเป่ามาหาจิ้นเฟิงเฉินไปกินข้าวก็เห็นเขาไม่ได้สังเกตเวลา ยังทำงานอยู่

เสี่ยวเป่าก็เข้าใจและไม่ออกเสียง พวกเธอเข้าไปอย่างเงียบๆ จิ้นเฟิงเฉินก็ยังไม่สังเกต

ผ่านไปแล้วประมาณ10นาที จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าขึ้นมามอง ก็เห็นทั้งสองคนเล่นมือถือในมุมสำนักงาน

ใจเขารู้สึกอุ่นๆ

ถ้าทุกวันที่เวลาทำงานเสร็จก็จะได้เห็นพวกเธอรอเขา ไม่ว่างานเยอะขนาดไหน ก็รู้สึกดี

“พวกเธอมาตอนไหน ทำไมไม่พูด” จิ้นเฟิงเฉินวางงานที่ทำอยู่ลงไป เดินไปหาพวกเธอ

เจียงสื้อสื้อก็เลยพูดอย่างรีบว่า “มาไม่นาน เห็นแกทำงานอยู่ ก็ไม่ได้ออกเสียง”

“ทีหลังมาแล้วก็เรียกเลย แค่งานเอง ไม่ได้สำคัญเท่าพวกคุณ”จิ้นเฟิงเฉินจมองพวกเธอด้วยความอ่อนโยน

เจียงสื้อสื้อยิ้มจางๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

ขนาดนี้เสี่ยวเป่าไม่ไหวแล้ว “แด๊ดดี้ผมหิวข้าวแล้ว พวกเราไปกินข้าวที่ไหน”

จิ้นเฟิงเฉินถูหัวของเขา “เสี่ยวเป่าอยากกินที่ไหน”