ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 379

บทที่ 379 แกนั่นแหละเป็นคนที่เห็นฉันหมด

จิ้นเฟิงเหราาเป็นคนที่เรื่องมาก ดื่มน้ำเสร็จก็ชี้น้ำบนพื้นที่เขาคายออกในเมื่อกี้ “แกไปเช็คพื้นสิ”

ส้งหวั่นชีงกำลังจะพูดว่านี่คือแกทำ ก็เห็นเขาชูสองนิ้วขึ้นมา

ยังไงเขาก็เป็นเจ้านายใหญ่ ส้งหวั่นชีงมีแต่ต้องไปหยิบไม้ถูพื้นมาถูพื้น

เห็นเขาไม่มีเรื่องแล้ว ส้งหวั่นชีงวิ่งไปห้องครัวอย่างรีบ

น่าเสียดายที่ข้าวไหม้หมด

ส้งหวั่นชีงอยากจะฆ่าจิ้นเฟิงเหราาจริงๆ แต่เมื่อนึกถึงถ้าเขาตายก็ไม่มีคนให้เงินเดือนเธอแล้ว ก็เลยนำข้าวที่ไหม้เอาไปทิ้งและทำใหม่

โชคดีครั้งนี้จิ้นเฟิงเหราาติดเกม ไม่ได้บ่นเธอทำช้า

จิ้นเฟิงเหราานั่งที่โต๊ะอาหารและกินไปสองคำ จากนั้นมองไปที่ส้งหวั่นชีงและพูดว่า "มากินข้าวด้วยสิ ฉันกินคนเดียวไม่หมด"

ส้งหวั่นชีงเพิ่งรู้สึกว่าเขาใจดีขึ้นมาหน่อย ก็ได้ยินเขาพูด “ถ้ากินไม่หมดยังไงเดี๋ยวก็ต้องทิ้งอยู่ดี คุณทำไม่อร่อยขนาดนี้แกก็กินเยอะๆสิ”

ส้งหวั่นชีง “……”

แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะเธอเหนื่อยทั้งวันแล้วและก็หิวมาก และเวลากินข้าวก็ได้นั่งพักอีกสักพักด้วย ทำไมต้องปฏิเสธล่ะ

ในความเป็นจริงอาหารที่ส้งหวั่นชีงทำก็อร่อยอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเหราาเรื่องมากหรือเปล่า รังเกียจอยู่เรื่อยเลย

หลังจากที่ทานข้าวกลางวันเสร็จ จิ้นเฟิงเหราาก็เรื่องมากอีกแล้ว

“ฉันอิ่มแล้ว ฉันจะไปนอน แกมาประคองฉันขึ้นชั้นบนสิ”

ส้งหวั่นชีงเริ่มรับประทานอาหารในเวลาไม่ช้านี้เอง ยังกินได้ไม่อิ่มก็ต้องลุกไปช่วยเขา

หลังจากประคองเขาขึ้นไปแล้ว ส้งหวั่นชีงก็เตรียมจะลงไป

เพราะว่าเวลาที่เขานอน เธอก็พักได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอยังกินไม่อิ่ม รอเวลาที่เขานอนหลับไปลงไปกินให้เยอะๆเลย

แต่ว่าจิ้นเฟิงเหราาเรื่องมาก เพิ่งนอนอยู่บนที่นอน ก็มีเรื่องอีกแล้ว

“ไม่ได้ ในโรงพยาบาลฉันไม่สามารถอาบน้ำดีๆเลย มันไม่สบายจริงๆที่จะนอนแบบนี้ ยังไงฉันกลับถึงบ้านแล้วฉันก็อยากอาบน้ำดีๆ”

“ดังนั้น?”ส้งหวั่นชีงมองเขา ทำสีหน้าเหมือนสื่อความหมายว่าแกอยากให้ฉันช่วยแกอาบน้ำอีก?

จิ้นเฟิงเหราาก็ไม่สะทกสะท้าน พูดว่า “ดังนั้นฉันจะไปอาบน้ำ แต่ว่าขาของฉันเดินไม่ได้ แกต้องประคองฉันไป”

ส้งหวั่นชีงรู้สึกจนปัญญากับคนๆนี้ ห้องน้ำก็อยู่ไม่ไกลมาก แม้ว่าขาเดินไม่ค่อยได้ เดินจับกำแพงไปไม่ได้หรือ

จิ้นเฟิงเหราาก็ไม่ได้พูดอะไร เเค่ชูสองนิ้วขึ้นมา

ไม่มีทางอื่นแล้ว ส้งหวั่นชีงก็ต้องประคองเขาเข้าห้องน้ำ

เห็นเขาใจร้อน เธอเลยพูดว่า “เวลาที่คุณอาบน้ำระวังให้ดี บาดแผลโดนน้ำไม่ได้”

แต่จิ้นเฟิงเหราาก็ไม่สนใจ “รู้แล้วๆ มันก็ไม่ใช่วันแรกที่ขาหักแล้ว”

เห็นเขาทำตัวแบบนี้ ส้งหวั่นชีงรู้สึกกังวลมาก

จิ้นเฟิงเหราาไม่สนใจสายตาที่กังวลของเธอ “แกออกไปก่อน ฉันจะอาบแล้ว”

แต่กังวลว่าเดี๋ยวจิ้นเฟิงเหราาก็จะสั่งอะไรอีก ส้งหวั่นชีงก็เลยรออยู่หน้าประตู

คนใช้หญิงที่อยู่ข้างๆเห็นแล้ว ก็เอาเก้าอี้เล็กให้เธอ

จิ้นเฟิงเหราารู้ว่าเธอยืนอยู่หน้าประตู ก็ไม่ได้อาบนานมาก ประมาณ10นาทีก็เสร็จแล้ว

แต่เพราะว่าขาเขายังไม่หาย ดังนั้นใส่กางเกงไม่ค่อยได้ ใส่นานมาก

เมื่อได้ยิน2หมื่น ส้งหวั่นชีงก็รู้สึกต้องอดทน สุดท้ายก็ขบฟัน เดินไปหาเขา

เห็นเธอหลับตา และยื่นมือข้างหนึ่งออกมา

เห็นเธอทำแบบนี้ จิ้นเฟิงเหราารู้สึกตลกและโกรธ มีแต่ต้องเอากางเกงให้เธอ

เพราะว่าเธอหลับตา ก็เลยทำมั่วๆ แต่ไม่ได้คิดว่าทำมั่วๆแบบนี้ จับโดนอวัยวะสำคัญของจิ้นเฟิงเหราาได้

เพราะว่าเธอเป็นบุคลากรทางการแพทย์ ดังนั้นรู้ทันทีในเวลาที่นิ้วเธอจับโดน และหน้าเธอก็แดงขึ้นอีก

จิ้นเฟิงเหราาก็ไม่ได้คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ บรรยากาศน่าอึดอัดใจมาก

ในที่สุดหลังจากใส่กางเกงแล้ว ส้งหวั่นชีงก็อยากจะวิ่งหนีทันที

แต่จิ้นเฟิงเหราาไม่อยากให้เธอไป พูดต่อเลยว่า “แผลของฉันเปื้อนน้ำ ฉันกลัวการอักเสบ แกคิดว่าจะทำอย่างไรดี?”

แผลเปียกก็จริง แต่ไม่จำเป็นต้องได้รับการรักษาที่นี่ เพียงแค่จิ้นเฟิงเหราาเห็นเธอหน้าแดงและ อยากจะแกล้งเธอ

ส้งหวั่นชีงไม่มีทางอื่น ก็ต้องพูดด้วยสีหน้าแดงๆ “ฉันไปเอาเก้าอี้มา รอก่อน”

จิ้นเฟิงเหราาชี้ไปเก้าอี้ที่อยู่หน้าประตู “ตอนนั้นก็มี ไม่ต้องไปไกล”

ทันใดนั้นส้งหวั่นชีงก็รู้สึกว่าคนใช้ผู้หญิงนั้นจะช่วยเเต่ทำเสีย ไม่ได้คาดหวังว่าจะช่วยจิ้นเฟิงเหราาได้

ไม่มีทาง เธอก็ต้องเอาเก้าอี้นั้นมาและรักษาบาดแผลให้เขาอย่างตั้งใจ

ในเวลาที่รักษาแผลให้เขา ส้งหวั่นชีงปลอบตัวเองว่าจิ้นเฟิงเหราาเป็นเพียงหนึ่งในผู้ป่วยจำนวนมากและไม่มีอะไรพิเศษ เพียงแค่รักษาอย่างธรรมดาก็พอ

แต่ไม่รู้ว่าทำไมใบหน้าของเธอถึงแดงอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เมื่อเห็นเธอหน้าแดง จิ้นเฟิงเหราามีความสุขอย่างอธิบายไม่ได้