ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 384

บทที่ 384 ต้องรักษาความปลอดภัยของเขา

ตอนนี้ส้งหวั่นชีงกำลังทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล ในหัวอดนึกถึงสิ่งที่จิ้นเฟิงเหราพูดก่อนหน้านี้ได้ไม่ เธอแอบรู้สึกกลัว พอมองไปรอบๆก็ไม่พบอะไร

ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน ส้งหวั่นชีงลากร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับบ้าน แต่ขณะเดินอยู่บนถนน เธอมักรู้สึกราวกับว่ามีใครกำลังตามเธอ แต่เธอก็ไม่กล้าฟันธง จึงหันไปมองข้างหลังอย่างอกสั่นขวัญแขวน

แต่เธอก็กลัวว่าจะมีคนตามอยู่เธอจริงๆ ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่ต้องเร่งฝีเท้าแล้วหยุดเป็นครั้งคราวเพื่อฟังว่ามีเสียงเท้าตามหลังเธอหรือไม่

ไม่น่าเชื่อเลยว่าถนนสายนี้จะเงียบเป็นพิเศษราวกับว่าทั้งหมดนี้ส้งหวั่นชีงแค่ตีตนไปก่อนไข้เองเท่านั้น

พอกลับไปถึงบ้าน ส้งหวั่นชีงก็มานั่งคิดอย่างละเอียดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นบนถนนเมื่อกี้ เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองคิดมากเกินไปยังไงยังงั้น

บางทีฉันอาจจะคิดมากไปเอง ส้งหวั่นชีงคิด

ดังนั้นเธอจึงเลิกคิดเรื่องนี้แล้วไปนั่งดูซีรีส์

ขณะเดียวกันนั้นเองจิ้นเฟิงเฉินและคนอีกกลุ่มหนึ่งกำลังหารือถึงมาตรการรับมือในห้องทำงาน

จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่หัวโต๊ะมองพวกเขา เขาเคาะโต๊ะเบาๆแล้วพูดว่า "ศัตรูอยู่ในที่ลับ ส่วนเราอยู่ในที่แจ้ง ดังนั้นเราอยู่ในสถานะเสียเปรียบ พวกคุณมีวิธีการที่จะล่อทหารรับจ้างสองคนนั้นออกมามั้ย?"

หากเรื่องทหารรับจ้างถูกเปิดโปง ทางด้านสตีเฟนก็จะต้องตกอยู่ในความวุ่นวายแน่นอน หากเดาแผนการจิ้นเฟิงเฉินไม่ออก ถึงตอนนั้นก็จะมีวิธีมากมายจัดการ

หากเรื่องทหารรับจ้างถูกเปิดโปง พวกเขายังสามารถใช้ทหารรับจ้างเพื่อขู่พวกเขาได้ หากสามารถแงะปากพวกเขาแม้จะไม่ยอมก็ตาม ถึงจะทำไม่ได้ แต่ก็สามารถเปลี่ยนให้ตนเองเป็นฝ่ายได้เปรียบได้

สรุปได้ว่างานนี้มีแต่ได้กับได้

"ง่ายมาก ฉันจะล่อพวกมันออกมาก็จบแล้ว ยังไงซะตอนนี้พวกมันก็คิดจะจัดการฉันไม่ใช่เหรอ? แค่ขยับตัวนิดหน่อยให้พวกมันเข้ามาหาก็พอ" จิ้นเฟิงเหราได้ฟังเขาพูดจบก็แทรกขึ้นทันที

ไม่คิดเลยว่าจิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธข้อเสนอของเขาในทันที "ไม่ได้ อาการบาดเจ็บที่เท้าของนายยังไม่หาย ถ้าถูกจับได้จริงๆ เกรงว่านายจะไม่มีแม้แต่โอกาสหลบหนี และเดิมทีเป้าหมายของพวกมันคือนาย ถ้านายทำแบบนี้ก็เท่ากับส่งนายเข้าถ้ำเสือไม่ใช่หรอ?"

จิ้นเฟิงเหรากลับรู้สึกว่ามันไม่สำคัญ "มันง่ายมาก ก็จัดกำลังคนล้อมให้พวกมันไม่มีทางหนีสิ"

"ถ้าหากพลาดขึ้นมา ฉันรับผิดชอบผลที่ตามมาไม่ไหว" จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกปวดใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดประโยคนี้ออกมา

ตอนนั้นเองป๋ายหลี่กับเห้อซูหานรีบพูดว่า "คุณชาย เรายินดีที่จะไป เพียงแต่ให้ปลอมตัวเป็นคุณชายรอง หากตอนนั้นถูกพวกมันจับได้ ปัญหาก็จะไม่ใหญ่"

พวกเขานึกว่าจิ้นเฟิงเฉินจะเห็น ยังไงซะการทำแบบนี้ก็จะทำให้จิ้นเฟิงเหราปลอดภัย แต่ใครจะคิดว่าเขาฟังจบก็นิ่งเงียบไป

เขารู้สึกซาบซึ้งในความกล้าการอาสาตัวของทั้งสองคน แต่เขาไม่กล้ารับประกันได้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้จะเป็นพวกเขาก็ตาม เขาไม่อยากเสียใครไป

จิ้นเฟิงเหรารีบพูดห้าม "ไม่ได้ๆ พวกนายจะปลอมตัวเป็นฉันได้ยังไง? สัดส่วนร่างกายก็ต่างกัน ให้ฉันไปดีกว่า"

ป๋ายหลี่รีบพูดต่อ "ไม่แน่นะ แค่พอถึงตอนนั้นแค่โผล่หน้าไปก็พอไม่ต้องทำอะไรมาก พวกมันอาจไม่รู้ก็ได้"

"นายประเมินพวกมันต่ำเกินไป พวกทหารรับจ้างดูก็รู้แล้วว่าเป็นตัวปลอม จะต้องมองออกแน่ ถึงตอนนั้นถ้าพวกมันรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติก็คงจะไม่ติดกับ เกรงว่าสถานการณ์จะควบคุมยากกว่านี้" จิ้นเฟิงเหราโต้กลับ

สิ่งที่เขาพูดคือความจริง ในเมื่อจี้เฉินได้ให้ทหารรับจ้างสองคนนี้มา แสดงว่าพวกเขาจะต้องมีดีอะไรบาง เกรงว่าการตบตาธรรมดาๆจะไม่ได้ผล