ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 387

บทที่ 387 ฉันวางความกังวลไม่ลง

เมื่อเห็นแผ่นหลังของเจียงสื้อสื้อ จื่อเฟิงก็ยิ่งรู้สึกโกรธสุดๆ มาถึงตอนนี้เธอก็ยังมองไม่ออกว่าจิ้นเฟิงเฉินชอบผู้หญิงคนนี้ตรงไหน

เพราะนิสัยเอาแต่ใจของเธอเช่นนี้จึงทำให้คนอื่นทนไม่ไหว

ไม่ง่ายที่จะมองจนเจียงสื้อสื้อเข้าบ้านไป จื่อเฟิงรู้สึกว่าหน้าที่ที่จิ้นเฟิงเฉินมอบหมายให้ทำได้เสร็จสิ้นแล้วก็ออกไปทันที

เธอไม่ชอบอยู่กับเจียงสื้อสื้อ ถ้าหากไม่ใช่คำสั่งของจิ้นเฟิงเฉินโดยเฉพาะ เธอไม่มีทางเข้าใกล้ผู้หญิงคนนี้แม้แต่ก้าวเดียว

ครั้งนี้จิ้นเฟิงเฉินแค่กำชับให้เธอพาเจียงสื้อสื้อกลับบ้านเท่านั้น ตอนนี้หน้าที่นั้นเสร็จสิ้นแล้ว แน่นอนว่าเธอย่อมไม่อยู่ต่อ

ยิ่งไปกว่านั้นเธออดเป็นห่วงจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้จริงๆ

ทางฝั่งเจียงสื้อสื้อที่พอถึงบ้าน เสี่ยวเป่าก็รีบวิ่งออกมาต้อนรับ "หม่ามี๊ หม่ามี๊กลับมาแล้ว ผมคิดถึงหม่ามี๊มากๆเลย"

เจียงสื้อสื้อกอดเขากลับแล้วพาเขาเข้าบ้านแล้วถามเบาๆว่า "แดดดี๊หม่ามี๊ไม่อยู่บ้านแล้ววันนี้ผมดื้อมั้ยครับ?"

เสี่ยวเป่ารีบตอบกลับไปว่า "หม่ามี๊วางใจได้ครับ วันนี้ผมเป็นเด็กดีครับ"

ท่าทางจริงจังของเขาทำเอาเจียงสื้อสื้อรู้สึกขบขัน เธออดลูบหัวเขาไม่ได้

แต่ใครจะคิดว่าเขาทำท่าจริงจังไปวิเดียวก็ทำตัวอ้อนอีก แล้วพูดด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นว่า "หม่ามี๊ วันนี้หม่ามี๊ไปเจอแดดดี๊แล้วพูดอะไรกันครับ?"

พอนึกถึงฉากเมื่อเช้า เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเขินขึ้นมา แต่เพราะอยู่ต่อหน้าลูกชายเธอ เธอจึงเก็บรอยยิ้มแล้วแสร้งพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "แดดดี๊บอกว่าเป็นเพราะผมอยู่บ้านแล้วดื้อแน่ๆ หม่ามี๊เอาไม่อยู่ถึงได้ไปหาแดดดี๊"

เสี่ยวเป่าถูกหยอกจนขำกลิ้งแล้วพูดต่อว่า "หม่ามี๊นิสัยไม่ดี จริงๆเป็นเพราะหม่ามี๊คิดถึงแดดดี๊ต่างหาก"

ขณะที่สองแม่ลูกกำลังพูดกันก็เห็นสาวใช้เดินเข้ามาบอกว่า "คุณผู้หญิง คุณชายน้อยคะ อาหารพร้อมแล้วค่ะสามารถทานได้เลย"

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าแล้วพาเสี่ยวเป่าไปกินข้าว

ไม่รู้ทำไมความรู้สึกที่เธอไม่สบายใจเมื่อตอนเช้ามันทะลักกลับมาอีกครั้งตอนนี้ เธออยากจะถามจิ้นเฟิงเฉินว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เธอก็รู้ดีว่าหากถามไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ จึงได้แต่ปล่อยวาง

แต่การที่ไม่ถามไม่ได้หมายความว่าเธอไม่เป็นห่วง กลับกันเธอกลับห่วงสุดๆ

คืนนั้นรอบๆบ้านของจิ้นเฟิงเหราอันตรายไปทุกหนแห่ง

ทั้งสี่ด้านเงียบไร้เสียง มีเพียงแค่เสียงนกร้องเท่านั้น เสียงเหล่านี้บ่งบอกว่าในบ้านทั้งหลังนั้นว่างเปล่าราวกับกำลังประกาศว่าพายุฝนกระหน่ำกำลังมา

จิ้นเฟิงเหรานั่งมองข้อมูลในจอคอมรวมถึงกล้องวงจรปิดอีกฝั่งในห้องหนังสือ ใจของเขารู้สึกอึดอัด

เขารู้ว่ากำหนดของวันนี้คงไม่ราบรื่นมากนัก แต่ยิ่งถึงเวลานั้นเขาก็ยิ่งตึงเครียด ยังไงซะครั้งนี้ใครก็แพ้ไม่ได้ เขาจึงได้แต่บังคับตัวเองให้รอคอยอย่างจริงจัง

ท้องฟ้ายิ่งมืดลงเรื่อยๆ สถานการณ์ที่เดิมทีสงบดีตอนนี้กลับผันแปร กล้องวงจรปิดจับเงามืดเงาหนึ่งได้

เส้นประสาทของจิ้นเฟิงเหราหดตัวแน่น เขามองจอคอมแล้วจมอยู่กับความคิด

พวกมันลงมือแล้วจริงๆแถมยังทำแบบทนไม่ไหวด้วย

พอเห็นทหารรับจ้างชายแอบเข้ามาในบ้าน จากนั้นก็เดินอย่างระมัดระวังพยายามที่จะไม่ส่งเสียงใดๆออกไป

ผ่านไปสักพักข้างในบ้านก็ไม่เงียบแล้ว ยังไม่ถึง 10 นาทีก็มีเสียงปืนจากที่ไหนไม่รู้ดังขึ้น

ใจของจิ้นเฟิงเฉินที่ซุ่มอยู่ก็ตกไปถึงตาตุ่ม