ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 388

บทที่ 388 อย่าคิดว่ายัยนี่จะรอด

เพื่อป้องกันไม่ให้ทหารรับจ้างชายทำอะไร ตำรวจจึงควบคุมตัวเขา

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของทหารรับจ้างชาย จิ้นเฟิงเหราก็รู้สึกลุกลี้ลุกลนอย่างไม่มีเหตุผล

พอคิดถึงว่าตอนเที่ยงก่อนหน้านี้ส้งหวั่นชีงไปที่บ้าน เขาก็ยิ่งกังวลมากไปอีก เขาโทรหาส้งหวั่นชีง แต่กลับไม่มีใครรับสาย

เป็นอย่างที่คาดไว้ มีไม่ดีเกิดขึ้นแล้ว

หนึ่งชั่วโมงต่อมาโทรศัพท์จิ้นเฟิงเหราก็ดังขึ้น เขาคลิกที่รูปภาพ SMS ด้วยมือที่สั่นเทา แล้วพบว่าคนในภาพคือส้งหวั่นชีง

เธอถูกมัดติดกับเก้าอี้ ปากของเธอถูกผ้ายัดปิดปากไว้ ที่มุมปากมีรอยเลือด เธอมองไปข้างหน้าอย่าง หวาดกลัว

พอจิ้นเฟิงเหราเห็นก็กำหมัดแน่น เขาได้แต่โทษตัวเอง ถ้าเขาบอกเธอเร็วกว่านี้ก็คงดี เธอจะได้ไม่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆครั้งนี้

แต่โลกใบนี้ไม่ได้มียาเสียใจในภายหลังขาย ต่อจากนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง คนคนนั้นคนส่งข้อความมาอีก

ถ้าให้เธอมีชีวิตอยู่ปล่อยผู้ชายที่จับได้ซะ

พอเห็นข้อความใบหน้าของจิ้นเฟิงเหราก็เปลี่ยนทันที พวกเขาใช้ความพยายามกันมากเพื่อให้จับทหารรับจ้างมาอยู่ในกำมือ ถ้าพวกเขาปล่อยเขาไปก็เท่ากับปล่อยเข้าป่าใช่ไหม?

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยังไงเขาก็ต้องช่วยส้งหวั่นชีง แต่เงื่อนไขนี้ค่อนข้าง...

จิ้นเฟิงเฉินเห็นว่าอารมณ์ของจิ้นเฟิงเหรานั้นเปลี่ยนไป จึงเดินไปข้างๆเขาแล้วถามว่า "เป็นอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

จิ้นเฟิงเหราได้ฟังเช่นนั้นก็ยื่นโทรศัพท์ในมือให้จิ้นเฟิงเฉิน พอจิ้นเฟิงเฉินเห็นข้อความก็อดขมวดคิ้ว ไม่ได้

เขาไม่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะยื่นมือไปยุ่งกับส้งหวั่นชีง คงเพราะส้งหวั่นชีงกับจิ้นเฟิงเหราอยู่ใกล้กันจนพวกเขาจับได้

"พี่ชาย เราจะทำยังไงดี? ส้งหวั่นชีงจะเป็นอะไรมั้ย?" จิ้นเฟิงเหราถามอย่างกังวล

ในตอนนี้หัวใจของจิ้นเฟิงเหราเหมือนถูกมดกัด ทั้งๆที่เขาร้อนใจมากแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย เขายอมให้ตัวเองเป็นคนที่ถูกมัดอยู่ตรงนั้นดีกว่าปล่อยให้ส้งหวั่นชีงถูกทำร้าย

เมื่อคิดว่าส้งหวั่นชีงกำลังเดือดร้าน จิ้นเฟิงเหราก็กังวลมาก

จิ้นเฟิงเฉินครุ่นคิดแล้วตอบว่า "พวกมันคงไม่ทำอะไรกับส้งหวั่นชีง ยังไงซะเป้าหมายคือต้องการคนคืน ต้องช่วยพวกออกไปแต่ต้องไม่ตกหลุมพราง"

"แล้วพวกเราจะทำยังไงต่อไปดี? ปล่อยมันไปเลยหรอ?"

"ทางที่อย่าดีกว่า ตอนนี้ทหารรับจ้างชายถูกตำรวจคุมไว้อยู่ ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นด้วยกับคำขอของพวกเรา ดังนั้นต้องคิดหาวิธี" จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธข้อเสนอของจิ้นเฟิงเหรา

แบบนี้ก็ไม่ได้ แบบนั้นก็ไม่ได้ จึงทำให้จิ้นเฟิงเหราแทบจะคลั่ง เขาไม่สามารถเห็นเธอตายโดยไม่ช่วยได้ โดยเฉพาะเมื่อส้งหวั่นชีงต้องเจอหายนะเพราะเขา

จิ้นเฟิงเหราไม่พูดอะไรต่อหลังจากถูกปฏิเสธ เขานั่งลงบนโซฟาคนเดียวโดยไม่อาจรู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

บรรยากาศเงียบมากจนน่ากลัว จิ้นเฟิงเหรานั่งไม่ติดจึงได้แต่เดินไปเดินมาในห้องบ่งบอกถึงความวิตกกังวลในใจเขา