ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 401

บทที่ 401 มาทำน้องชายน้องสาวกัน

เจียงสื้อสื้อนิ่งไปสักพัก เอานิ้วชี้มาที่ตัวเอง พูดออกไปที่ล่ะคำชัดๆ ว่า “ที่นี่ไม่มีที่ของพ่อ ตอนที่เขาได้ไล่ฉันออกจากบ้านตระกูลเจียงนั้น ก็ไม่มีที่ของเขาแล้ว!”

พูดจบเจียงสื้อสื้อก็เริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้ จิ้นเฟิงเฉินได้รีบไปกอดเธอไว้แน่น กอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอด มองไปที่เจียงเจิ้นแล้วพูดว่า “คุณเจียง ภรรยาของผมพูดไปแล้ว ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ ถ้าคุณรู้เรื่องก็รีบออกไปเถอะครับ”

จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ข้างหน้าของเจียงเจิ้นนั้นได้ปล่อยความกดดันมาให้เขา เจียงเจิ้นก็รู้ว่าถ้าตัวเองยังอยู่ตรงนี้ต่อ ก็คงเป็นการทำให้ตัวเองนั้นเสียศักดิ์ศรีเท่านั้น แต่ว่าตอนนี้เขานั้นยังไปไม่ได้

“เฟิงเฉิน......”

“ขอโทษครับ ผมกับคุณไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”

เจียงเจิ้นนั้นอยากจะพูดอะไรออกไปเพื่อที่จะดึงความสัมพันธ์ให้สนิทกว่าเดิมกับจิ้นเฟิงเฉิน แต่ก็ถูกเขาสวนกลับอย่างไม่เกรงใจ

เขาเลยทำได้แค่เปลี่ยนสรรพนามแล้วพูดว่า “คุณจิ้น ขอให้ผมนั้นได้พูดคุยกับสื้อสื้อหน่อย สื้อสื้อพ่อรู้ว่าเมื่อก่อนนั้นเสิ่นซูหลันกับนวลนวลได้ทำเรื่องที่เกินไปไว้มาก วันนี้พ่อนั้นเดิมทีอยากจะมาขอโทษลูกแทนพวกเขา

เป็นคนของตระกูลเจียงด้วยกัน สื้อสื้อลูกต้องให้อภัยแล้วก็ให้อภัย เห็นแก่อายุที่มากของพ่อแล้ว สื้อสื้อลูกให้อภัยพ่อได้ไหม?”

“ทำไมฉันต้องรับคำขอโทษจากคุณด้วย หรือว่าบาดแผลที่ฉันได้รับมาก่อนหน้านั้น จะหายได้เพราะคำพูดขอโทษแค่ประโยคเดียวของคุณ?

คุณยังมีหน้าจะขอให้ฉันให้อภัยคุณอีกเหรอ? ขอโทษนะ เรื่องพวกนี้ฉันให้อภัยไม่ได้ คำขอโทษของคุณฉันรับไว้ไม่ได้”

เจียงสื้อสื้อได้ตอบปฏิเสธไปอย่างหนักแน่น

เพราะว่าเธอรู้สึกว่าการที่เจียงเจิ้นมาวันนี้นั้นเป้าหมายไม่ได้มีแค่มาขอโทษง่ายๆ แค่นั้น

เจียงเจิ้นนั้นพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เดิมเขาคิดว่าถ้าทำให้ตัวเองดูน่าสงสารเจียงสื้อสื้อก็จะให้อภัยเขา แต่คิดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อในตอนนี้นั้นได้ใจแข็งขนาดนี้

เห็นว่าพูดกับเจียงสื้อสื้อไม่ได้ เจียงเจิ้นก็ได้เปลี่ยนเป้าหมายไปที่จิ้นเฟิงเฉิน

“งั้นคุณจิ้นผมของคุยกับคุณหน่อยได้ไหม?”

ในที่สุดก็โผล่หางออกมาสักที เจียงสื้อสื้อหัวเราะหึออกมา เธอรู้อยู่แล้วว่าเป้าหมายของเขานั้นไม่ได้ง่ายแค่นั้น

เธอได้ขวางกลางไว้ระหว่างทั้งสอง พูดออกไปอย่างเย็นชาว่า “กับคุณไม่มีอะไรต้องคุย”

ไม่รอให้เจียงเจิ้นพูด เจียงสื้อสื้อก็ได้ลากจิ้นเฟิงเฉินออกไปจากโรงพยาบาล

ผู้ชายอย่างเจียงเจิ้นนั้นเห็นผลประโยชน์เป็นใหญ่มาโดยตลอด คราวนี้ที่เขามาหา ก็คงเป็นเพราะตระกูลเจียงนั้นเจอกับปัญหา

กลับไปถึงรถ เจียงสื้อสื้อนั้นอารมณ์ไม่ค่อยดี จิ้นเฟิงเฉินเห็นแบบนั้นก็ได้ปลอบว่า “ไม่ต้องทำให้ตัวเองอารมณ์ไม่ดีเพราะเขา ในโรงพยาบาลมีคนของผมอยู่เยอะ ต่อให้เจียงเจิ้นอยากจะทำอะไรก็เป็นไปไม่ได้”

เจียงสื้อสื้อได้ยินก็ได้เข้าซบไปในอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเฉิน จับมือของเขาแล้วพูดว่า “ฉันรู้ค่ะ แต่พอฉันคิดถึงเรื่องที่เขาเอาเรื่องแม่ของฉันมาเข้าใกล้คุณ ฉันก็ไม่สบายใจเท่าไหร่”

เห็นเจียงสื้อสื้อได้เบะปาก จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกว่าน่ารักมากๆ ก็ได้จูบลงไป ทำเอาเจียงสื้อสื้อทั้งตกใจและทั้งอาย

เธอได้มองไปยังคนขับรถที่นั่งอยู่ข้างหน้า มั่นใจว่าเขานั้นไม่เห็นอะไร ถึงได้วางใจ ได้มองไปยังจิ้นเฟิงเฉินแบบดุๆ พูดเสียงเบาว่า “ตรงนี้ยังมีคนอื่นอยู่นะ ถ้าเกิดถูกเห็นเข้ามันไม่ดี”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มไม่พูดอะไร คนขับรถนั้นเหมือนจะรู้งานก็ได้ปล่อยแผ่นกันข้างหลังลง

เวลานั้นคนขับรถเหมือนได้นั่งอยู่บนหนาม เมื่อกี้เขานั้นได้รู้สึกถึงสายตาที่แหลมคมของเจ้านายที่มองมา ดีที่ได้ปล่อยแผ่นกันลงมา จากนั้นก็บังคับตัวเองให้มองไปข้างหน้า สายตาไม่มองที่อื่นเลยสักนิด

เห็นแผ่นกันที่ปล่อยลงมา เจียงสื้อสื้อก็เขินมากๆ คำพูดเมื่อกี้คนขับรถต้องได้ยินแล้วแน่ๆ เธอนั้นได้มองบนใส่จิ้นเฟิงเฉินจากนั้นไม่มองเขาต่อ

นอนลงไปที่ตักของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อก็เริ่มง่วง ลมนอกรถนั้นได้พัดมากระทบหน้าเธอเบาๆ สบายมากๆ ทำให้เธอนั้นอดไม่ได้ที่จะไม่คิดว่าอยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไป